ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

 

Ο Γιώργος Μιχαήλ είναι ένας απο τους καλύτερους και πιο έμπειρους βιομηχανικούς σχεδιαστές που διαθέτει η Ελλάδα είχα την τύχη να γνωριστούμε όταν ήμουνα φοιτητής.
Η εμπειρία του και το κύρος του φαίνονται ακόμη και σε  παλαιές φωτογραφίες απο τα κατορθώματα του στην δύσκολη ελληνική πραγματικότητα.

Ασχολήθηκε κυρίως στην Ελληνική αγορά και ιδιαίτερα στην δεκαετία του 80. Δημιουργίες του:
RENAULT FARMA,
NAMCO PONY και NAMCO SUPER,
NEORIO E8000,
DIM,
AGRICOLA 25 GT 4X4 και άλλα.
Κάποια στοιχεία θα μπορούσατε να δείτε στους σχεδιαστές αυτοκινήτων εδώ σας δείχνουμε ελάχιστα δείγματα γραφής για την εγχώρια παραγωγή, έχει δουλέψει όμως για πολλά χρόνια στο στούντιο Μπερτόνε στην Ιταλία.

Εξάλλου έχει σχεδιάσει μια σειρά από αντικείμενα που βρίσκονται γύρω μας κι ας μη το ξέρουμε, απο κάδους απορριμάτων ηλιακούς θερμοσίφωνες καινούριας γενιάς και πολλά άλλα.
Πολλοί από τους κάδους σκουπιδιών που υπάρχουν γύρω μας ειδικά οι πλαστικοί που έμπαιναν σε κολονάκι κι άνοιγαν είναι σχέδια του.
Κρατάω εδώ αυτά τα άρθρα σαν το ελάχιστο που μπορώ να κάνω ώστε να διαφυλάξω έστω αυτό το λίγο που βρήκα για τον εξαίσιο αυτό άνθρωπο και την ζωντανή ιστορία του σχεδιασμού στη πατρίδα μας με τεράστια παγκόσμια προσφορά.



Ποιος είναι στ' αλήθεια ο ρόλος της παιδείας

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Θ. ΜΙΧΑΗΛ*

Το εκπαιδευτικό σύστημα των τελευταίων χρόνων αποπροσανατόλισε τους νέους και δεν τους βοήθησε να συνειδητοποιήσουν την τεράστια σημασία της γνώσης για την ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Αντίθετα, τους έκανε να νιώσουν ότι είναι εξαναγκασμένοι να μάθουν πέντε πράγματα απαραίτητα για την απόκτηση κάποιου τίτλου ή πτυχίου, που είναι το πασαπόρτο, όπως θέλουν να λένε, για την κοινωνική και οικονομική καταξίωση. Ετσι, στόχος έγινε το πτυχίο και όχι η γνώση. Με το στανιό επιστήμονες και όχι καλλιεργημένους ανθρώπους θελήσαμε να κάνουμε τα παιδιά μας. Και αφού ο αληθινός στόχος της παιδείας για απόκτηση πνευματικής καλλιέργειας, διαστράφηκε σε κυνήγι για απόκτηση τίτλου, είναι φυσικό αυτόν τον τίτλο να θέλουμε να τον κερδίσουμε με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια.

Ο Σωκράτης κάπου στην απολογία του είπε ότι στόχος του δεν ήταν να δώσει γνώσεις στους μαθητές του, αλλά να τους διδάξει τον έρωτα για τη γνώση.

Ψυχαγωγία -σε αντιδιαστολή με τη διασκέδαση- λοιπόν πρώτα και όχι καταναγκασμός θα έπρεπε να είναι οι βασικές αρχές, τα θεμέλια πάνω στα οποία πρέπει να στηριχτεί το παιδαγωγικό σύστημα της τρίτης χιλιετηρίδας. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι το γνώριζαν πολύ καλά αυτό με τις περιπατητικές σχολές και τα συμπόσια, που οδήγησαν τον αρχαίο πολιτισμό στην άνθηση που όλοι γνωρίζουμε.

Δεν είναι δυνατόν να ταΐσεις κάποιον με γνώσεις αν δεν του ανοίξεις πρώτα την όρεξη. Και είτε μας αρέσει αυτό είτε όχι, οι γνώσεις και το φαγητό αφομοιώνονται μόνον όταν υπάρχει η όρεξη. Αν παρ' όλα αυτά κάποιοι επιμένουν να ταΐσουν τους νέους μας με το ζόρι, το αποτέλεσμα όπως όλοι είδαμε αυτές τις μέρες είναι ο εμετός. Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν όλοι εμείς που κοπτόμεθα για το μέλλον των νέων μας και ας καθίσουμε να δουλέψουμε για την παιδεία. Με μπαλώματα δεν βάφονται αυγά. Η παιδεία μας είναι ένα ερείπιο που κτίστηκε σε άλλες εποχές και τώρα δυστυχώς θέλει γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο από την αρχή. Οσοι έχουν το θάρρος και τα κότσια ας μαζευτούν να δουλέψουν για να ξαναχτίσουμε μια παιδεία αντιαυταρχική, ψυχαγωγική, όπου ο δάσκαλος δεν είναι ο γελοίος μπαμπούλας που όλοι ξέρουμε, αλλά ο ώριμος φίλος και συνεργάτης του μαθητή στο δύσκολο αλλά και απέραντα ηδονικό σταυρόλεξο της γνώσης και της ζωής. Ας δουλέψουμε για να κάνουμε τα παιδιά μας παθιασμένους εραστές της γνώσης, σούπερ gamers της επιστήμης, της τέχνης, της τεχνολογίας και όχι κινητά λεξικά που σε λίγα χρόνια δεν θα θυμούνται πια τίποτα.

Το πολυτιμότερο, το μέγιστο αγαθό δεν είναι ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά, ούτε ακόμη και η υγεία. Είναι η ελευθερία που στέκει πάνω από όλα αυτά. Και ελευθερία σημαίνει να έχεις φτάσει τόσο ψηλά σαν πνεύμα και ψυχή, ώστε να μπορείς ακόμη και το πιο άπιαστό σου όνειρο να το κάνεις πραγματικότητα. Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι ότι αυτός είναι ελεύθερος να αποφασίζει για τη ζωή του πάνω από ένστικτα και φυσικές ροπές. Ο μόνος λοιπόν τρόπος για την κατάκτηση της ελευθερίας είναι η γνώση της αλήθειας που την κερδίζουμε με τη σωστή παιδεία. Και φυσικά, μαζί με τη γνώση της αλήθειας έρχεται και η αρετή και η τόλμη. Μάθετε την αλήθεια, είπε ο Χριστός, ο μεγάλος δάσκαλος και φυσικά ψυχαγωγός. Αυτή θα σας ελευθερώσει.

Η εποχή των πολέμων που χρειαζότανε ανδρείκελα, τροφή για τα κανόνια, τείνει σιγά σιγά να γίνει ντεμοντέ, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν με κάθε μέσο να δημιουργούν εχθρούς για να εξυπηρετούνται κάθε είδους άνομα συμφέροντα. Μπροστά μας ορθώνονται νέα προβλήματα και ένα σύμπαν που την αποίκισή του φαίνεται πως δεν μας παίρνει άλλο να την αναβάλλουμε.

Η νέα παιδεία που θα ανασκουμπωθούμε, είτε το θέλουμε είτε όχι, να δημιουργήσουμε, πρέπει να παράγει ελεύθερα άτομα, κατάλληλα να διαχειριστούν τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου και να χτίσουνε επιτέλους μια αληθινή και όχι κατ' ευφημισμόν -όπως είναι σήμερα-ανθρώπινη κοινωνία.

* Αρχιτέκτονας, βιομηχανικός σχεδιαστής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/02/2009

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ

Design και Ελλάδα

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΤΑΛΑΣ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ

Λέει ο ΝΤΑΛΑΣ:

Θα ήθελα να επαναφέρω το θέμα της βιομηχανικής σχεδίασης στην Ελλάδα βλέποντας την πρόοδο του αντίστοιχου χώρου στην Γείτονα και δεν αναφέρομαι στην Ιταλία αλλά στην Τουρκία, όπου γίνονται πράγματα και θαύματα.

Διοργανόνωνται εκθέσεις, Τούρκοι σχεδιαστές πετυχαίνουν διεθνείς διακρίσεις κτλ.

Επιτέλους πότε θα πάψει η εσωστρέφεια και η μιζέρια που μας χαρακτηρίζει;
Πότε θα πάψουν τα λιγοστά ελληνικά γραφεία να προσπαθούν να παραμείνουν εν ζωή;
Πότε θα σταματήσουν οι αντιγραφές από εταιρίες που υποτίθεται ότι πουλάνε design;
Πότε θα παράγουμε σκέψη;

Έχω καιρό να παρακολουθήσω τις εξελίξεις με το μουσείο Design στην Θεσ/νίκη


Υπάρχει ταλέντο αλλά δεν ξέρουν πως να το εκμεταλευτούν αυτοί που το χρειάζονται αλλά κι αυτοί που το έχουν μένοντας κρυμμένοι πίσω από τη βαρεμάρα , τη μιζέρια , τον ωχαδερφισμό αλλά και το φόβο για το άγνωστο.

Πέρα από τους ρομαντισμούς (που δίχως άλλο πρέπει να υπάρχουν) οι δυτικοί έχουν πιάσει το νόημα και προσπαθούν να δώσουν νέα πνοή στο ήδη "κουρασμένο δυτικό" σχεδιασμό με την επαφή τους με άλλους πολιτισμούς ιδέες και σκέψεις.

Εμείς φαίνεται ότι σαν έθνος ήταν να δώσουμε το δώσαμε.Το δώσαμε εδώ και 2000 χρόνια!
Καταθέστε τις απόψεις σας.

λεει ο: ΖΟΡΙΝΤΙΖΑΙΝ

Για μένα η καλύτερη πολιτική είναι αυτή που έχει ο Χάρης ο Τσέβης και άλλοι συνάδελφοι που δεν φοβούνται πως κάποιος θα τους πάρει το ψωμί και ενημερώνουν με posts τους συναδέλφους για διαγωνισμούς που γίνονται.

Έτσι, σιγά σιγά μπορούμε να αποτινάξουμε την εσωστρέφεια που μας τρώει.

Να και απο μένα ένα link http://licc.us/, για διεθνή δημιουργικό διαγωνισμό.

