Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
1.η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σαν προσωπική γνώμη

Ο σχεδιασμός είναι σαν αντίληψη και νοοτροπία δράσης, μια απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαδική εργασία, την ολοκλήρωση και την τελειοποίηση της.
Υπό αυτή την έννοια είναι προϊόν και συνέπεια της περιρρέουσας ατμόσφαιρας।
Σε αυτή θα αναφερθούμε κυρίως εδώ.

Ο σχεδιασμός, όπως και το όνομα του λέει, είναι η χρήση σχεδίων για την πρόβλεψη και προ επίλυση των προβλημάτων που δύνανται να προκύψουν.
Είναι το σχέδιο, αυτό που στην οργάνωση καλείται πρόγραμμα των ενεργειών καταγεγραμμένο με σύμβολα και κανόνες σταθερούς, με σύστημα δηλαδή, κάτι σαν άλλη γλώσσα επιστημονική
φτιαγμένη για τεχνικές περιγραφές.
Ανάλογα με τον τομέα, το σχέδιο και οι ιδιαίτεροι συμβολισμοί.
Αυτό δικαιολογεί την ύπαρξη τόσων ειδών σχεδίων,αρχιτεκτονικό,διακοσμητικό,βιομηχανικού σχεδιασμού και τόσα άλλα.

Το σχέδιο είναι ένα εξαιρετικό και εξειδικευμένο αποτελεσματικό εργαλείο.
Γίνεται τέτοιο στα κατάλληλα χέρια από στελέχη που με κάθε γραμμή περιγράφουν κάτι που θα γίνει.
Είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα που συμπυκνώνει τεχνική γνώση κι εμπειρία,
αλλιώς παραμένει μια θεωρία χωρίς ουσία.

Είναι ο συνδετικός κρίκος των πόρων μιας ομάδας, το "στρατηγικό" σχέδιο μιας επιχείρησης που στόχο έχει να προσδώσει σε κάποιο κατασκεύασμα ένα σύνολο από ιδιότητες μορφολογικές, λειτουργικές, κατασκευαστικές, συμβολικές.
Σε όλες τις προωθημένες βιομηχανικά και τεχνικά χώρες το Σχέδιο ο Προγραμματισμός
και οι ειδικοί του χαίρουν ιδιαίτερης φήμης και φροντίδας αφού βοηθούν τα μέγιστα στην ανάπτυξη και πρόοδο του συνόλου.।

Στην Ελλάδα έχουμε σαν κοινωνία πολλά προβλήματα όπως όλες οι κοινωνίες, εδώ όμως όλως παραδόξως κάποια προκύπτουν από τα σημαντικά πλεονεκτήματα που μας έχει προσδώσει η ίδια η φύση που μας περιβάλλει.
Παρατηρούμε πως έχουμε από την αρχαιότητα ακόμα, κάποια μόνιμα χαρακτηριστικά στην αντίληψη των πραγμάτων καθημερινών αλλά και πιο σοβαρών:ευστροφία,ευελιξία,καπατσοσύνη,αεικινησία,φυγοπονία,κοντόφθαλμος ατομικισμός.
Ασχολούμαστε όλοι σχεδόν με όλα κι αυτό μας κάνει γνώστες έστω και ημιμαθείς μιας αξιοσημείωτα μεγάλης ποικιλίας πραγμάτων και καταστάσεων.
Λίγο επειδή έπρεπε και είμαστε αναγκασμένοι από το περιβάλλον και τις απαιτήσεις της ζωής μας, λίγο επειδή μας πήγαινε, λίγο επειδή μας άρεσε, γίναμε εντέλει αυτό που λέμε μικρές ιδιοφυΐες।
Φαντασθείτε τώρα να είναι όλες μαζεμένες σε ένα μικρό τρεχαντήρι και να θέλουν να κυβερνήσουν όλοι- και κουτσά στραβά να το μπορούν-.
Αλλά κανένας δεν θέλει να υπακούσει και κυρίως κανένας να τραβήξει κουπί.
Ο εγωισμός ,η περηφάνια και η αυτοπεποίθηση που προκαλούν οι συγκεκριμένες ιδιότητες της ημιμάθειας ,
είναι αυτό που αντιπαλεύει το ομαδικό πνεύμα, την ιεραρχία και μέσα από αυτή, την ολοκλήρωση και τελειοποίηση της εργασίας της ομάδας:,την εμβάθυνση στη γνώση και την πράξη και έτσι αντιπαλεύει και το σχεδιασμό και προγραμματισμό σαν κύριο εργαλείο της ομαδικής προσπάθειας.
Έτσι αφού δεν χρησιμοποιούνται οι ειδικοί χάνουν και την ειδίκευση τους, ή μετακομίζουν για αλλού.

Σε κάθε επίπεδο της Ελληνικής κοινωνίας οι υποδομές είναι έτσι ημιτελείς και ενίοτε ανύπαρκτες με αποτέλεσμα να πρέπει κάθε μέρα να ανακαλύπτουμε τον τροχό.
Μέρος της ευθύνης για την κατάσταση αυτή έχουμε ο καθένας μας ξεχωριστά λόγω ακριβώς της συμπεριφοράς μας αυτής.
Καθιστούμε με τη συμπεριφορά μας τις έννοιες αναλύω μελετώ προγραμματίζω υλοποιώ με πειθαρχεία υπομονή και επιμονή και συνεργασία το πρόγραμμα-σχέδιο μου αδύνατες και ανύπαρκτες ή λειψές.
Το διαπιστώνω στη δουλειά μου και στον χώρο που κινούμαι καθημερινά.


Σαν επαγγελματίας θα μεταφέρω κάποιες ενδεικτικές εμπειρίες μου που καταγράφουν κάποιες από αυτές τις συνθήκες αντιπροσωπευτικές της κοινωνίας μας.

Το ότι μπορώ και σχεδιάζω: Χώρους, Αντικείμενα,Προϊόντα και Κοσμήματα και κάνω Εικονογραφήσεις και άλλα είναι πολύ σπάνιο και ιδιαίτερο για κάποιον που λειτουργεί στα πλαίσια μια κοινωνίας ειδικευμένων στελεχών।
Συνήθως τα στελέχη αυτά, όχι μόνο δεν αλλάζουν τομείς -σαν τα πουκάμισα- αλλά εξειδικεύονται σε έναν και μοναδικό συνήθως εμβαθύνοντας όσο το δυνατό περισσότερο.
Συνήθως είναι υπάλληλοι σε κάποια εταιρία που τους εξασφαλίζει όλο το υπόβαθρο που απαιτείται για να δράσουν δημιουργικά αλλά κυρίως ξένοιαστα από φροντίδες άλλου τύπου, πχ λογιστικά, εύρεση πελατών, χειρισμός πελατών: εισπράξεις, αρχείο δημόσιες σχέσεις ,καθαρισμό χώρου, αγορά αναλωσίμων υλικών και τόσα άλλα.
Όλη αυτή η ποικιλία δραστηριοτήτων των δημιουργών στην Ελλάδα δημιουργεί μια επιπόλαια επαφή με το αντικείμενο εργασίας αφού για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί κανείς να εμβαθύνει αν δεν δημιουργήσει ή δεν χρησιμοποιεί μια ρουτίνα εργασίας την οποία όλο και βελτιώνει।
Έτσι τα πολυτάλαντα άτομα στην Ελλάδα είναι μια κοινοτοπία, ενώ αλλού είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο.Αυτό έχει και τα καλά του και τα κακά του.

Τα καλά του είναι ποικιλία εμπειριών και γνώσεων αλλά και ιδιοτήτων αλλά και ευελιξία.
Κατέληξε να μου αρέσει αυτή η ευρύτατη ποικιλία θεμάτων κυρίως λόγω της έλλειψης επανάληψης αλλά δεν είμαι πιά ειδικευμένος.Κατάντησα εν ολίγοις ανειδίκευτος: ελεύθερος επαγγελματίας.

Εμπειρίες έχω ναι κι αυτοπεποίθηση άπειρη: μπορώ να σχεδιάσω ακόμα και διαστημόπλοιο δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να μου σταθεί εμπόδιο, το θέμα είναι πως λίγο η αγορά, λίγο ο χαρακτήρας μου, λίγο η ιδιαιτερότητα του ελεύθερου επαγγελματικού τομέα που κινούμαι δεν μου επιτρέπει να εξειδικευτώ περαιτέρω να φτιάξω μια ρουτίνα εργασίας όπως λέγεται και άρα να εμβαθύνω στην τέχνη μου και τις ιδιαιτερότητες της।,πολύ δε περισσότερο να γνωριστώ με ανθρώπους που ασχολούνται με τα ίδια θέματα.
Αν δει κανείς τους συναδέλφους τις ενώσεις τα επιμελητήρια και τους συλλόγους τις σχολές και τη σύνδεση τους με την αγορά και μεταξύ τους θα διαπιστώσει πως είναι:
Σκορποχώρι η κατάσταση γενικώς .

Μια απλή προέκταση του Ελληνικού τρόπου δράσης δηλαδή.Το αποτέλεσμα:
Ανοργανωσιά και σπατάλη χρόνου και ενέργειας κάθε είδους.Για να γίνουν τα αυτονόητα και τα εύκολα προκύπτουν πάντα φοβερές επιπλοκές και εμπόδια.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως δεν μπορώ να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια...
οπότε ας δούμε λίγο ευρύτερα το θέμα:

Αν προσέξουμε την Ελληνική κοινωνία ,
τώρα θα δούμε πως:

1.έχει έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα, αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, αλλά δίνει το χείριστο των αποτελεσμάτων παρόλο το μέγεθός του.
Αυτό γίνεται επειδή δεν λειτουργούν τα άτομα σαν μέλη ομάδας που σκοπό έχει να προάγουν έργο [κι άρα να έχουν κίνητρα για να το πράξουν].
Αντίθετα η επιδίωξη του μέσου δημόσιου υπαλλήλου είναι η λεγόμενη πρόωρη συνταξιοδότηση: αν ήταν δυνατό να κάθεται και να πληρωνόταν θα ήταν το ιδανικό.
Όλοι θέλουν περισσότερα άρα θα βρουν τρόπο θεμιτό ή αθέμιτο να το πετύχουν.
Το άραγμα γίνεται έτσι ο στόχος και η επιδίωξη του αφού ο μισθός είναι σταθερός αν και λίγος, τι μένει από το να κερδίσει την ενέργεια και το χρόνο του καθώς και "εκτακτα''.
"Αυτοί κάνουν πως δουλεύουν και οι άλλοι πως τους πληρώνουν..."όπως έλεγε εύστοχα κάποιος φίλος


2.Από την άλλη έχει τις μεγάλες μη ανταγωνιστικές και άρα μη κερδοφόρες εταιρίες και βιομηχανίες [που κλείνουν και θα κλείνουν η μία μετά την άλλη].
Σε αυτές δουλεύουν ιδιωτικοί υπάλληλοι εργαζόμενοι σαν άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι με κατοχυρωμένο καθεστώς σχετικά καλό μισθό και καθεστώς σταθερότητας αντίστοιχο του δημοσίου,για λίγο δυστυχώς.

3।Τέλος πολλές μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις και μικρομάγαζα που παραπαίουν
όπου:
Οι μεν επιχειρηματίες δημιουργοί είναι αναγκασμένοι να φοροδιαφεύγουν, αλλά και να στερούν έτσι τους εργαζομένους τους από πόρους πολύτιμους και υποδομές ασφαλείας και υγιεινής.Λέω είναι αναγκασμένοι, αφού η υποστήριξη και η υποδομή από τους κρατούντες είναι ανύπαρκτη, για να μην πούμε ότι έχουν δημιουργήσει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και άναρχης αγοράς.Η οποία γίνεται χαοτική μέσω του παγκοσμιοποιημένου συστήματος εξαθλίωσης των εργαζομένων, παραγωγών, αγροτών και λοιπών ανθρώπων του μόχθου,
Μέσω της ανάγκης παραπέφτουν αρκετοί και εύκολα στην κατηγορία των καθαρμάτων της αισχροκέρδειας και της εκμετάλλευσης.

Οι επιχειρηματίες καθάρματα έχουν γίνει τόσο επιτήδειοι από την εξάσκηση στις πιρουέτες αποφυγής υφάλων του κράτους και λαθροχειρίας των πελατών και εργαζομένων που επιπλέουν σαν φελλοί σε οποιαδήποτε κατάσταση κι επιβιώνουν πατώντας στις πλάτες άλλων.
Είναι γνωστό ότι φοροδιαφεύγουν [και εν μέρει δικαίως γιατί να πληρώνουν για υποδομές που δεν έχουν;] αλλά και ότι διαβρώνουν το δημόσιο για να κάνουν τις δουλειές τους.
Κλέφτες των πελατών τους από τη μια, αφού κανείς δεν συμμαζεύει τους κακομαθημένους.
Έχουν από την άλλη ,στύψει τον κοσμάκη που δουλεύει για κείνους σαν άλλοι είλωτες σε συνθήκες ανθυγιεινές, ανασφάλειας και ανυποληψίας όπου ανυπεράσπιστοι κι αφημένοι στην τύχη τους, υπομένουν.
Ώς πότε είναι το θέμα,νομίζω όχι για πολύ ακόμη: μέχρι να βγουν εξαθλιωμένοι σαν τους παππούδες τους-Ραγιάδες επαναστάτες -να τους σφάζουν σαν κτήνη στους δρόμους।

4।Πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες,και επιστήμονες κάθε κλάδου
που καρκινοβατούν μεταξύ ανέχειας και ανηθικότητας,
είτε κακοπληρωμένοι ή κι απλήρωτοι από τα καθάρματα, το κράτος και τους ξετιναγμένους, να σκάνε από τα καρδιακά και τα εγκεφαλικά κάθε μέρα στους δρόμους στον αγώνα της επιβίωσης πορευόμενοι, χωρίς είλωτες και χωρίς χρήματα να ξεπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, είτε που αποκτηνώθηκαν στον αγώνα της επιβίωσης και τα τσεπώνουν δολίως και πλαγίως από κείνους που δεν φταίνε και δεν τα έχουν και τα δίνουν απλά επειδή είναι στριμωγμένοι.

μέσα σε όλο αυτό το άναρχο σύστημα κάποιοι πλουτίζουν παράταιρα και υπερβολικά σε βάρος του συνόλου με αποτέλεσμα οι φτωχοί να εξαθλιώνονται για να πλουτίζουν περισσότερο οι λίγοι.
Σε αυτό το σύστημα που φέρει και τις επιρροές της παγκόσμιας κρίσης κοινωνικής και οικονομικής η Ελλάδα ξεχωρίζει για δυο τρία πράγματα που την κάνουν πιο δυνατή,έχει μάθει να βαδίζει σε χαοτικά μονοπάτια και δεν της κακοφαίνεται πολύ।
Ευτυχώς,αλλά για σκεφτείτε να μπορούσαμε να δουλέψουμε κι ομαδικά κι οργανωμένα τι θα καταφέρναμε!


Αυτό χωλαίνει για πολλούς λόγους κάποιοι από αυτούς αναζητούμε στη συνέχεια.
Η οργάνωση και η αποτελεσματικότητα μαθαίνεται στην οικογένεια και στο σχολείο.
Εδώ και καιρό ένα έγκλημα διαπράττεται στην εκπαίδευση।
Βιάζονται μερικοί να φτιάξουν υπάνθρωπους και υποτακτικούς।
Οι διαχωρισμοί πρώτα σε ΑΕΙ -ΤΕΙ ξεκίνησαν με αυτή τη λογική των Υπό- μηχανικών, μιας ανόητης δομής που υποτίθεται παράγει ιεραρχία και ξεκίνησε από τη χούντα για να δώσει καλύτερους μισθούς στους καθηγητές των ΚΑΤΕΕ -εξειδικευμένων τεχνικών λυκείων-
Αλλά είναι δυνατό να βάλει κανείς φραγμούς στον άνθρωπο που θέλει να σπουδάσει να μορφωθεί και να μάθει;Είναι δυνατό να υπάρξει φραγμός στη γνώση;
Που σταματάει ο μηχανικός και που αρχίζει ο υπομηχανικός;
Ή μήπως τα πολλά χρόνια κάνουν τις σπουδές αξιόλογες και ουσιαστικές.Είναι σίγουρο ότι για τη γνώση χρειάζεται και χρόνος και ενέργεια-κόπος αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει οι νέοι να σπουδάζουν δεκαετίες επειδή αυτό κάθε νοήμων καταλαβαίνει ότι είναι άτοπο χάνεται ο στόχος της μόρφωσης δηλαδή η δράση και η επαγγελματική δραστηριοποίηση.
Η πράξη έδειξε ότι αυτά γίνονται για σκοπιμότητες και εξυπηρέτηση κάποιων που προτιμούν οι πολλοί να μένουν μετέωροι με ανύπαρκτα ή αόριστα τα δικαιώματα και άρα τις υποχρεώσεις τους.Επομένως καθίστανται στο χώρο τους ανεύθυνοι κι ανένταχτοι και σε λίγο αν αφεθούν στο ρέμα της ζωής για την καθημερινή τους επιβίωση αμέτοχοι πολιτικά αδρανείς και εν ολίγοις παθητικοί αποδέκτες της κατάστασης που τους επιβάλλεται.
Με μια λέξη αχρηστευμένοι άνθρωποι στον αγώνα για τη δημιουργία μιας Ελλάδας με αξιοκρατία, οργάνωση, διαφάνεια, και αποτελεσματικότητα εντέλει.

Συγκεκριμένα αυτή τη χώρα τη νέμονται τρεις κλάδοι:
1.Δικηγόροι-Δικηγορικός σύλλογος-κυρίως λόγω της παραγωγής πολιτικών 2.Μηχανικοί-Τεχνικό επιμελητήριο-κυρίως λόγω της συμβουλευτικής των πολιτικών 3.Βιομήχανοι-Βιομηχανικό επιμελητήριο-κυρίως λόγω της οικονομικής ποδηγέτησης των πολιτικών Οι οποίοι έχουν το χέρι και το μαχαίρι χρήμα και εξουσία και τα νέμονται κατά βούληση και παρά φύσει. Αυτά τα τρία αποστήματα πρέπει να σπάσουν με κάθε θυσία αλλιώς- επειδή το ψάρι θα βρωμάει πάντα από το κεφάλι-θα πορευόμαστε εξυπηρετώντας τα συμφέροντα πενήντα οικογενειών.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στον κάθε δικηγόρο, μηχανικό, βιομήχανο αλλά στους διαπλεκόμενους και υψηλά ιστάμενους δολοπλόκους που καλό θα ήταν να τους αφοπλίσουμε φανερώνοντας τους και να τους παραμερίσουμε εγκαίρως.

Τα νομικά κενά και οι διαχωρισμοί με βάση τις υποτιθέμενες δυνατότητες στις εισαγωγικές εξετάσεις στις σχολές συνεχίζονται ακόμη και επί ΑΕΙ και ΑΤΕΙ απο το 1974 αναρωτιέμαι γιατί;
Κλείνουμε τα 35 χρόνια υπόδουλων φοιτητών: των λεγομένων "σπουδαστών"
είναι υπόδουλοι στο σύστημα της αοριστίας των εκμεταλλεύσεων των διαπλοκών και των ανισοτήτων έναντι κάθε νομιμότητας και λογικής.

Είναι δυνατό και απολύτως θεμιτό να δεχόμαστε την ύπαρξη όρων επάρκειας γνώσεως, αλλά δεν νοείται ύπαρξη επάρκειας δυνατοτήτων κυρίως δε αφού δεν υπάρχει τρόπος να φανεί αυτή στις εξετάσεις μετά το λύκειο.

Καλύτερα θεωρώ να ξεκίναγαν οι διακρίσεις σε σχέση με τα αποτελέσματα-επιτεύγματα των σπουδών μέσα και μετά τις σχολές όπου φαίνεται ξεκάθαρα η έφεση-ενδιαφέρον η μη για τον γνωστικό τομέα.

Γιατί χρειάζεται η κλιμάκωση αυτή όμως;
Μήπως οι ιδιαίτερες κλίσεις και δυνατότητες μπορούν να περιγραφούν από τις βαθμολογίες,μόνο από την επάρκεια και το αποτέλεσμα των σπουδών δεν θα έπρεπε κρίνονται οι σχολές;

Κάθε νέος που περνάει το κατώφλι οποιουδήποτε ΑΤΕΙ [πολύ δε περισσότερο των περιφερειακών] κάνει αποδεκτές τις διακρίσεις σε βάρος του, αποδέχεται την διάκριση ενάντια στους κόπους και τις θυσίες του καθώς και της οικογένειας του, βάζει τον εαυτό του σε μια τεράστια περιπέτεια: αποδέχεται το σύστημα των πονηρών που του λένε έμμεσα ότι είναι υπό-φοιτητής δηλαδή τον ονομάζουν σπουδαστή.
Αλλά η ελληνική γλώσσα δεν έχει τέτοια διάκριση αφού σπουδαστής και φοιτητής είναι συνώνυμα και είναι έτσι επειδή εκείνοι που τη δημιούργησαν δεν ήτανε λαμόγια κλέφτες και καθάρματα.

Η πονηρία ξεχείλισε όπως και ο θυμός για τους πονηρούς κάθε είδους συμφεροντολόγους πρυτάνεις και λοιπούς απερίσκεπτους του Τεχνικού Επιμελητηρίου και του σαθρού κατεστημένου Πολιτικών και Οικονομικών παραγόντων που κρατάνε καθηλωμένη τη χώρα και το δυναμικό της.

Το άδικο φέρνει άδικο και βία, και η εκπαίδευση μας δεν δίνει καρπους αφού γεμίζει θυμό τα νιάτα.
Τρία πράγματα πρέπει να γίνουν κατανοητά
1.δεν σπουδάζουμε για να γίνουμε πλούσιοι, η μόρφωση δεν οδηγεί στον πλούτο αλλά στην ουσία στο πνεύμα.
2.η μόρφωση που μένει χωρίς δράση είναι ανάπηρη σαν θεωρία χωρίς ουσία και καταντάει χαμένος κόπος.
3.οι επαγγελματικές σπουδές πρέπει να ξεχωρίσουν απο τη μόρφωση είναι μεν σχετιζόμενες άμεσα αλλα είναι διαφορετικά είδη του ίδιου γένους -Γνώση-
Η επαγγελματική γνώση και η καλλιέργεια της πρέπει να γίνεται συνειδητά σαν μέσο βιοπορισμού με στόχο το υλικό κέρδος.
Η μόρφωση πρέπει να καλλιεργείται σαν μέσο πνευματικής ανάτασης με πνευματικό και ψυχικό κέρδος για να φανεί χρήσιμο το υλικό κέρδος οι πόροι.
Και τα δύο αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθιουνται στη δυναμική ισορροπία της ύπαρξης του κοινωνικού ανθρώπου.
Αποτελούν το κεφάλαιο της ατομικής οικονομίας του ανθρώπινου όντος.
Τα επαρκή οικονομικά μέσα και η λοιπή επάρκεια σε πολιτιστική και κοινωνική ενέργεια βοηθάει τα μέγιστα για την εκτόξευση της δραστηριοποίησης σε άλλα επίπεδα δυναμικής ύπαρξης και κυρίως στην διαχρονικότητα της αποτελεσματικότητας της.


