ΑΡΘΡΟ 3
Γιατί και πώς μπορεί να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη;
Η έλλειψη ελευθερίας εξαιτίας της αφόρητης πίεσης των καθημερινών μας υποχρεώσεων, μάς αγχώνει και μας στεναχωρεί, επειδή μας στρέφει αλλού από κει, που ονειρευόμαστε να καταλήξουμε.
Η ενασχόληση με οποιαδήποτε χειρωνακτική ή πνευματική εργασία μας κουράζει, αφού απαιτεί αυτοσυγκέντρωση και προσπάθεια άρα κατανάλωση της ζωτικής μας ενέργειας και του χρόνου μας.
Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα, που αναλόγως την ιδιοσυγκρασία του καθενός μπορούν να προσφέρουν ανάταση-αναζωογόνηση και χαλάρωση ψυχική και σωματική.
Η τέχνη και ο αθλητισμός είναι δύο από κείνα τα πράγματα, που χαρίζουν ψυχική και σωματική ευεξία.
Το καταφέρνουν επειδή αναζωογονούν και χαλαρώνουν τους ανθρώπους αφήνοντας τους να διοχετεύσουν μέρος της ζωτικής τους ενέργειας, που δεν βρίσκει τρόπο να εκφραστεί και να σκορπιστεί μέσα στην καθημερινότητα δημιουργώντας έτσι το αίσθημα της ασφυξίας, που λέμε στενοχώρια και άγχος.
Είναι νομίζω η δημιουργική διάθεση η πιο πιεστική ανάγκη μετά την κάλυψη των βιοτικών αναγκών-φαγητό,ντύσιμο,σπίτι,κλπ-γιατί παρόλο που δεν είναι μοιρασμένη εξίσου σε όλους τους ανθρώπους [άλλος είναι λίγο και άλλος είναι υπερβολικά προσανατολισμένος στη δημιουργική διεργασία και φιλοδοξία] αποτελεί την έκφραση και επιβεβαίωση της ελευθερίας της βουλήσεως μας για τις επιλογές μας,αλλά και για την αίσθηση, ότι κάτι σημαντικό είμαστε για το δικό μας σύμπαν.
Είναι αυτή η χαμένη παιδικότητα, που εκφράζεται με το παιχνίδι, την ανακάλυψη και την ευόδωση των προσπαθειών, για τη δημιουργία ενός όμορφου πράγματος, έχοντας την ελευθερία να επιβάλουμε τους όρους μας έστω για λίγο.
Νοιώθει κανείς σαν βασιλιάς έστω για δέκα λεπτά , όταν αποφασίζει , να πλάσει ένα κόσμο στα μέτρα του κατά το γούστο του.
Τι πιο απλό για να το πετύχει από το να πάρει κανείς ένα χαρτί και ένα μολύβι και να γράψει δυό αράδες ή να σκιτσάρει μια εικόνα, που τον γοητευει.
Θα μπορούσε ίσως να δώσει χαρά και σε κάποιον όταν θα τις διαβάσει [επειδή υπάρχει μια ψυχή , που τον νοιώθει και συμμερίζεται τον κόσμο των συγκινήσεων του].
Πολύ περισσότερο σημαντικό είναι για τον ίδιο το δημιουργό: η απόλυτη ελευθερία, να κάνει αυτό που νομίζει σωστό , όμορφο ή ότι άλλο του δίνει τη χαρά που πιθανά του στερεί η κοινωνία.
Αυτή η θεραπευτική αναζωογόνηση και η ξενοιασιά που για λίγο θα έχει ο άνθρωπος αυτός θα τον κάνει σίγουρα να αποκτήσει μια έφεση προς αυτή την ευχάριστη ενασχόληση διέξοδο, θα του γίνει όπως λέμε μεράκι και αργότερα πάθος.
Μπορεί να του δημιουργηθεί τόσο μεγάλος ζήλος , που να γίνει ερασιτέχνης=εραστής της τέχνης ή ακόμη παραπέρα πανευτυχής καλλιτέχνης ,που μπορεί να ζήσει από την ενασχόληση του αυτή άρα και επαγγελματίας της τέχνης.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά της τέχνης : το κοινό ο αποδέκτης.
Η πλευρά της ψυχής εκείνης που θα δεχθεί το ερέθισμα-σήμα του καλλιτέχνη.
Η πιο άρτια εικόνα αυτού του φαινομένου κατά τη γνώμη μου είναι: ο ερμηνευτής-τραγουδιστής οι μουσικοί και οι χορευτές, που συγκινούνται μερακλώνονται με τη δημιουργία του συνθέτη και του στιχουργού και συμμετέχουν ο καθένας με το δικό του τρόπο στο κοινωνικό αυτό γεγονός- δρώμενο.
