Η επαγγελματική ενασχόληση με την τέχνη σε κάθε της μορφή είναι βιοπορισμός επομένως είναι εξορισμού κερδοσκοπική ενέργεια όπως η επαγγελματική ενασχόληση με οτιδήποτε άρα και με τη τέχνη.
Δεν αναφερόμαστε όμως σε αυτή τη διάσταση όταν θέτουμε το ερώτημα "είναι η τέχνη υλισμός;".
Προφανώς είμαστε όλοι άνθρωποι και έτσι αποτελούμαστε εν μέρει από ύλη, επομένως η υλική μας υπόσταση το απαιτεί και να μας αφορά και να μας ενδιαφέρει το υλικό και αυτό γίνεται στο βαθμό που εξαρτάται η ύπαρξη μας από τα υλικά αγαθά.
Η διάσταση όμως που περνάει από το βιοπορισμό και φτάνει στην αισθητική ευχαρίστηση και απόλαυση είναι ο στόχος του ερωτήματος.
Στόχος της τέχνης -μεταξύ άλλων- είναι βασικά η αισθητική ευχαρίστηση και απόλαυση.Συνδέεται αυτή η ευχαρίστηση με την ευχαρίστηση της κτήσης και της κατοχής αλλά κι ακόμη παραπέρα με την εξύψωση της υλική υπόστασης σε πρώτιστο αγαθό.
Μια επίπτωση αυτής της οπτικής γωνίας είναι ο ηδονισμός [το κυνήγι των ηδονών και των απολαύσεων σαν κυρίαρχος στόχος ζωής] και ο καταναλωτισμός[η κατανάλωση σαν μέσο στο κυνήγι των ηδονών και των απολαύσεων].
Παρατηρώντας τον κόσμο της τέχνης των καλλιτεχνών και των φιλότεχνων παρατηρούμε δύο στάσεις ζωής.
Η πρώτη των καλλιτεχνών δημιουργών που ζουν για την τέχνη τους.
Μάλιστα συχνά ζουν ασκητικά και σαν απόκοσμα όντα, βιώνοντας τη δημιουργία σαν απώτατο λόγο ύπαρξης, είναι συνήθως φιλελεύθερα όντα πέρα από κανόνες και συμβιβασμούς και λειτουργούν μέχρι και ασύδοτα στην προσπάθεια τους να απελευθερωθούν από τον κόσμο και τις αγκυλώσεις του,κι έτσι να πρωτοπορήσουν και να ξεχωρίσουν.
Πρόκειται για την επανάσταση της πρωτοτυπίας και καινοτομίας που προφανώς γίνεται για τη δόξα και τη φήμη [η ματαιοδοξία στο μεγαλείο της] ή για λόγους προσφοράς στο σύνολο -δοτικότητα- κυνηγώντας ιδεαλιστικά τη διαχρονικότητα, και επομένως τις ηθικές και αισθητικές αξίες στην τέχνη και τη κοινωνία.
Στον κόσμο των καλλιτεχνών εντάσσονται και άλλοι άνθρωποι, συγγενείς, φίλοι των καλλιτεχνών διδάσκαλοι. Θα έλεγα ότι είναι απλά κοινωνοί της τέχνης με ανιδιοτελείς στόχους ίσως όχι δημιουργοί αλλά έμμεσα ή άμεσα υποστηρικτές της δημιουργίας και κυρίως των δημιουργών.
Η δεύτερη στάση ζωής είναι των φιλότεχνων, εκείνων που έχουν χρήματα και ανταλλάσσουν τα χρήματα με τέχνη. Αυτοί αποζητούν αρχικά την ίδια τη τέχνη για την αισθητική της ευχαρίστηση, έπειτα για τη ματαιοδοξία της κατοχής έργου τέχνης ή ποδηγέτησης του καλλιτέχνη ηδονιζόμενοι έμμεσα λόγω της εξουσίας στο δημιουργό, και τέλος το οικονομικό κέρδος από την εκμετάλευση ανθρώπων που έχουν αυτή την αρρώστια-αδυναμία-πάθος κατοχής και κτήσης όμορφων πραγμάτων μεταξύ των φιλότεχνων.
Έτσι εντοπίζουμε τρεις τύπους ιδιοτελούς σχέσης του φιλότεχνου με τη τέχνη:
α.την αισθητική απόλαυση που προκύπτει μέσω της βαθιάς ευαισθησίας καλλιέργειας γνώσεως και μορφώσεως αλλά και πλούτου που προσφέρει την απόκτηση των καλλιτεχνημάτων.
Βέβαια υπάρχουν και οι φτωχοί φιλότεχνοι κοινωνοί της τέχνης μέσω του θαυμασμού και της καλλιέργειας που δεν επιδιώκουν την κατοχή της -ίσως επειδή δεν είναι κι εφικτή- αλλά κυρίως επιδιώκουν τη ψυχαγωγία δηλαδή την αναγνώριση, την αποδοχή των μηνυμάτων και των αξιών και της Αρμονίας που αυτή η τέχνη και ο καλλιτέχνης προτείνει και άγει την ψυχή και το πνεύμα σε υψηλότερα επίπεδα ύπαρξης και ευαισθησίας, ή απλά τη διασκέδαση- το σκόρπισμα των σκοτούρων και των λοιπών κουραστικών σκέψεων και αισθήσεων με όμορφα ερεθίσματα.
β.τη θρέψη της ματαιόδοξης διάθεσης για έμμεση δόξα [το γνωστό: να αποθανατιστεί κανείς μέσω της τέχνης] με το να την κατέχει και να την επιδεικνύει, ή να γίνεται θέμα αυτής, ή να την ποδηγετεί προσφέροντας ανταλλάγματα στον δημιουργό -εννοείται υλικά αγαθά-, άρα κι εδώ συμπλέκεται η κατάσταση με τον πλούτο
γ.το οικονομικό κέρδος μέσα από την εκμετάλλευση του πάθους για απόλαυση ή δόξα.
Έχει στηθεί ένας χορός κερδοσκοπίας γύρω απο την τέχνη το λεγόμενο χρηματιστήριο της τέχνης.
Αυτός ο χορός γίνεται από εμπόρους που πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι τον πόθο για απόλαυση και ματαιοδοξία ανθρώπων πλουσίων που μπορούν να το πετύχουν πληρώνοντας.
Αποτέλεσμα του χορού του κέρδους είναι και το σύστημα επιτυχίας κι άρα πληρωμής και φήμης καλλιτεχνών, η φήμη του καλλιτέχνη δημιουργείται ώστε να ανεβαίνει και η αξία του έργου αλλιώς πως θα μπορούσε να γίνει αυτό;
Ο σκοπός των καλλιτεχνών που εμπλέκονται στο χρηματιστήριο της τέχνης εν ζωή μεταλλάσσεται από πρωτοπορία για την ανύψωση της ζωής των πολλών και τη φήμη "σε πρωτοπορία για την επιτυχία: οικονομικά ανθηρά, υπόληψη και άρα δύναμη φωνής και επηρεασμού [που προκύπτει από τη κοινωνική αποδοχή] και υλικές ανέσεις και απολαύσεις.
Καταντάει ο καλλιτέχνης και ο φιλότεχνος ένας απλός υλιστής
"Υλισμός
Ο υλισμός είναι ένα από τα δύο κύρια ρεύματα της φιλοσοφικής σκέψης, το οποίο υποστηρίζει πως το κύριο συστατικό του Σύμπαντος είναι η ύλη, και πως όλα τα φαινόμενα που παρατηρούνται μπορούν να εξηγηθούν ως υλικές αλληλεπιδράσεις. Οι θετικές επιστήμες χρησιμοποιούν ένα παρεμφερές σύνολο αξιωμάτων, τον μεθοδικό νατουραλισμό, ο οποίος εξηγεί τα παρατηρήσιμα φαινόμενα της φύσης μόνο με φυσικά αίτια, χωρίς να αρνείται την ύπαρξη του υπερφυσικού. Ως καθαρή εξήγηση του υλικού κόσμου, ο υλισμός αντιτίθεται κάθετα στον πλατωνισμό ή ιδεαλισμό.
Στις διάφορες υποκατηγορίες του περιλαμβάνεται ο διαλεκτικός υλισμός, ο ιστορικός υλισμός, ο αυθόρμητος υλισμός, ο μηχανιστικός υλισμός και ο χυδαίος υλισμός."
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η πλέον ακραία κατάληξη του υλισμού είναι και ο ηδονισμός αφού δεν είμαστε παρά ύλη που πάμε στο τίποτε δεν υπάρχει ιδιαίτερος σκοπός στην ύπαρξη,μα τότε το μόνο ενδιαφέρον που μένει είναι η πρόσκαιρη ηδονή: ε! ας στύψουμε λοιπόν και το δευτερόλεπτο...Σε αυτή τη λογική του ακραίου ηδονισμού μπαίνει και ο φιλότεχνος και ο καλλιτέχνης.
Ο μεν φιλότεχνος που κατέχει πλούτο και μέσω της μόρφωσης των σπουδών και της καλλιέργειας γίνεται κυνηγός στις λεπτότερες των ηδονών που δεν είναι για τους απλούς κοινούς και χυδαίους ηδονιστές.
Ο δε καλλιτέχνης που δρα εν μέρει και σαν φιλότεχνος μέσα από το σύστημα της τέχνης που του πλασάρει τις αξίες αυτές του λεπτού ηδονισμού και τις αναπαράγει υπηρετώντας τις.
Οι τέχνες που σχετίζονται ιδιαιτέρως με τη διάθεση αυτή του ηδονισμού είναι εκείνες που έχουν αποκτήσει εφήμερο χαρακτήρα, σχετίζονται δηλαδή με τη μόδα.
Αυτές είναι οι εφαρμοσμένες τέχνες κατά κύριο λόγο και ακολουθούν και οι εικαστικές που μπήκαν και αυτές στο στιλιστικό χορό, το χορό της μόδας.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο από παλιά ήταν παρών στο χώρο της τέχνης απλά τώρα έγινε η επικρατούσα διάθεση.
Το Ντιζάιν σε κάθε μορφή του γίνεται φορμαλισμός με άκρατο ενδιαφέρον για το καινούριο που δεν έχει ιδωθεί ακόμη και θα γίνει καινοτομία πρωτοποριακό και επαναστατικό: νέες συνταγές και γεύσεις στο τραπέζι των απολαύσεων του σύγχρονου Λούκουλλου-ο διάσημος κι ακόλαστος καλοφαγάς Ρωμαίος που στα συμπόσια του οι ηδονικές γεύσεις ήταν τόσες πολλές και τόσο υψηλής ποιότητας που οι καλεσμένοι έκαναν εμετό για να μπορέσουν να συνεχίσουν να δοκιμάζουν νέες γεύσεις - του άκριτου καταναλωτή.
Αυτό όμως γίνεται βεβαίως σε βάρος άλλων ανθρώπων και σε βάρος των ζώων και των φυτών που δεινοπαθούν και εν ολίγοις σε βάρος της ισορροπίας της υγείας του πλανήτη που μακροπρόθεσμα σημαίνει σε βάρος της ίδιας της ύπαρξης τους.
Η ουσία λοιπόν της τέχνης ή αλλιώς οι αξίες αισθητικές και ηθικές παραμερίστηκαν για να επιδιωχθούν εξωγενείς στόχοι ηδονιστικού χαρακτήρα. Άρα αφού η τέχνη σήμερα στη μεγάλη πλειοψηφία δρα υλιστικά έχει μεγάλη σχέση με τον υλισμό και τις διαθέσεις που αυτός παράγει, δηλαδή την άπληστη εγωιστική διάθεση για συσσώρευση και κατοχή που τρέφει τη ματαιοδοξία του και γίνεται εφικτή μέσα από την αδικία που παράγει για να το πετύχει.
Όμως ο στόχος της τέχνης δεν είναι αυτός κατά τη γνώμη μου απλά οι καλλιτέχνες νοσούν πνευματικά και ψυχικά όπως το σύνολο της κοινωνίας σήμερα και αναπαράγουν την αρρώστια αυτή.
Η υγιής τέχνη έχει στόχους διερεύνησης του ιδανικού και του όμορφου ναι! Αλλά που γίνεται ωραίο- ώριμο και το πετυχαίνει αυτό μέσα από λεπτές ισορροπίες και ταυτόχρονη εξυπηρέτηση αξιών κι έτσι γίνεται πράξη η διαχρονικότητα του έργου τέχνης που προκύπτει μέσα από τη διαχρονικότητα των επιμέρους αξιών που προσπορίζεται και υπηρετεί με τόσο δύσκολη κι αξιοθαύμαστη ισορροπία που τη λέμε Αρμονία.
Η υγιής τέχνη μας περνάει απο την κλίμακα της διασκέδασης στην κλίμακα της ψυχαγωγίας και μέσω αυτής στην ισορροπία και την αρμονια στο βίο.Είναι διδαχή και ευχάριστη ποίηση-σοφίας.
Αυτός ο στόχος Η ΑΡΜΟΝΙΑ για να βρεθεί και να επιτευχθεί απαιτείται ξεκαθάρισμα από στη σκαρταδούρα των ανθρώπων που εμπλέκονται με τη τέχνη με λάθος τρόπο,επομένως ξεσκαρτάρισμα από τη ματαιοδοξία τους και τον πλούτο τους.
Η αυθεντική τέχνη η τέχνη της ΑΡΜΟΝΙΑΣ που βλέπω και σήμερα να υπάρχει δημιουργείται από ανθρώπους ανιδιοτελής και από τη φύση τους υποκινούμενους στο όμορφο και ισορροπημένο αποτέλεσμα κυρίως το διασκεδαστικό τέτοιοι είναι τα παιδιά και κάποιοι από τους ερασιτέχνες που δεν έχουν κρυφές φιλοδοξίες.Στο δευτερο επίπεδο της ψυχαγωγίας μάλλον έχει χαθεί -ελπίζω πρόσκαιρα- η δυνατότητα να περάσουν μηνύματα διαχρονικότητας και αξιών που την υπηρετούν αφού το κοινό και οι καλλιτέχνες έχουν τα μάτια τους στραμένα αλλού στο ιδιαίτερο-ερεθιστικό ή το πολύ στο πρόσκαιρα όμορφο.