CJ VIRUS λέει :

Φίλε δύο πράγματα μας κρατάνε από το να πάμε μπροστά ΛΕΦΤΑ και ΠΑΙΔΕΙΑ.
Κάνεις καλό Σχεδιασμό αλλά κανείς δεν τον αγοράζει γιατί είναι ακριβός και γιατί δεν έχει την παιδεία να τος κατανοήσει-αποδεχτεί. Επίσης σημαντικό το γεγονός ότι όλοι είναι έξυπνοι και τρώνε την δουλειά του γραφίστα βλέπε:

1. Γωνιακά φωτοτυπάδικα που τα κάνουνε όλα φτηνά και φτηνιάρικα.

2. 40άριδες «τυπογράφοι» που άνοιξαν χθες με μια επιχορήγηση και χτυπάνε με κλεμμένα δημιουργικά ή clip arts.

3. Δήθεν γραφίστες που είναι ταυτόχρονα προγραμματιστές, animators,web designers developers, envelopers και jennifer lopez.

4. Κοπέλες που έχουνε προσληφτεί για γραμματειακές δουλειές! Ξέρεις πόσες φορές μου στείλανε να τυπώσω banner φτιαγμένο σε WORD?!!!!!!!

Και άλλοι πολλοί που βαριέμαι να γράφω.
Με όλη αυτήν την έλλειψη σοβαρότητας και καλαισθησίας και επαγγελματισμού δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε γιατί υποβαθμίζεται το επάγγελμα.

«Τι design και μ@λακιες δες την κάρτα του ανταγωνιστή, άλλαξέ την λίγο και είμαστε super» χαζός είμαι να πληρώσω «λεφτά του αέρα».

Φίλε μέχρι και οι αφρικανικές χώρες έχουνε ταυτότητα στην τέχνη .… έχουνε την αφρικανική τέχνη. Εμείς έχουμε;

Το μόνο ενθαρρυντικό είναι ότι οι νεώτεροι- 30 και κάτω- αρχίζουνε να αντιλαμβάνονται την διαφορά της αηδίας από το κάτι ποιο εκλεπτυσμένο.
Ας ελπίσουμε να ανέβει η παιδεία της αισθητικής μας και η αισθητική της παιδείας μας.

Κάτι ακόμα που μας κρατάει όλους κρυμμένους στα καβούκια μας είναι η βεβαιότητα ότι ΔΕΝ θα πιάσει τόπο η προσπάθεια για κάτι παραπάνω.

Είμαστε σε μια χώρα που καλό = φθηνό.
Αυτό σημαίνει ότι ρίχνεις ποιότητα και τιμές προκειμένου να προλαβαίνεις να βγάλεις πιο πολλές δουλειές για να επιβιώσεις παραγωγή δηλαδή.

Υ.Γ.: Ρε παιδιά, σας παρακαλώ. Ελάτε να βάλουμε από κανένα φράγκο όλοι μαζί να αγοράσουμε την corel και να την κλείσουμε.

Αυτή άρχισε την ζημιά στο επάγγελμα μας με το να δίνει τόνους από logos και templates με το βρωμοcorel της.

Κοντοχωριανοί και οι συνάδελφοι γραφίστες ομοειδή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν προφανώς...

Αλέξανδρος Διδασκάλου -ΕDG DESIGNLAB-

Αλέξανδρος Διδασκάλου
Dipl. Industrial Designer, MA(RCA)

Ο Αλέξανδρος Διδασκάλου είναι βιομηχανικός σχεδιαστής και γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε Βιομηχανικό Σχεδιασμό στη Hochschule für Bildende Künste, στο Braunschweig - Γερμανία, όπου πήρε το πτυχίο του, στο Istituto Superiore per le Industrie Artistiche I.S.I.A. / Disegno Industriale στη Ρώμη - Ιταλία και πήρε Master of Arts / Design Products στο Royal College of Art στο Λονδίνο με τον Ron Arad.
Επίσης είναι υποψήφιος διδάκτωρ του τμήματος αρχιτεκτονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με θέμα «Σχεδιασμός προϊόντων για άτομα που χρησιμοποιούν αναπηρική καρέκλα».

Από το 1998 δραστηριοποιείται επαγγελματικά ως βιομηχανικός σχεδιαστής και έχει δικό του μελετητικό γραφείο με την ονομασία fortywaves στη Θεσσαλονίκη, το οποίο το 2005 επεκτάθηκε στην Αθήνα. Το 2007, ίδρυσε μαζί με τον Αλέξανδρο Κουρή, την edg designlab μια νέα εταιρία design.

Από το 2001 έχει διδάξει βιομηχανικό σχεδιασμό και έχει δώσει σεμινάρια στο Τμήμα Σχεδιασμού Επίπλου του ΤΕΙ Λάρισας στην Καρδίτσα, στην Applied Arts Studies στη Θεσσαλονίκη και είναι καθηγητής βιομηχανικού σχεδιασμού στην ΑΚΤΟ στην Αθήνα.

λεμονοστίφτης

Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Μουσείου Design Θεσσαλονίκης και ειδικός συνεργάτης του περιοδικού για το έπιπλο Επιπλέον. Έχει κάνει εισηγήσεις σε ημερίδες και σεμινάρια στη Furnidec, στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στην Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ και στο Σύνδεσμο Θεσσαλικών Βιομηχανιών. Επίσης έχει συντάξει εμπειρογνωμοσύνη για το Ν. Πέλλας, εγκεκριμένη πρόταση ερευνητικού έργου για το πρόγραμμα Αρχιμήδης και πήρε μέρος στο πρόγραμμα comfurt της ΕΕ.

Εργασίες του έχουν εκτεθεί στο SaloneSatellite2006 – Milano, στο Royal College of Art, στη Biennale Design Saint Etienne, στο Industrie Design Forum Hannover, στη Medwood και στη Furnidec.

Βραβεύθηκε με το 1^ο βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό Βιομηχανικού Σχεδιασμού Επίπλου Γραφείου του Δρομέα 2003, το 1ο βραβείο καινοτομίας στο διαγωνισμό βιομηχανικού σχεδιασμού και πραγματοποίησης ξυλουργικών μηχανημάτων στο Hannover Γερμανία και το 1^ο βραβείο στο διαγωνισμό βιομηχανικού σχεδιασμού αναμνηστικών και συσκευασιών τοπικών προϊόντων του Ν. Πέλλας.

Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του με την fortywaves και με την edg designlab έχει συνεργαστεί σε projects με διάφορες επιχειρήσεις όπως: Noesis, Αθήνα 2004, Diageo, CCHBC, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, EverestGroup, Gallis Lighting, Modeco, LAK, Δήμος Πανοράματος, Ξυλοβιοτεχνική, ΚΑΤΕΘ Τεχνική Εταιρία, ΣΑΣΘ, ΟΑΣΘ, Polyline, Κτήμα Καρρά, Κτήμα Γεροβασιλείου, Κρασιά Μπουτάρη, Κρασιά Τσάνταλη, Lamaplast, driade, Reebok, Glass Studio, Neodent, Mototech, ZoumboulakisArchitects, ΕΨΑ κ.ά.

Η εταιρία edg designlab προσφέρει υπηρεσίες ποιότητας στον τομέα της καινοτομίας μέσω του τρισδιάστατου σχεδιασμού (design) προϊόντων, αντικειμένων, χώρων και συστημάτων. Αντιλαμβανόμαστε το design ως την πρακτική έκφραση της καινοτομίας. Είναι το μέσο που καθιστά το όραμα του δημιουργού μιας ιδέας «ορατό» στις πέντε ανθρώπινες αισθήσεις. Το μέσο που δίνει μορφή σε μία νέα ιδέα και την κάνει πραγματική.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΔΙΑΦΟΤΕΡΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ;

Έλαχε μια πέρδικα κι έβοσκε σ' ένα τόπο,
με πετεινούς ε μάλωνε κι είχε μεγάλο κόπο.
Οι πετεινοί τη πέρδικα τσιμπώντας την εδιώχναν,
κοντά τους αν επήγαινε, δέρνοντας την εσπρώχναν,
πίστευε πως αλλόφυλη είναι και τα παθαίνει,
κι είχε μεγάλην έννοια στα όσα υπομένει.
Αλλά σε μερικό καιρό τους είδε πως μάδησαν,
αλλήλως εις το πρόσωπο δέρνοντας τσουγκρανίζαν
από τη λύπη σε χαρά ήλθε ο λογισμός της,
και χάρηκε από ψυχής.Είπε στον εαυτό της:
"Δεν πρέπει να λυπάμαι πια, γιατί και τούτους είδα,
αλλήλους πως μαδίζουσι και με χαρά επήδα.

επιμύθιο
Ο μύθος λέει οι φρόνιμοι τις ύβρεις τις περιμένουν από ανθρώπους βάρβαρους που όλους τσαλαπατάνε.
[μύθος του Αισώπου ]




Ακούγοντας πολλές φορές την έκφραση "οι Έλληνες της διασποράς είναι πιο πολύ Έλληνες από τους ντόπιους" μου περνούσε από το νου: άκου ανοησίες που λένε, λες και υπάρχει μέτρο σύγκρισης.

Έχοντας σπουδάσει όμως στο εξωτερικό μου φάνηκε πως έχει κάποια βάση αφού ο ίδιος άνθρωπος έχει διαφορετική υπόσταση[ευαισθησίας και προσανατολισμών-προτεραιοτήτων ]εντός και διαφορετική εκτός συνόρων.
Έτσι μου ήρθε η ιδέα να ασχοληθώ και να εξετάσω αν ισχύει αυτό στην πραγματικότητα και ειδικά στον επαγγελματικό μου τομέα το σχεδιασμό.
Αυτό μεταφράζεται στο ερώτημα:

Ο σχεδιασμός των Ελλήνων είναι διαφορετικός εντός και εκτός των συνόρων;
Απαντώ Ναι!!!
Εντός των τειχών είναι εσωστρεφής και μίζερος, ενώ εκτός είναι εξωστρεφής ανταγωνιστικός και ορμητικός

Οι Έλληνες που είχαν διεθνή καριέρα κι έλαμψαν σαν διάττοντες αστέρες στο παγκόσμιο στερέωμα των σχεδιαστών έκαναν εργασίες που ξεχώρισαν και διακρίθηκαν για τη δημιουργικότητα και τις πρωτοποριακές καινοτομίες τους σε συνδυασμό με μια αίσθηση αρμονίας και ισορροπίας συνολικής σε όλα τα επίπεδα του σχεδιασμού και πάντα σε διαστάσεις ανθρώπινης κλίμακας.
Αν δούμε το ξεκίνημα τους και την εξέλιξη τους θα παρατηρήσουμε ότι λίγο πολύ βρήκαν οι αξίες και οι ιδιαιτερότητες τους ανταπόκριση σε κύκλους εκτός των Ελληνικών συνόρων παρά εντός αυτών.
Έχουμε τη δυνατότητα να συγκρίνουμε το ίδιο ακριβώς πρόσωπο στην πορεία του εντός και εκτός.

Η απάντηση όπου προσωπικά κατέληξα εξετάζοντας αυτά ήταν πως ναι το ίδιο πρόσωπο με τις ίδιες δυνατότητες και άρα αξία, δρα με διαφορετικό τρόπο εντός και εκτός ''των τειχών''.
Ναι ο ίδιος σχεδιαστής διαφορετικά θα δράσει στην Ελλάδα και διαφορετικά εκτός αφού οι καταστάσεις που αντιμετωπίζει είναι εντελώς διαφορετικές και σε μέγεθος και σε ποιότητα.
Πρόκειται εδώ για το παιχνίδι της επιτυχίας στην εργασία και στην ανταπόκριση που βρίσκει κανείς από το κοινό και τους συνεργάτες του ώστε να ευοδωθεί η δουλειά του και να απολαύσει τους καρπούς των κόπων του.
Η εργασία για μεγάλο κοινό μυημένο για αιώνες στην υψηλή ποιότητα που προκύπτει από συνεργάτες υψηλοτάτου επιπέδου συνεπάγεται αντίστοιχες απολαβές σε φήμη και σε καθαρά οικονομικό επίπεδο αλλά και εστίαση του επαγγελματία σε διαφορετικά θέματα.
Η Ελλάδα παρόλο που μετέχει ενεργά στην Παγκοσμιοποιημένη οικονομικά αγορά παράγει μόνο κατεξαίρεση βιομηχανικά και βιοτεχνικά ποιότητας, δεν έχει εμπειρία στην παραγωγή με όρους σύγχρονης βιομηχανίας ολικής ποιότητας, δεν έχει υποδομές που υποστηρίζουν και προάγουν τον εξελιγμένο σχεδιασμό και την ολική ποιότητα, και εντέλει το όλο σύστημα όχι απλά δεν προάγει τον σχεδιαστή που φιλότιμα εργάζεται και περιμένει να πληρωθεί για τούτο, αλλά αντιθέτως τον αποπροσανατολίζει τον αδρανοποιεί και τελικά τον παραγκωνίζει σαν κάτι άχρηστο και ανάξιο ακόμη και αναφοράς.

Το λυπηρότερο είναι πως κείνο που πληρώνεται σαν το πλέον άξιο αλλού, εδώ το τσαλαπατάνε σαν τιποτένιο κι ανάξιο.

Το να λειτουργήσει κανείς δημιουργικά και αποτελεσματικά σε ένα σύστημα αναποτελεσματικό είναι και αδύνατο και ανώφελο.

Όποιος σχεδιαστής προσπαθήσει δουλεύοντας στην Ελλάδα, για Ελληνικές εταιρίες[ειδικά αυτές που στοχεύουν στο Ελληνικό κοινό μόνο] να πρωτοπορήσει και να καινοτομήσει και να ξεχωρήσει σε διεθνές επίπεδο με τη δουλειά του με τρεις λέξεις... την έχει βάψει.

Η Ελληνική κοινωνία έχει καταντήσει μετά από χρόνια έλλειψη δημιουργικής ορμής υπό αγκύλωση κι έχει μετατραπεί όλη μαζί σε ένα μάτσο από μίζερους εμποράκους φραγκο-φονιάδες κι όπου κι αν κοιτάξει κανείς βλέπει υποψήφια θύματα της αρπακτικής και κοντόφθαλμης του διάθεσης.

Η Ελληνική κοινωνία έχει καταντήσει βαθύτατα υλιστική, συντηρητική, και ανασφαλής και λόγω της έλλειψης νοήματος και αυτοεκπλήρωσης κατάντησε αχόρταγη, ακόλαστη,διεφθαρμένη είναι ηθικά άρρωστη σαν μια κόρη απο καλό κι αρχοντικό σπίτι που ξέπεσε απο την πρότερη δόξα και πλούτο και δε ξερει τίποτε απο δημιουργία, το πολύ να εκπορνευτεί όπως βλεπουμε να γίνεται γύρω μας κατακόρον να συμβαίνει.

Η κοινωνία λοιπόν της διαφθοράς της αναξιοκρατίας και της ανικανότητας για δημιουργία είναι αυτό που λέμε κουμπωμένη φειδωλή σε προσπάθεια σε έπαινο σε πληρωμή άρα και στο κυνήγι της φιλοπρωτίας απλά καρνινοβατεί μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας βιοπορίζεται μετα βδελυγμίας. Έτσι κι ο κάθε Έλληνας απο μόνος του εκπορνευεται για δυο ευρώ.

Μόνος λόγος εργασίας είναι ο βιοπορισμός [ή με άλλη λέξη ο πλουτισμός] και χάθηκε η ευχαρίστηση απο την ίδια την εργασία και μετά απο τον έπαινο και την ανταμοιβή ηθική [με το να ξεχωρήσεις]και την εξέλιξη κοινωνική και οικονομική.

Όποιος θέλει κάτι παραπάνω πρέπει να ξανοιχτεί και να το επιχειρήσει εγκαίρως δυναμικά και εύστοχα.Αν ο νεοσός δεν πετάξει με την πρώτη και βραχούν τα φτερά του στα σκατόνερα εκεί θα μείνει παγιδευμένος μια ζωή.

Με την κατάσταση αυτή είτε φευγει- είτε καταστρεφεται το δυναμικό και αποστεώνεται η χώρα μας απο έμψυχο και άψυχο δυναμικό.
Συνεπόμενα αποκόπτεται απο τη δημιουργική της παράδοση αλλά και την ιδιαιτερότητα της μεθόδου της δημιουργίας που προκύπτει απο την κουλτούρα μας και τις αξίες της.
Η πολιτιστική συνέχεια και εξέλιξη δεν σπουδάζεται στην σχολή μόνο βιώνεται μέσα στη δημιουργική και παραγωγική διαδικασία μέσα στην κοινωνία.

Εχω ακούσει για σχέδιο καταστροφής των Ελλήνων απο ξένους δάκτυλους και γελάω για τη βλακεία όσων τα ισχυρίζονται.
Μα κλωστάει ποτέ κανείς ένα ψόφιο σκυλί; το πολύ να κάνει το κόπο να το θάψει για να μη βρωμίσει ο τόπος.
Η Ελλάδα είναι ένα μισοψόφιο σκυλί που ψυχομαχάει χτυπημένο και κατακρεουργημένο απο κείνους που το είχαν και το χειρίστικαν τόσο απαίσια για τόσο καιρό.

Μόνοι μας βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας με τις επιλογές μας και τις παραλείψεις μας και μέχρι τώρα έχουν συσσωρευτεί τόσες πολλές και τόσο μεγάλες που μένω έκπληκτος με την αντοχή των αρχαίων ριζών που ανθίστανται σθεναρά μέσα απο λίγα στελέχη που μόλις δούν την επιφανειακή σαθρότητα της χώρας αρχίζουν τις γεωτρήσεις στην άμεση και απώτερη παράδοση της.

Για να το κάνεις αυτό θέλει να έχεις τροχισμένες-γυμνασμένες τις αισθήσεις, την κρίση και εν ολίγοις να είσαι αποστασιοποιημένος.
Αν καταφέρνεις μέσα απο τη χειμαρώδη κατάσταση της ζωής σου να έχεις και μακροθεώρηση των πραγμάτων, τότε σίγουρα είσαι πολύ προικισμένος άνθρωπος και σε ευαισθησία και σε οξύνοια.
Πόσοι τέτοιοι υπάρχουν;
Συνεπώς κύριοι είναι λίγοι οι Έλληνες και πολλοί οι Ελλαδίτες.

Σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είναι η Ελληνικότητα αν και πώς θα μπορούσε να μετρηθεί;
μετά από λίγο που το πάλεψα φωτίστηκε ο νους μου αναπολώντας πως λειτούργησε σε μένα προσωπικά η απόσταση με την πατρίδα τους οικείους μου και αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα και τι αποτελέσματα είχε.
Ο μηχανισμός της συναισθηματικής φόρτισης του νόστου και της αναζήτησης του ποθητού υποκειμένου είναι απλός.
Θα μπορούσα απλά να δώσω να κατανοήσει κανείς πως λειτουργεί λέγοντας τα εξής:
Απλά όταν νοσταλγείς λειτουργείς σαν ερωτευμένος και μάλιστα σαν μανιωδώς ερωτευμένος-καψουρεμένος, αναζητάς ίχνη του ποθητού σε κάθε πιθανή κατεύθυνση και φυσικά είναι σίγουρο ότι όποιος ψάχνει βρίσκει, αν όμως δυσκολεύεται να βρει γίνεται πιο μεγάλη η ανάγκη για επαφή και μεγαλώνει ο πόθος και μπαίνει κανείς σε ένα φαύλο κύκλο που τον οδηγεί στη μελαγχολία και την απόγνωση.

Η ένταση του πόθου για την Ελλάδα είναι μάλλον προσωπικό θέμα.
Η Ελλάδα είναι για όλους το ίδιο όμως;
Τι ακριβώς σου λείπει όταν είσαι μακριά από την Ελλάδα;
εντέλει τι είναι η Ελλάδα που ποθείς και σου λείπει;
Η όμορφη φύση της[μην είναι οι κάμποι....;], οι ζεστοί άνθρωποι, η κουζίνα της, η γλώσσα, η κουλτούρα της απλότητας της φυσικότητας και της αρμονίας;σου λείπουν και τα ψεγάδια της μήπως;

Θα μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία.
Εγώ ήμουνα στην Ιταλία όπου ο καιρός ήταν ευχάριστος ηλιόλουστος, η φύση επίσης όμορφη η πολιτεία ακόμη πιο οργανωμένη από την Ελλάδα αν και λίγο πιο κρύα σε αίσθηση-ήμουνα στο Μιλάνο- και ο κόσμος αν και φιλικός ήταν ξένος σε αυτό που εγώ ένοιωθα δικό μου.
Προηγουμένως σπούδαζα στην Αθήνα και πήγαινα στους δικούς μου γιορτές και καλοκαίρια άρα ναι μεν μου έλειπε η οικογένεια μου αλλά όχι με διαφορετική ένταση από πριν.

Εκεί που έπαθα πλάκα ήταν όταν τη δεύτερη χρονιά τελείωσα το μάστερ και έπρεπε να κάνω πρακτική εξάσκηση όπου οι φίλοι και οι φίλες μου της σχολής [από το Μεξικό την Πορτογαλία και την Ελλάδα] σκόρπισαν.
Από τη φύση μου φιλικός αλλά και μοναχικός άνθρωπος δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα που έμεινα μόνος να μην πω ότι αρχικώς το ευχαριστήθηκα και λίγο, γιατί πριν ζούσα με δυο συγκάτοικους και τώρα μόνος καταλαβαίνεται ένιωσα σαν λευτερωμένος...αφού μεν καλή η συμβίωση αλλά σε βάζει συνέχεια στη διαδικασία των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών και η υπομονή μου εξαντλήθηκε εύκολα με αυτά και με κείνα.
Το σημαντικό είναι πως είχα ελευθερία κινήσεων και χρόνο και ενέργεια και έμεναν αδιάθετα ασυντόνιστα χωρίς νόημα και σκοπό.
Αυτό το άλλαξε σύντομα η επαφή μου με την Ελληνική κοινότητα του Μιλάνου και τον πόλο έλξης της την εκκλησία.

Εντέλει η διαφορά δεν ήταν ούτε η φύση ούτε οι δικοί μου άνθρωποι.
Ξέρετε τι ήταν; ο πολιτισμός και οι ρίζες του οι πνευματικές, εγώ δεν πήγαινα ποτέ στην εκκλησία δέθηκα ιδιαιτέρως με την εκκλησία [όχι με τον κλήρο που ακόμη και σήμερα τον σιχαίνομαι στην πλειοψηφία του], ούτε με τη θρησκεία [δεν με θέλγουν οι τυπικούρες], αλλά με την πνευματικότητα της ορθόδοξης εκκλησίας αυτό μου έλειπε και το κατάλαβα όταν μπλέχτηκα λίγο και έδωσα βάση, και ένοιωσα έτσι γιατί ήμουνα δεκτικός και βοήθησα και με βοήθησαν.
Ένοιωσα σαν βρέφος που είχε μείνει μακριά από το πνευματικό του στήθος και δεν είχε πια πνευματική τροφή, με έπιασε μια πείνα που δεν πέρναγε με τίποτε.

Το αποτέλεσμα; μέσα σε αυτή μου την εμπειρία είναι η απάντηση πουβρήκα και που δίνω στο ερώτημα οι έννοιες Ελλάδα και Ελληνικότητα ταυτίζονται και η θέση της ορθοδοξίας πού είναι μέσα σε αυτά;
Η απάντηση μου είναι Ναι είναι το ίδιο γιατί είναι απλά δύο απο τις πολλές λέξεις που περιγραφουν την πνευματική υπόσταση και σύνδεσμο δηλαδή τις πνευματικές ρίζες των Ελλήνων σε κάθε μέρος του κόσμου που έχουν σαν άξονα φυσικής έλξης και υπόστασης το ελληνικό κράτος έδαφος και ότι άλλο υλικό και άυλο την εκφράζει μία απο τις πολλές και δυνατές πνευματικές ρίζες είναι και η ορθόδοξη πνευματική παράδοση η εκκλησία που ζεί μέσα μας κι όχι έξω μας στα ντουβάρια και τα ράσα.

Εξορισμού Ελλάδα και Ελληνισμός είναι δύο διαφορετικές λέξεις με κοινή ρίζα και μεγέθη όπου πολλές φορές λειτουργούν σαν κοινός τόπος ιδεών και συναισθημάτων για την πατρίδα των Ελλήνων την πνευματική πολιτιστική ψυχική της υπόσταση αλλά και τη σωματική της: τους ανθρώπους της και το αξεχώριστο φυσικό τους περιβάλλον.

'Ελληνες όμως και Ελλαδίτες είναι το ίδιο έχουν οι δύο έννοιες το ίδιο πλάτος;
Ο ένας όρος [ο Έλληνας] είναι συνδεδεμένος απο την αρχαιότητα ακόμη με τον πολιτισμό και την παιδεία.
Ο άλλος με την γεωγραφική του όρου χροιά της προέλευσης των κατοίκων της χώρας Ελλάδα.
Γνωρίζουμε ότι:
Αρκετοί απο τους Έλληνες είναι και Ελλαδίτες αφού υπάρχει και η διασπορά
Αρκετοί απο τους Ελλαδίτες δεν είναι Έλληνες είναι θύματα της παγκοσμιοποιήσης[ας τους πούμε βάρβαρους]
Αρκετοί απο τους κατοίκους της Ελλάδος δεν είναι απο καταγωγή Έλληνες αλλά απο μόρφωση κι απο παιδεία παράδειγμα όσοι ξένοι σπουδάζουν και ζούν στην Ελλάδα.
Συνέπεια αυτών:
Υπάρχουν κάποιοι βάρβαροι που ζουν στην Ελλάδα, είναι και Ελλαδίτες και βάρβαροι
'Ενα μέρος του Ελληνισμού αδρανοποιήθηκε ενώ αντίστοιχα
Ένα μέρος του Ελληνισμού δραστηριοποιείται εκτός των συνόρων και όσο πιο μακριά τόσο πιο δεκτικό στα μηνύματα του πνεύματος λόγω του νόστου.

Έχετε ακούσει την έκφραση κανείς προφήτης στον τόπο του;Γιατί λέγεται αυτό;
Επειδή η οικειότητα με οτιδήποτε αδρανοποιεί την οξύτητα στις αισθήσεις αφού διώχνει την εγρήγορση και επομένως τη δεκτικότητα .
Καταλήγω συμπερασματικά θέτοντας το πιο διπλωματικά
Δεν είμαστε λιγότερο Έλληνες γενικά οι ντόπιοι αφού βέβαια δεν είμαστε όλοι το ίδιο....
Απλά κάποιοι είναι αμέριμνοι,αδιάφοροι,αναισθητοποιημένοι και για τούτο μαλθακοί σε δράση και αντίδραση,έτσι αυτοί οι κάποιοι εκφυλίζονται σε βάρβαρους Ελλαδίτες.
[Επειδή το βάρβαροι είναι κάπως κακόηχο θα λέμε απλά Ελλαδίτες τους εκφυλισμένους Έλληνες]

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΙΓΩΝΗΣ ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ

Βασικό προσόν του ανθρώπου αγωνιστή είναι να ξέρει από που έρχεται και που πάει,δηλαδή την ιστορία του και το νόημα της ύπαρξης του αλλά και τα νοήματα του πολιτισμού που φέρει ώστε να επιλέξει εκείνα που θέλει όντως να υπηρετήσει στη διαιώνιση και τη δράση τους.

Σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η συνέχεια:

Να δούμε μερικά θέματα που εντάσσονται στο φαινόμενο
Οι διάττοντες αστέρες του Διεθνούς στερεώματος:
Οι σχεδιαστές Ελληνικής παιδείας και καταγωγής και διεθνούς αναγνώρισης του έργου τους.

Η λέξη μίνι σας θυμίζει τίποτε;
είναι λίγο παλιό μοντέλο

αλλά θα καταλάβουν οι νέοι που στηρίζει την παράδοση του το νέο Μίνι που βλέπουμε πανέμορφο παραπάνω.

σας λέει τίποτε το όνομα Αλέξανδρος Ισιγώνης;

ο γνωστός σε όλο τον κόσμο ως ο εμπνευστής και σχεδιαστής του αυτοκινήτου Mini, Sir Alec Issigonis ή απλά Αλέξανδρος Ισιγώνης.

Ένας από τους αρχικούς διάσημους σχεδιαστές αυτοκινήτων της σύγχρονης εποχής, ο Αλέξανδρος Ισιγώνης (1906-1988) έγινε γνωστός ως ο δημιουργός του αυτοκινήτου Mini, αλλά για τους πιο μυημένους και για το σχεδιασμό δύο από τα πέντε αυτοκίνητα με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στη Βρετανική αυτοκινητιστική ιστορία - το Morris Minor και το Austin 1100.

«Ένα πράγμα που έμαθα με τον σκληρό τρόπο όταν σχεδιάζεται ένα νέο αυτοκίνητο για την παραγωγή, είναι ποτέ μα ποτέ να μην αντιγράψεις από τον ανταγωνισμό» ανέφερε ο Αλέξανδρος Ισιγώνης, όταν κλήθηκε να συνοψίσει την προσέγγισή του στο σχέδιο αυτοκινήτων.

Ένας εκκεντρικός και συχνά ειλικρινής χαρακτήρας, ήταν εξίσου περιφρονητικός για τις εκάστοτε έρευνες αγοράς, τις οποίες περιέγραψε ως μαθηματικά, που εμφανίζονται ως «ο εχθρός κάθε αληθινά δημιουργικού ατόμου» (το οποίο ο υπογράφων ασπάζεται).

Σκληρός, ανεξάρτητος και υπερήφανα ασυμβίβαστος, ο Ισιγώνης υιοθέτησε μια πλευρική προσέγγιση στο σχέδιο και την εφαρμοσμένη μηχανική των αυτοκινήτων.

Η εικονοκλασία του εξασφάλισε ότι, παρά τους περιορισμούς σε μια ιδιαίτερα υψηλής έντασης κεφαλαίου βιομηχανία όπου το καθαρό κόστος και η πολυπλοκότητα της διαδικασίας παραγωγής σήμαιναν ότι ακόμα και ο πιο ισχυρός των σχεδιαστών ήταν μόνο ένα μέλος μιας μεγάλης ομάδας ανάπτυξης, τα αυτοκίνητα που σχεδίασε έφεραν την ανεξίτηλη σφραγίδα του ως εντελώς ξεχωριστά.

Ο Αλέξανδρος Arnold Κωνσταντίνος Ισιγώνης (ναι αυτό είναι το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στη Σμύρνη από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα και οι δυο με Βρετανική υπηκοότητα. Σε μικρή ηλικία δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα και έφτασε δώδεκα χρονών προτού να μπει σε ένα. Ο παππούς και ο πατέρας του Ισιγώνη ήταν μηχανικοί, αλλά μετά το πρόωρο θάνατο του πατέρας του όταν ακόμα ο Ισιγώνης ήταν έφηβος η μητέρα του, Hulda, η κόρη ενός βαυαρού ζυθοποιού έγινε ο κεντρικός πόλος στη ζωή του.

Μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Hulda και Αλέξανδρος αποχώρησαν από την Ελλάδα για την Αγγλία όπου και αντιστάθηκε στην επιθυμία της μητέρας του για να μελετήσει την τέχνη προτιμώντας να εγγραφεί το 1925 σε μια τρίχρονη σειρά μαθημάτων εφαρμοσμένης μηχανικής στο πολυτεχνείο Battersea.

Ο Ισιγώνης απέτυχε στον διαγωνισμό μαθηματικών τρεις φορές αλλά υπερείχε στο σχέδιο. Όταν πήρε το δίπλωμά του η μητέρα του, του έδωσε ένα αυτοκίνητο για να πάει σε έναν γύρο της Ευρώπης πριν αρχίζει να εργάζεται.

Το αυτοκίνητο που πήρε από την μητέρα του ήταν εξαιρετικά αναξιόπιστο. Η αντιμετώπιση τουλάχιστον δυο ζημιών κάθε ημέρα, και η εμπειρία που αποκόμισε από αυτό το γεγονός, παρακίνησαν τον Ισιγώνη για να προσπαθήσει να βελτιώσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μετά από δυο μήνες περιήγησης η μητέρα του τον καθοδήγησε για να ξεκινήσει να εργάζεται.

Η πρώτη εργασία του Ισιγώνη ήταν πωλητής για έναν σύμβουλο εφαρμοσμένης μηχανικής που ανέπτυσσε έναν τύπο ημιαυτόματης μετάδοσης.

Στο ελεύθερο χρόνο του, από το 1933 έως το 1938, ο Ισιγώνης συνεργάστηκε με το φίλο του, George Dowson, σε ένα ιδιωτικό πρόγραμμα κατασκευής ενός χειροποίητου αγωνιστικού αυτοκινήτου, το Lightweight Special. Χτισμένο χωρίς την ενίσχυση των εργαλείων δύναμης, το αυτοκίνητο χρησιμοποίησε ένα περίβλημα αποδοτικής και τονισμένης δομής που επινοήθηκε από τον Ισιγώνη από κοντραπλακέ για το σώμα και κάλυψη από αλουμίνιο για την πλευρική κάλυψη.

Ο Ισιγώνης συναγωνίστηκε επιτυχώς το αυτοκίνητο ο ίδιος, έως ότου τον ανάγκασαν οι απαιτήσεις της εργασίας του να σταματήσουν το 1948. Περιέγραψε αργότερα το Lightweight Special ως: «Μια επιπολαιότητα στη ζωή μου. Δεν ήταν τόσο πολύ μια άσκηση σχεδίου ως μέσο να με διδάξει για το τρόπο να χρησιμοποιώ τα χέρια μου.» Το 1936 του προσφέρεται η θέση του μηχανικού οδήγησης και κατεύθυνσης Morris στις μηχανές, μια επιχείρηση που ιδρύθηκε στην Οξφόρδη το 1912 από τον William Morris, ο οποίος είχε αφοσιωθεί στην χαμηλής τιμής παραγωγή. Ο Ισιγώνης ανέπτυξε τη μέθοδο των ανεξάρτητων συστημάτων αναστολής στις μηχανές Morris και επινόησε ένα ανεξάρτητο σύστημα διάνοιξης σπειρών υιοθετώντας μια συμβατικότερη και φτηνότερη λύση αξόνων ακτινών.

Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι μηχανές Morris ανέλαβαν στρατιωτική εργασία, ειδικότερα την ανάπτυξη του ελαφρού οχήματος αναγνώρισης Morris. Δεδομένου ότι ο Ισιγώνης αποτελούσε μέλος ενός διατηρημένου επαγγέλματος, η υπηρεσία του στις οπλισμένες δυνάμεις ήταν μηδαμινή, παραμένοντας κυρίως στις εγκαταστάσεις Cowley της επιχείρησης κοντά στην Οξφόρδη.

Εκεί εργάστηκε στα στρατιωτικά οχήματα των διάφορων τύπων, συμπεριλαμβανομένου του μηχανοποιημένου wheel barrow που προορίστηκε προς χρήση από την Πολεμική Αεροπορία στις ζούγκλες, καθώς και στο σχεδιασμό μιας αμφίβιας έκδοσης που σχεδιάστηκε προς χρήση από το βασιλικό ναυτικό. Παρά τη δέσμευση των μηχανών Morris για πολεμική χρήση, η επιχείρηση παρέμεινε δεσμευμένη στην ανάπτυξη ενός δημοφιλούς, συμπαγούς αυτοκινήτου παραγωγής. Ο χρόνος, η εργασία και οι πόροι αφιερώθηκαν στη διαμόρφωση ενός πρωτοτύπου μικρού διθέσιου αυτοκινήτου.

Το πρόγραμμα ονομάζεται αρχικά το κουνούπι από το διευθυντή Thomas. Λειτουργώντας κάτω από τον κύριο μηχανικό της επιχείρησης, Α. V. Oak, ο Ισιγώνης δημιούργησε σχεδόν ολόκληρο το σχέδιο και τις προδιαγραφές για το Morris Minor, ένα εξαιρετικό επίτευγμα στη βιομηχανία οχημάτων μαζικής παραγωγής. Ο Oak υποστήριξε το single-minded όραμα του Minor και έδωσε στον Ισιγώνη την ελευθερία να ελέγξει κάθε πτυχή του σχεδίου, παρά την ανάπτυξη της συμβατικής, πιo οικονομικής διαδικασίας και της δημιουργίας μια νέας αντισυμβατικής μορφής σωμάτων από τα υπάρχοντα τμήματα πλαισίων.

MORRIS MINOR

Το 1942, το πρώτο πρότυπο κλίμακας παρήχθη και ξεκίνησε η διαδικασία κανονικής παραγωγής του προτύπου με χειροποίητη επεξεργασία και διαμόρφωση του χάλυβα. Μέχρι το 1945, ένα σύνολο - το στατικό πρότυπο κλίμακας κοντά στη συμβατική μορφή παραγωγής παρουσιάστηκε. Ο William Morris ήταν εξαγριωμένος όταν είδε το τελικό πρότυπο και το επονόμασε «το λαθραίο αυγό».

Παρότι πολλοί αυτοκινητιστικοί σχολιαστές συμφώνησαν με τον Morris, το αυτοκίνητο βγήκε στην πώληση το 1948, κερδίζοντας βαθμιαία το κοινό, πέρα και από τους βρετανικούς αυτοκινητιστές - ειδικά επειδή η οδήγηση και η ανάρτηση που είχε εξελίξει ο Ισιγώνης το κατέστησαν τόσο εύκολο στην οδήγηση έναντι άλλων αυτοκινήτων της εποχής. Το οικονομικό αυτοκίνητο του Ισιγώνη παρέμεινε στην παραγωγή έως το 1971.

Ενθαρρυμένος από την επιτυχία του Morris Minor, ο Ισιγώνης συνέχισε τα πειράματα σχεδίου του στις μηχανές Morris, αλλά όταν αυτή συγχωνεύτηκε με την επιχείρηση μηχανών του Ώστιν το 1952 για να διαμορφωθεί η British Motor Corporation (BMC), παραιτήθηκε για να εργαστεί στην Alvis, καθότι φοβήθηκε ότι η ελευθερία του θα συγκρατούταν σε μια μεγάλη επιχείρηση όπως η BMC.

Εκεί συνεργάστηκε με το φίλο του Alex Moulton, τον ειδικό συστημάτων ανάρτησης που εφεύρε την έννοια της ρευστής διασύνδεσης και αργότερα έγινε διάσημος για το συμπαγές Moulton στα πλαίσια της ανάπτυξης ενός αυτοκινήτου πολυτέλειας. Όταν η Alvis ακύρωσε το πρόγραμμα, ο Ισιγώνης κλήθηκε από τον Sir Leonard Lord για να επιστρέψει στην BMC όπου επρόκειτο να συνεργαστεί στενά και να αξιολογήσει τα σχέδια του Jack Daniels (όχι καμία σχέση!!!). Ο Ισιγώνης μετέφερε τα σκίτσα έννοιας σε τεχνικά σχέδια και σε λειτουργούντα πρωτότυπα. Η αποστολή που δόθηκε στον Ισιγώνη και την ομάδα του στη BMC ήταν να καταπολεμηθούν οι αυξανόμενες εισαγωγές των φθηνών και μικρών αυτοκινήτων φυσαλίδων από τη Γερμανία και την Ιταλία. Το τμήμα του χρεώθηκε με το σχέδιο ενός οικονομικού στην κατανάλωση βενζίνης, ανέξοδου 4θέσιου οχήματος χρησιμοποιώντας μια υπάρχουσα μηχανή για να επανακτήσει το μερίδιο αγοράς για BMC.

Ο Ισιγώνης είχε αποκτήσει την φήμη ως σχεδιαστή με τις πιο δημιουργικές και εμπνευσμένες ιδέες, από τότε που σχεδίασε το άκρως απόρρητό σχέδιο –αρχικά αποκαλούμενο ADO 15 (Austin Design Office Project 15) – σε ένα τραπεζομάντηλο !!!. Το σχέδιο αυτό ήταν το επαναστατικό Mini, το οποίο μετά από λίγο έγινε το best-seller στην Ευρώπη.

Ο Ισιγώνης μπορεί να μην ανακάλυψε την φόρμουλα των mini αυτοκινήτων, αλλά έγινε ο εμπνευστής και δημιουργός του πιο διάσημου παραδείγματος του είδους. Αλλάζοντας τον παραδοσιακό τρόπο μετάδοσης του και τοποθέτησης του κινητήρα από εμπρός προς τα πίσω σε πλαϊνή μετάδοσης και ένθεση, εξοικονόμησε σημαντικό χώρο δίνοντας την δυνατότητα άνετης φιλοξενίας 4 ατόμων στο εσωτερικό μιας μικρής και εύκολης στο parking πλατφόρμας. Για πρώτη φορά υπήρχε διαθέσιμος χώρος για τους επιβάτες στο 80% του συνολικού όγκου του αυτοκινήτου.

Αφού ο Sir Leonard Lord οδήγησε το πρωτότυπο, ζήτησε από τον Ισιγώνη να ετοιμάσει για παραγωγή το αυτοκίνητο μέσα σε ένα έτος.

Το σχέδιο ήταν τόσο ριζικό και πρωτόγνωρο, που η BMC ανησύχησε για πιθανά πολύ υψηλό κόστος. Απτόητος, ο Ισιγώνης σχεδίασε τα εργαλεία ο ίδιος. Αλλά η βιασύνη για να βγάλει τα αυτοκίνητα στο δρόμο προκάλεσε προβλήματα για τα πρόωρα πρότυπα του μίνι, ιδιαίτερα με τα μονταρίσματα μηχανών και τις επικαλύψεις των πατωμάτων. Ο Ισιγώνης αργότερα αναγνώρισε ότι οι επικαλύψεις των πατωμάτων είχαν διαρροές επειδή τις είχε σχεδιάσει ανάποδα.

Το Mini ευνοήθηκε σημαντικά από την συνεχιζόμενη συνεργασία του Ισιγώνη με τον Alex Moulton και τα συστήματα ανάπτυξης για την ανάρτηση. Ο σχεδιασμός του αυτοκινήτου σε συνδυασμό με την επαναστατική κίνηση στους εμπρός τροχούς και την ανεξάρτητη ανάρτηση πίσω, έδωσαν σημαντική ευκολία στην οδήγηση, παρότι ο Ισιγώνης “περιφρονούσε” τις ανέσεις των καθισμάτων που παραδοσιακά προσέφεραν τα Βρετανικά αυτοκίνητα, δηλώνοντας ότι είναι προτιμότερο να κάθονται σε καρφιά όταν οδηγούν αυτοκίνητο παρά σε άνετα καθίσματα.

Το 1959, όταν και το Mini βγήκε στην παραγωγή, ήταν η χρονιά για την δημιουργία ενός συμβόλου που εκτός από τις πωλήσεις ρεκόρ στην Ευρώπη, έγινε η “εικόνα” της δεκαετίας του ’60. Μεταξύ των 5 εκατομμυρίων που παρήγαγε η BMC, πολλά αγοράστηκαν από διάσημους ιδιοκτήτες όπως οι Beatles, οι ηθοποιοί Peter Sellers, Dudley Moor και οι Steve McQueen. Το μικρό αυτό αυτοκίνητο έγινε θρύλος όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία του 1969 “The Italian Job” όπου πρωταγωνιστούσε ο Michael Caine, ενώ αργότερα έγινε το συνώνυμο του γέλιου με τον Mr. Bean.

Φιλόδοξος όπως πάντα, ο Ισιγώνης δημιούργησε πολλές διαφορετικές εκδόσεις του αυθεντικού Mini, περιλαμβάνοντας μικρά φορτηγά, αγροτικά, station wagon και το Morris Mini Traveler που χρησιμοποιήθηκε από την Βασιλική Πυροσβεστική και τα Ταχυδρομεία.

Μια από τις εκδόσεις ήταν για αγωνιστικούς σκοπούς, την οποία ο Ισιγώνης δεν υποστήριξε με πολλή θέρμη. Μετά από ένα αγώνα στον οποίο το αυτοκίνητο οδηγούσε ο οδηγός και σχεδιαστής John Cooper, αποφάσισε να το μεταλλάξει σε ένα πλήρως ανταγωνιστικό και νικητή αυτοκίνητο αγώνων, το γνωστό Mini-Cooper. Οι διάσημοι οδηγοί Formula 1, James Hunt, Jackie Stewart & Niki Lauda, ξεκίνησαν την καριέρα τους οδηγώντας σε αγώνες το Mini-Cooper.

Στρέφοντας την προσοχή του στα μέσου μεγέθους οχήματα, κυρίως λόγω της αυξανόμενης ζήτησης, ο Ισιγώνης συνέχισε την ιδεοληψία του με τη μεγιστοποίηση του διαστήματος επιβατών που συνδυάστηκε με την καλύτερη δυνατή οδική εκμετάλλευση. Παρείχε στην BMC το πρότυπο 1100, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το στούντιο Pininfarina στην Ιταλία, όπου ο Sergio Pininfarina σχεδίασε τη μορφή εξωτερικών σωμάτων. Προωθημένο ως Morris 1100 το 1962, και αργότερα ως Austin 1100, οι καθαρές, κλασσικές γραμμές του αυτοκινήτου εξυπηρέτησαν τις πωλήσεις της BMC πολύ καλά. Το Austin 1100 ξεπέρασε το μίνι σε κέρδη και παρέμεινε ως η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στα αυτοκίνητα της Μεγάλης Βρετανίας για πολλά έτη.

ο Ισιγώνης συνέχισε να λειτουργεί ως διευθυντής εφαρμοσμένης μηχανικής στο τμήμα του Austin Morris έως το 1971 όταν και αποσύρθηκε. Ένας ασυμβίβαστος ατομιστής, Ισιγώνης πιστώνεται με το ρητό: «μια καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάζεται από την επιτροπή.»

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
1.η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σαν προσωπική γνώμη

Ο σχεδιασμός είναι σαν αντίληψη και νοοτροπία δράσης, μια απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαδική εργασία, την ολοκλήρωση και την τελειοποίηση της.
Υπό αυτή την έννοια είναι προϊόν και συνέπεια της περιρρέουσας ατμόσφαιρας।
Σε αυτή θα αναφερθούμε κυρίως εδώ.

Ο σχεδιασμός, όπως και το όνομα του λέει, είναι η χρήση σχεδίων για την πρόβλεψη και προ επίλυση των προβλημάτων που δύνανται να προκύψουν.
Είναι το σχέδιο, αυτό που στην οργάνωση καλείται πρόγραμμα των ενεργειών καταγεγραμμένο με σύμβολα και κανόνες σταθερούς, με σύστημα δηλαδή, κάτι σαν άλλη γλώσσα επιστημονική
φτιαγμένη για τεχνικές περιγραφές.
Ανάλογα με τον τομέα, το σχέδιο και οι ιδιαίτεροι συμβολισμοί.
Αυτό δικαιολογεί την ύπαρξη τόσων ειδών σχεδίων,αρχιτεκτονικό,διακοσμητικό,βιομηχανικού σχεδιασμού και τόσα άλλα.

Το σχέδιο είναι ένα εξαιρετικό και εξειδικευμένο αποτελεσματικό εργαλείο.
Γίνεται τέτοιο στα κατάλληλα χέρια από στελέχη που με κάθε γραμμή περιγράφουν κάτι που θα γίνει.
Είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα που συμπυκνώνει τεχνική γνώση κι εμπειρία,
αλλιώς παραμένει μια θεωρία χωρίς ουσία.

Είναι ο συνδετικός κρίκος των πόρων μιας ομάδας, το "στρατηγικό" σχέδιο μιας επιχείρησης που στόχο έχει να προσδώσει σε κάποιο κατασκεύασμα ένα σύνολο από ιδιότητες μορφολογικές, λειτουργικές, κατασκευαστικές, συμβολικές.
Σε όλες τις προωθημένες βιομηχανικά και τεχνικά χώρες το Σχέδιο ο Προγραμματισμός
και οι ειδικοί του χαίρουν ιδιαίτερης φήμης και φροντίδας αφού βοηθούν τα μέγιστα στην ανάπτυξη και πρόοδο του συνόλου.।

Στην Ελλάδα έχουμε σαν κοινωνία πολλά προβλήματα όπως όλες οι κοινωνίες, εδώ όμως όλως παραδόξως κάποια προκύπτουν από τα σημαντικά πλεονεκτήματα που μας έχει προσδώσει η ίδια η φύση που μας περιβάλλει.
Παρατηρούμε πως έχουμε από την αρχαιότητα ακόμα, κάποια μόνιμα χαρακτηριστικά στην αντίληψη των πραγμάτων καθημερινών αλλά και πιο σοβαρών:ευστροφία,ευελιξία,καπατσοσύνη,αεικινησία,φυγοπονία,κοντόφθαλμος ατομικισμός.
Ασχολούμαστε όλοι σχεδόν με όλα κι αυτό μας κάνει γνώστες έστω και ημιμαθείς μιας αξιοσημείωτα μεγάλης ποικιλίας πραγμάτων και καταστάσεων.
Λίγο επειδή έπρεπε και είμαστε αναγκασμένοι από το περιβάλλον και τις απαιτήσεις της ζωής μας, λίγο επειδή μας πήγαινε, λίγο επειδή μας άρεσε, γίναμε εντέλει αυτό που λέμε μικρές ιδιοφυΐες।
Φαντασθείτε τώρα να είναι όλες μαζεμένες σε ένα μικρό τρεχαντήρι και να θέλουν να κυβερνήσουν όλοι- και κουτσά στραβά να το μπορούν-.
Αλλά κανένας δεν θέλει να υπακούσει και κυρίως κανένας να τραβήξει κουπί.
Ο εγωισμός ,η περηφάνια και η αυτοπεποίθηση που προκαλούν οι συγκεκριμένες ιδιότητες της ημιμάθειας ,
είναι αυτό που αντιπαλεύει το ομαδικό πνεύμα, την ιεραρχία και μέσα από αυτή, την ολοκλήρωση και τελειοποίηση της εργασίας της ομάδας:,την εμβάθυνση στη γνώση και την πράξη και έτσι αντιπαλεύει και το σχεδιασμό και προγραμματισμό σαν κύριο εργαλείο της ομαδικής προσπάθειας.
Έτσι αφού δεν χρησιμοποιούνται οι ειδικοί χάνουν και την ειδίκευση τους, ή μετακομίζουν για αλλού.

Σε κάθε επίπεδο της Ελληνικής κοινωνίας οι υποδομές είναι έτσι ημιτελείς και ενίοτε ανύπαρκτες με αποτέλεσμα να πρέπει κάθε μέρα να ανακαλύπτουμε τον τροχό.
Μέρος της ευθύνης για την κατάσταση αυτή έχουμε ο καθένας μας ξεχωριστά λόγω ακριβώς της συμπεριφοράς μας αυτής.
Καθιστούμε με τη συμπεριφορά μας τις έννοιες αναλύω μελετώ προγραμματίζω υλοποιώ με πειθαρχεία υπομονή και επιμονή και συνεργασία το πρόγραμμα-σχέδιο μου αδύνατες και ανύπαρκτες ή λειψές.
Το διαπιστώνω στη δουλειά μου και στον χώρο που κινούμαι καθημερινά.


Σαν επαγγελματίας θα μεταφέρω κάποιες ενδεικτικές εμπειρίες μου που καταγράφουν κάποιες από αυτές τις συνθήκες αντιπροσωπευτικές της κοινωνίας μας.

Το ότι μπορώ και σχεδιάζω: Χώρους, Αντικείμενα,Προϊόντα και Κοσμήματα και κάνω Εικονογραφήσεις και άλλα είναι πολύ σπάνιο και ιδιαίτερο για κάποιον που λειτουργεί στα πλαίσια μια κοινωνίας ειδικευμένων στελεχών।
Συνήθως τα στελέχη αυτά, όχι μόνο δεν αλλάζουν τομείς -σαν τα πουκάμισα- αλλά εξειδικεύονται σε έναν και μοναδικό συνήθως εμβαθύνοντας όσο το δυνατό περισσότερο.
Συνήθως είναι υπάλληλοι σε κάποια εταιρία που τους εξασφαλίζει όλο το υπόβαθρο που απαιτείται για να δράσουν δημιουργικά αλλά κυρίως ξένοιαστα από φροντίδες άλλου τύπου, πχ λογιστικά, εύρεση πελατών, χειρισμός πελατών: εισπράξεις, αρχείο δημόσιες σχέσεις ,καθαρισμό χώρου, αγορά αναλωσίμων υλικών και τόσα άλλα.
Όλη αυτή η ποικιλία δραστηριοτήτων των δημιουργών στην Ελλάδα δημιουργεί μια επιπόλαια επαφή με το αντικείμενο εργασίας αφού για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί κανείς να εμβαθύνει αν δεν δημιουργήσει ή δεν χρησιμοποιεί μια ρουτίνα εργασίας την οποία όλο και βελτιώνει।
Έτσι τα πολυτάλαντα άτομα στην Ελλάδα είναι μια κοινοτοπία, ενώ αλλού είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο.Αυτό έχει και τα καλά του και τα κακά του.

Τα καλά του είναι ποικιλία εμπειριών και γνώσεων αλλά και ιδιοτήτων αλλά και ευελιξία.
Κατέληξε να μου αρέσει αυτή η ευρύτατη ποικιλία θεμάτων κυρίως λόγω της έλλειψης επανάληψης αλλά δεν είμαι πιά ειδικευμένος.Κατάντησα εν ολίγοις ανειδίκευτος: ελεύθερος επαγγελματίας.

Εμπειρίες έχω ναι κι αυτοπεποίθηση άπειρη: μπορώ να σχεδιάσω ακόμα και διαστημόπλοιο δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να μου σταθεί εμπόδιο, το θέμα είναι πως λίγο η αγορά, λίγο ο χαρακτήρας μου, λίγο η ιδιαιτερότητα του ελεύθερου επαγγελματικού τομέα που κινούμαι δεν μου επιτρέπει να εξειδικευτώ περαιτέρω να φτιάξω μια ρουτίνα εργασίας όπως λέγεται και άρα να εμβαθύνω στην τέχνη μου και τις ιδιαιτερότητες της।,πολύ δε περισσότερο να γνωριστώ με ανθρώπους που ασχολούνται με τα ίδια θέματα.
Αν δει κανείς τους συναδέλφους τις ενώσεις τα επιμελητήρια και τους συλλόγους τις σχολές και τη σύνδεση τους με την αγορά και μεταξύ τους θα διαπιστώσει πως είναι:
Σκορποχώρι η κατάσταση γενικώς .

Μια απλή προέκταση του Ελληνικού τρόπου δράσης δηλαδή.Το αποτέλεσμα:
Ανοργανωσιά και σπατάλη χρόνου και ενέργειας κάθε είδους.Για να γίνουν τα αυτονόητα και τα εύκολα προκύπτουν πάντα φοβερές επιπλοκές και εμπόδια.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως δεν μπορώ να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια...
οπότε ας δούμε λίγο ευρύτερα το θέμα:

Αν προσέξουμε την Ελληνική κοινωνία ,
τώρα θα δούμε πως:

1.έχει έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα, αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, αλλά δίνει το χείριστο των αποτελεσμάτων παρόλο το μέγεθός του.
Αυτό γίνεται επειδή δεν λειτουργούν τα άτομα σαν μέλη ομάδας που σκοπό έχει να προάγουν έργο [κι άρα να έχουν κίνητρα για να το πράξουν].
Αντίθετα η επιδίωξη του μέσου δημόσιου υπαλλήλου είναι η λεγόμενη πρόωρη συνταξιοδότηση: αν ήταν δυνατό να κάθεται και να πληρωνόταν θα ήταν το ιδανικό.
Όλοι θέλουν περισσότερα άρα θα βρουν τρόπο θεμιτό ή αθέμιτο να το πετύχουν.
Το άραγμα γίνεται έτσι ο στόχος και η επιδίωξη του αφού ο μισθός είναι σταθερός αν και λίγος, τι μένει από το να κερδίσει την ενέργεια και το χρόνο του καθώς και "εκτακτα''.
"Αυτοί κάνουν πως δουλεύουν και οι άλλοι πως τους πληρώνουν..."όπως έλεγε εύστοχα κάποιος φίλος


2.Από την άλλη έχει τις μεγάλες μη ανταγωνιστικές και άρα μη κερδοφόρες εταιρίες και βιομηχανίες [που κλείνουν και θα κλείνουν η μία μετά την άλλη].
Σε αυτές δουλεύουν ιδιωτικοί υπάλληλοι εργαζόμενοι σαν άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι με κατοχυρωμένο καθεστώς σχετικά καλό μισθό και καθεστώς σταθερότητας αντίστοιχο του δημοσίου,για λίγο δυστυχώς.

3।Τέλος πολλές μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις και μικρομάγαζα που παραπαίουν
όπου:
Οι μεν επιχειρηματίες δημιουργοί είναι αναγκασμένοι να φοροδιαφεύγουν, αλλά και να στερούν έτσι τους εργαζομένους τους από πόρους πολύτιμους και υποδομές ασφαλείας και υγιεινής.Λέω είναι αναγκασμένοι, αφού η υποστήριξη και η υποδομή από τους κρατούντες είναι ανύπαρκτη, για να μην πούμε ότι έχουν δημιουργήσει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και άναρχης αγοράς.Η οποία γίνεται χαοτική μέσω του παγκοσμιοποιημένου συστήματος εξαθλίωσης των εργαζομένων, παραγωγών, αγροτών και λοιπών ανθρώπων του μόχθου,
Μέσω της ανάγκης παραπέφτουν αρκετοί και εύκολα στην κατηγορία των καθαρμάτων της αισχροκέρδειας και της εκμετάλλευσης.

Οι επιχειρηματίες καθάρματα έχουν γίνει τόσο επιτήδειοι από την εξάσκηση στις πιρουέτες αποφυγής υφάλων του κράτους και λαθροχειρίας των πελατών και εργαζομένων που επιπλέουν σαν φελλοί σε οποιαδήποτε κατάσταση κι επιβιώνουν πατώντας στις πλάτες άλλων.
Είναι γνωστό ότι φοροδιαφεύγουν [και εν μέρει δικαίως γιατί να πληρώνουν για υποδομές που δεν έχουν;] αλλά και ότι διαβρώνουν το δημόσιο για να κάνουν τις δουλειές τους.
Κλέφτες των πελατών τους από τη μια, αφού κανείς δεν συμμαζεύει τους κακομαθημένους.
Έχουν από την άλλη ,στύψει τον κοσμάκη που δουλεύει για κείνους σαν άλλοι είλωτες σε συνθήκες ανθυγιεινές, ανασφάλειας και ανυποληψίας όπου ανυπεράσπιστοι κι αφημένοι στην τύχη τους, υπομένουν.
Ώς πότε είναι το θέμα,νομίζω όχι για πολύ ακόμη: μέχρι να βγουν εξαθλιωμένοι σαν τους παππούδες τους-Ραγιάδες επαναστάτες -να τους σφάζουν σαν κτήνη στους δρόμους।

4।Πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες,και επιστήμονες κάθε κλάδου
που καρκινοβατούν μεταξύ ανέχειας και ανηθικότητας,
είτε κακοπληρωμένοι ή κι απλήρωτοι από τα καθάρματα, το κράτος και τους ξετιναγμένους, να σκάνε από τα καρδιακά και τα εγκεφαλικά κάθε μέρα στους δρόμους στον αγώνα της επιβίωσης πορευόμενοι, χωρίς είλωτες και χωρίς χρήματα να ξεπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, είτε που αποκτηνώθηκαν στον αγώνα της επιβίωσης και τα τσεπώνουν δολίως και πλαγίως από κείνους που δεν φταίνε και δεν τα έχουν και τα δίνουν απλά επειδή είναι στριμωγμένοι.

μέσα σε όλο αυτό το άναρχο σύστημα κάποιοι πλουτίζουν παράταιρα και υπερβολικά σε βάρος του συνόλου με αποτέλεσμα οι φτωχοί να εξαθλιώνονται για να πλουτίζουν περισσότερο οι λίγοι.
Σε αυτό το σύστημα που φέρει και τις επιρροές της παγκόσμιας κρίσης κοινωνικής και οικονομικής η Ελλάδα ξεχωρίζει για δυο τρία πράγματα που την κάνουν πιο δυνατή,έχει μάθει να βαδίζει σε χαοτικά μονοπάτια και δεν της κακοφαίνεται πολύ।
Ευτυχώς,αλλά για σκεφτείτε να μπορούσαμε να δουλέψουμε κι ομαδικά κι οργανωμένα τι θα καταφέρναμε!


Αυτό χωλαίνει για πολλούς λόγους κάποιοι από αυτούς αναζητούμε στη συνέχεια.
Η οργάνωση και η αποτελεσματικότητα μαθαίνεται στην οικογένεια και στο σχολείο.
Εδώ και καιρό ένα έγκλημα διαπράττεται στην εκπαίδευση।
Βιάζονται μερικοί να φτιάξουν υπάνθρωπους και υποτακτικούς।
Οι διαχωρισμοί πρώτα σε ΑΕΙ -ΤΕΙ ξεκίνησαν με αυτή τη λογική των Υπό- μηχανικών, μιας ανόητης δομής που υποτίθεται παράγει ιεραρχία και ξεκίνησε από τη χούντα για να δώσει καλύτερους μισθούς στους καθηγητές των ΚΑΤΕΕ -εξειδικευμένων τεχνικών λυκείων-
Αλλά είναι δυνατό να βάλει κανείς φραγμούς στον άνθρωπο που θέλει να σπουδάσει να μορφωθεί και να μάθει;Είναι δυνατό να υπάρξει φραγμός στη γνώση;
Που σταματάει ο μηχανικός και που αρχίζει ο υπομηχανικός;
Ή μήπως τα πολλά χρόνια κάνουν τις σπουδές αξιόλογες και ουσιαστικές.Είναι σίγουρο ότι για τη γνώση χρειάζεται και χρόνος και ενέργεια-κόπος αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει οι νέοι να σπουδάζουν δεκαετίες επειδή αυτό κάθε νοήμων καταλαβαίνει ότι είναι άτοπο χάνεται ο στόχος της μόρφωσης δηλαδή η δράση και η επαγγελματική δραστηριοποίηση.
Η πράξη έδειξε ότι αυτά γίνονται για σκοπιμότητες και εξυπηρέτηση κάποιων που προτιμούν οι πολλοί να μένουν μετέωροι με ανύπαρκτα ή αόριστα τα δικαιώματα και άρα τις υποχρεώσεις τους.Επομένως καθίστανται στο χώρο τους ανεύθυνοι κι ανένταχτοι και σε λίγο αν αφεθούν στο ρέμα της ζωής για την καθημερινή τους επιβίωση αμέτοχοι πολιτικά αδρανείς και εν ολίγοις παθητικοί αποδέκτες της κατάστασης που τους επιβάλλεται.
Με μια λέξη αχρηστευμένοι άνθρωποι στον αγώνα για τη δημιουργία μιας Ελλάδας με αξιοκρατία, οργάνωση, διαφάνεια, και αποτελεσματικότητα εντέλει.

Συγκεκριμένα αυτή τη χώρα τη νέμονται τρεις κλάδοι:
1.Δικηγόροι-Δικηγορικός σύλλογος-κυρίως λόγω της παραγωγής πολιτικών 2.Μηχανικοί-Τεχνικό επιμελητήριο-κυρίως λόγω της συμβουλευτικής των πολιτικών 3.Βιομήχανοι-Βιομηχανικό επιμελητήριο-κυρίως λόγω της οικονομικής ποδηγέτησης των πολιτικών Οι οποίοι έχουν το χέρι και το μαχαίρι χρήμα και εξουσία και τα νέμονται κατά βούληση και παρά φύσει. Αυτά τα τρία αποστήματα πρέπει να σπάσουν με κάθε θυσία αλλιώς- επειδή το ψάρι θα βρωμάει πάντα από το κεφάλι-θα πορευόμαστε εξυπηρετώντας τα συμφέροντα πενήντα οικογενειών.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στον κάθε δικηγόρο, μηχανικό, βιομήχανο αλλά στους διαπλεκόμενους και υψηλά ιστάμενους δολοπλόκους που καλό θα ήταν να τους αφοπλίσουμε φανερώνοντας τους και να τους παραμερίσουμε εγκαίρως.

Τα νομικά κενά και οι διαχωρισμοί με βάση τις υποτιθέμενες δυνατότητες στις εισαγωγικές εξετάσεις στις σχολές συνεχίζονται ακόμη και επί ΑΕΙ και ΑΤΕΙ απο το 1974 αναρωτιέμαι γιατί;
Κλείνουμε τα 35 χρόνια υπόδουλων φοιτητών: των λεγομένων "σπουδαστών"
είναι υπόδουλοι στο σύστημα της αοριστίας των εκμεταλλεύσεων των διαπλοκών και των ανισοτήτων έναντι κάθε νομιμότητας και λογικής.

Είναι δυνατό και απολύτως θεμιτό να δεχόμαστε την ύπαρξη όρων επάρκειας γνώσεως, αλλά δεν νοείται ύπαρξη επάρκειας δυνατοτήτων κυρίως δε αφού δεν υπάρχει τρόπος να φανεί αυτή στις εξετάσεις μετά το λύκειο.

Καλύτερα θεωρώ να ξεκίναγαν οι διακρίσεις σε σχέση με τα αποτελέσματα-επιτεύγματα των σπουδών μέσα και μετά τις σχολές όπου φαίνεται ξεκάθαρα η έφεση-ενδιαφέρον η μη για τον γνωστικό τομέα.

Γιατί χρειάζεται η κλιμάκωση αυτή όμως;
Μήπως οι ιδιαίτερες κλίσεις και δυνατότητες μπορούν να περιγραφούν από τις βαθμολογίες,μόνο από την επάρκεια και το αποτέλεσμα των σπουδών δεν θα έπρεπε κρίνονται οι σχολές;

Κάθε νέος που περνάει το κατώφλι οποιουδήποτε ΑΤΕΙ [πολύ δε περισσότερο των περιφερειακών] κάνει αποδεκτές τις διακρίσεις σε βάρος του, αποδέχεται την διάκριση ενάντια στους κόπους και τις θυσίες του καθώς και της οικογένειας του, βάζει τον εαυτό του σε μια τεράστια περιπέτεια: αποδέχεται το σύστημα των πονηρών που του λένε έμμεσα ότι είναι υπό-φοιτητής δηλαδή τον ονομάζουν σπουδαστή.
Αλλά η ελληνική γλώσσα δεν έχει τέτοια διάκριση αφού σπουδαστής και φοιτητής είναι συνώνυμα και είναι έτσι επειδή εκείνοι που τη δημιούργησαν δεν ήτανε λαμόγια κλέφτες και καθάρματα.

Η πονηρία ξεχείλισε όπως και ο θυμός για τους πονηρούς κάθε είδους συμφεροντολόγους πρυτάνεις και λοιπούς απερίσκεπτους του Τεχνικού Επιμελητηρίου και του σαθρού κατεστημένου Πολιτικών και Οικονομικών παραγόντων που κρατάνε καθηλωμένη τη χώρα και το δυναμικό της.

Το άδικο φέρνει άδικο και βία, και η εκπαίδευση μας δεν δίνει καρπους αφού γεμίζει θυμό τα νιάτα.
Τρία πράγματα πρέπει να γίνουν κατανοητά
1.δεν σπουδάζουμε για να γίνουμε πλούσιοι, η μόρφωση δεν οδηγεί στον πλούτο αλλά στην ουσία στο πνεύμα.
2.η μόρφωση που μένει χωρίς δράση είναι ανάπηρη σαν θεωρία χωρίς ουσία και καταντάει χαμένος κόπος.
3.οι επαγγελματικές σπουδές πρέπει να ξεχωρίσουν απο τη μόρφωση είναι μεν σχετιζόμενες άμεσα αλλα είναι διαφορετικά είδη του ίδιου γένους -Γνώση-
Η επαγγελματική γνώση και η καλλιέργεια της πρέπει να γίνεται συνειδητά σαν μέσο βιοπορισμού με στόχο το υλικό κέρδος.
Η μόρφωση πρέπει να καλλιεργείται σαν μέσο πνευματικής ανάτασης με πνευματικό και ψυχικό κέρδος για να φανεί χρήσιμο το υλικό κέρδος οι πόροι.
Και τα δύο αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθιουνται στη δυναμική ισορροπία της ύπαρξης του κοινωνικού ανθρώπου.
Αποτελούν το κεφάλαιο της ατομικής οικονομίας του ανθρώπινου όντος.
Τα επαρκή οικονομικά μέσα και η λοιπή επάρκεια σε πολιτιστική και κοινωνική ενέργεια βοηθάει τα μέγιστα για την εκτόξευση της δραστηριοποίησης σε άλλα επίπεδα δυναμικής ύπαρξης και κυρίως στην διαχρονικότητα της αποτελεσματικότητας της.


Πως θα μπορούσαμε τα ελαττώματα να γίνουν προτερήματα;
Φανταστείτε να είναι μεγάλος ο τομέας το δημοσίου και ακόμα μεγαλύτερος από τώρα, αλλά να παράγει έργο μέσα από οργάνωση και κίνητρα- καλές πληρωμές για καλές υπηρεσίες-,και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να απολάμβαναν αντίστοιχης ασφάλειας και σταθερότητας σε κάθε επιχείρηση όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι άρα καθεστώς δημοσίου και ιδιωτικού κοινό με κοινά τα θετικά χαρακτηριστικά και έλλειψη των αρνητικών.
Το υβρίδιο αυτής της κατάστασης θα το λέγαμε ΒΕΛΤΙΣΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ
Φανταστείτε επιχειρηματίες που θα δούλευαν σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού με υποδομές από το κράτος και με πολλαπλών επιπέδων ελεγκτικούς οργανισμούς που να ελέγχουν κάθε βήμα καθενός μας όχι για να τιμωρήσει αλλά και για να δώσει έπαθλα και κίνητρα για προώθηση της ποιότητας και των προτύπων και των υποδομών και των θεσμών της.
Όλα αυτά για να μας κάνουν να θέλουμε το νέο αυτό τρόπο ζωής, ομαδικότητας και συναγωνισμού στη δημιουργία και την εξασφάλιση ποιότητας στη ζωή μας.

Βασική προϋπόθεση όλων αυτών: η οριοθέτηση συσσώρευσης πλούτου-πόρων πέρα από ένα όριο.
θα έπρεπε να θεωρείται κλοπή και έγκλημα προς την ανθρωπότητα τόσο η υπερβολική συσσώρευση πλούτου όσο και εξουσίας ή ισχύος εντέλει οποιουδήποτε τύπου πόρων, αντίστοιχα όπως το κέρδος γίνεται αισχροκέρδεια όταν αυξάνεται παράταιρα.

Αυτά φαίνονται ίσως πολύ γενικά και αόριστα αλλά απαιτούν μόνο μερικές διορθωτικές κινήσεις που κάθε κυβέρνηση μπορεί να φέρει σε πέρας μέσω
-της φορολογικής κλίμακας εισοδήματος, οι πολύ πλούσιοι θα αναγκάζονται να διαθέτουν τεράστια ποσά για κοινωφελείς σκοπούς.
-της αλλαγής στην εκπαίδευση με δύο τρόπους
1.αρχικά με την ίδρυση ενός και μόνο Ανοιχτού Πανεπιστημίου με παραρτήματα σε κάθε τριτοβάθμια σχολή μόνο για μόρφωση των πολιτών κάθε ηλικίας ιδιότητας και Σχολών επαγγελματικής αποκατάστασης μέσω κρατικής εποπτείας και οδηγίας από το υπουργείο εργασίας για τις ανάγκες της Ευρώπης σε ειδικότητες.
Ώστε να βγαίνουν ειδικότητες συνεργαζόμενες με την παραγωγή και τις ανάγκες της χώρας και γενικότερα ώστε να μην οδηγούν σε ανεργία αλλά αντιθέτως σε ευμάρεια.
2.το χωρισμό σε δύο μέρη της εκπαίδευσης σε κάθε επίπεδο της
α. παιδείας-μόρφωσης: κορμός κοινός για όλους
β.επαγγελματικής εξειδίκευσης
που θα υπηρετούν διαφορετικές σκοπιμότητες αφού η μία είναι διαχρονική αν και συμπληρώνεται και τελειοποιείται και η άλλη εμβαθύνει και ενημερώνεται λόγω της συνεχούς αλλαγής που ενέχει.