Πως θα μπορούσαμε τα ελαττώματα να γίνουν προτερήματα;
Φανταστείτε να είναι μεγάλος ο τομέας το δημοσίου και ακόμα μεγαλύτερος από τώρα, αλλά να παράγει έργο μέσα από οργάνωση και κίνητρα- καλές πληρωμές για καλές υπηρεσίες-,και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να απολάμβαναν αντίστοιχης ασφάλειας και σταθερότητας σε κάθε επιχείρηση όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι άρα καθεστώς δημοσίου και ιδιωτικού κοινό με κοινά τα θετικά χαρακτηριστικά και έλλειψη των αρνητικών.
Το υβρίδιο αυτής της κατάστασης θα το λέγαμε ΒΕΛΤΙΣΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ
Φανταστείτε επιχειρηματίες που θα δούλευαν σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού με υποδομές από το κράτος και με πολλαπλών επιπέδων ελεγκτικούς οργανισμούς που να ελέγχουν κάθε βήμα καθενός μας όχι για να τιμωρήσει αλλά και για να δώσει έπαθλα και κίνητρα για προώθηση της ποιότητας και των προτύπων και των υποδομών και των θεσμών της.
Όλα αυτά για να μας κάνουν να θέλουμε το νέο αυτό τρόπο ζωής, ομαδικότητας και συναγωνισμού στη δημιουργία και την εξασφάλιση ποιότητας στη ζωή μας.

Βασική προϋπόθεση όλων αυτών: η οριοθέτηση συσσώρευσης πλούτου-πόρων πέρα από ένα όριο.
θα έπρεπε να θεωρείται κλοπή και έγκλημα προς την ανθρωπότητα τόσο η υπερβολική συσσώρευση πλούτου όσο και εξουσίας ή ισχύος εντέλει οποιουδήποτε τύπου πόρων, αντίστοιχα όπως το κέρδος γίνεται αισχροκέρδεια όταν αυξάνεται παράταιρα.

Αυτά φαίνονται ίσως πολύ γενικά και αόριστα αλλά απαιτούν μόνο μερικές διορθωτικές κινήσεις που κάθε κυβέρνηση μπορεί να φέρει σε πέρας μέσω
-της φορολογικής κλίμακας εισοδήματος, οι πολύ πλούσιοι θα αναγκάζονται να διαθέτουν τεράστια ποσά για κοινωφελείς σκοπούς.
-της αλλαγής στην εκπαίδευση με δύο τρόπους
1.αρχικά με την ίδρυση ενός και μόνο Ανοιχτού Πανεπιστημίου με παραρτήματα σε κάθε τριτοβάθμια σχολή μόνο για μόρφωση των πολιτών κάθε ηλικίας ιδιότητας και Σχολών επαγγελματικής αποκατάστασης μέσω κρατικής εποπτείας και οδηγίας από το υπουργείο εργασίας για τις ανάγκες της Ευρώπης σε ειδικότητες.
Ώστε να βγαίνουν ειδικότητες συνεργαζόμενες με την παραγωγή και τις ανάγκες της χώρας και γενικότερα ώστε να μην οδηγούν σε ανεργία αλλά αντιθέτως σε ευμάρεια.
2.το χωρισμό σε δύο μέρη της εκπαίδευσης σε κάθε επίπεδο της
α. παιδείας-μόρφωσης: κορμός κοινός για όλους
β.επαγγελματικής εξειδίκευσης
που θα υπηρετούν διαφορετικές σκοπιμότητες αφού η μία είναι διαχρονική αν και συμπληρώνεται και τελειοποιείται και η άλλη εμβαθύνει και ενημερώνεται λόγω της συνεχούς αλλαγής που ενέχει.