Αν δεν εργασθείς για την τέχνη όφελος δεν υπάρχει, ούτε σαν δημιουργός βρίσκεις δίαυλο, ούτε σαν φιλότεχνος ανακαλύπτεις και αποκωδικοποιείς συναισθηματικά μηνύματα και διδαχές ενδιαφέρουσες.
Η καλλιέργεια προαπαιτείται λοιπόν έτσι κι αλλιώς για να ανοιχτούν οι δρόμοι στην τέχνη όπως και παντού.
Για να γίνει πιο κατανοητό:
Αν δεν ξέρεις τίποτε για μουσική, για αρμονία, μελωδία, ρυθμό, πως θα μπορέσεις να γίνεις συνθέτης ή ερμηνευτής ή πως θα χορέψεις;
Πότε θα διασκεδάσεις πραγματικά, όταν κοιτάς και ακούς τους άλλους να παίζουν μουσική να τραγουδάνε και να χορεύουν δηλαδή να διασκεδάζουν ή όταν συμμετέχεις ο ίδιος, ειδικά μάλιστα σαν διασκεδαστής ή ψυχαγωγός.
Αφού όσο περισσότερο αγαπάς κάτι, τόσο περισσότερο ποθείς να το κατακτήσεις από κάθε άποψη,συμπεραίνω πως ισχύει και το αντίστροφο ότι δηλαδή όσο μεγαλύτερος ο ζήλος στο κυνήγι αυτής της κατάκτησης τόσο μεγαλύτερη αποδεικνύεται η αγάπη και ο πόθος.Έχει ισχύ αυτό για κάθε μορφή τέχνης κι έτσι από το ζήλο του φαίνεται ο καλός και πιστός εργάτης της τέχνης.
Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα εξαρτώμενο από το ζήλο αλλά και από τις συνθήκες, ατομικές-ταλέντο,προτεραιότητες- κοινωνικές και γι΄αυτό τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στους ιστορικούς.
Στο μεν ερώτημα γιατί να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη, τι κερδίζει κανείς από αυτή;
Αξίζει να το πράξει κανείς γιατί είναι ιδιαιτέρως διασκεδαστικό ευχάριστο κι αναζωογονητικό,είτε συμμετέχεις σαν δημιουργός είτε σαν φιλότεχνος .
Η τέχνη κι ο αθλητισμός είναι τα παιχνίδια μικρών και μεγάλων.
Στο ερώτημα τώρα αν μπορεί να ασχοληθεί ο καθένας με την τέχνη η προσωπική μου γνώμη είναι πως όχι!
Μπορεί να το κάνει και το κάνει έτσι κι αλλιώς μόνο όποιος το θέλει επειδή μια εσωτερική αναγκαιότητα του το επιβάλλει: το έχει ανάγκη επειδή είτε είναι πιεσμένος-στενοχωρημένος είτε γοητευμένος από τη γλυκιά θαλπωρή της τέχνης.
Το σημαντικό νομίζω είναι να χτυπήσει κανείς "φλέβα χρυσού" να βρει δηλαδή τις καλύτερες και καταλληλότερες των δυνατοτήτων του, και πάνω σε αυτές να στηρίξει την προσπάθεια του για έκφραση και δημιουργία ή απλά για τελειοποίηση της τεχνικής του στον τομέα που τον ευχαριστεί και του προσφέρει τη διάκριση κι αναγνώριση που διακαώς επιθυμεί ,για να προσφέρει στους άλλους διασκέδαση ψυχαγωγία και ενθουσιασμό.
Οι ορέξεις και οι δυνατότητες του καθενός θα του υποδείξουν τι του ταιριάζει .
Από την άλλη το τι του ταιριάζει θα φανεί και μέσα από τις ικανότητες που κάνει να φανερωθούν αυτή η ενασχόληση.Αυτό που λέγαμε για φλέβα χρυσού είναι μια μεταφορά του πώς βγαίνει στη φόρα το ταλέντο, σκάβοντας επίμονα και υπομονετικά λίγο λίγο με τα κέρδη έρχεται και η απληστία το πάθος δηλαδή για το ωραίο -το τέλειο και το όμορφο.
Απαιτείται επομένως υπομονή, επιμονή και διασκέδαση στην τριβή με την τέχνη, αν αυτά δεν υπάρχουν στη ζωή μας δεν υπάρχουν κι επιτεύγματα έτσι κι αλλιώς.
Η τέχνη είναι ζωή εμπλουτισμένη με νοήματα και ερεθίσματα χαράς, ελπίδας, ανθρωπιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου