ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΙΓΩΝΗΣ ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ

Βασικό προσόν του ανθρώπου αγωνιστή είναι να ξέρει από που έρχεται και που πάει,δηλαδή την ιστορία του και το νόημα της ύπαρξης του αλλά και τα νοήματα του πολιτισμού που φέρει ώστε να επιλέξει εκείνα που θέλει όντως να υπηρετήσει στη διαιώνιση και τη δράση τους.

Σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η συνέχεια:

Να δούμε μερικά θέματα που εντάσσονται στο φαινόμενο
Οι διάττοντες αστέρες του Διεθνούς στερεώματος:
Οι σχεδιαστές Ελληνικής παιδείας και καταγωγής και διεθνούς αναγνώρισης του έργου τους.

Η λέξη μίνι σας θυμίζει τίποτε;
είναι λίγο παλιό μοντέλο

αλλά θα καταλάβουν οι νέοι που στηρίζει την παράδοση του το νέο Μίνι που βλέπουμε πανέμορφο παραπάνω.

σας λέει τίποτε το όνομα Αλέξανδρος Ισιγώνης;

ο γνωστός σε όλο τον κόσμο ως ο εμπνευστής και σχεδιαστής του αυτοκινήτου Mini, Sir Alec Issigonis ή απλά Αλέξανδρος Ισιγώνης.

Ένας από τους αρχικούς διάσημους σχεδιαστές αυτοκινήτων της σύγχρονης εποχής, ο Αλέξανδρος Ισιγώνης (1906-1988) έγινε γνωστός ως ο δημιουργός του αυτοκινήτου Mini, αλλά για τους πιο μυημένους και για το σχεδιασμό δύο από τα πέντε αυτοκίνητα με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στη Βρετανική αυτοκινητιστική ιστορία - το Morris Minor και το Austin 1100.

«Ένα πράγμα που έμαθα με τον σκληρό τρόπο όταν σχεδιάζεται ένα νέο αυτοκίνητο για την παραγωγή, είναι ποτέ μα ποτέ να μην αντιγράψεις από τον ανταγωνισμό» ανέφερε ο Αλέξανδρος Ισιγώνης, όταν κλήθηκε να συνοψίσει την προσέγγισή του στο σχέδιο αυτοκινήτων.

Ένας εκκεντρικός και συχνά ειλικρινής χαρακτήρας, ήταν εξίσου περιφρονητικός για τις εκάστοτε έρευνες αγοράς, τις οποίες περιέγραψε ως μαθηματικά, που εμφανίζονται ως «ο εχθρός κάθε αληθινά δημιουργικού ατόμου» (το οποίο ο υπογράφων ασπάζεται).

Σκληρός, ανεξάρτητος και υπερήφανα ασυμβίβαστος, ο Ισιγώνης υιοθέτησε μια πλευρική προσέγγιση στο σχέδιο και την εφαρμοσμένη μηχανική των αυτοκινήτων.

Η εικονοκλασία του εξασφάλισε ότι, παρά τους περιορισμούς σε μια ιδιαίτερα υψηλής έντασης κεφαλαίου βιομηχανία όπου το καθαρό κόστος και η πολυπλοκότητα της διαδικασίας παραγωγής σήμαιναν ότι ακόμα και ο πιο ισχυρός των σχεδιαστών ήταν μόνο ένα μέλος μιας μεγάλης ομάδας ανάπτυξης, τα αυτοκίνητα που σχεδίασε έφεραν την ανεξίτηλη σφραγίδα του ως εντελώς ξεχωριστά.

Ο Αλέξανδρος Arnold Κωνσταντίνος Ισιγώνης (ναι αυτό είναι το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στη Σμύρνη από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα και οι δυο με Βρετανική υπηκοότητα. Σε μικρή ηλικία δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα και έφτασε δώδεκα χρονών προτού να μπει σε ένα. Ο παππούς και ο πατέρας του Ισιγώνη ήταν μηχανικοί, αλλά μετά το πρόωρο θάνατο του πατέρας του όταν ακόμα ο Ισιγώνης ήταν έφηβος η μητέρα του, Hulda, η κόρη ενός βαυαρού ζυθοποιού έγινε ο κεντρικός πόλος στη ζωή του.

Μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Hulda και Αλέξανδρος αποχώρησαν από την Ελλάδα για την Αγγλία όπου και αντιστάθηκε στην επιθυμία της μητέρας του για να μελετήσει την τέχνη προτιμώντας να εγγραφεί το 1925 σε μια τρίχρονη σειρά μαθημάτων εφαρμοσμένης μηχανικής στο πολυτεχνείο Battersea.

Ο Ισιγώνης απέτυχε στον διαγωνισμό μαθηματικών τρεις φορές αλλά υπερείχε στο σχέδιο. Όταν πήρε το δίπλωμά του η μητέρα του, του έδωσε ένα αυτοκίνητο για να πάει σε έναν γύρο της Ευρώπης πριν αρχίζει να εργάζεται.

Το αυτοκίνητο που πήρε από την μητέρα του ήταν εξαιρετικά αναξιόπιστο. Η αντιμετώπιση τουλάχιστον δυο ζημιών κάθε ημέρα, και η εμπειρία που αποκόμισε από αυτό το γεγονός, παρακίνησαν τον Ισιγώνη για να προσπαθήσει να βελτιώσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μετά από δυο μήνες περιήγησης η μητέρα του τον καθοδήγησε για να ξεκινήσει να εργάζεται.

Η πρώτη εργασία του Ισιγώνη ήταν πωλητής για έναν σύμβουλο εφαρμοσμένης μηχανικής που ανέπτυσσε έναν τύπο ημιαυτόματης μετάδοσης.

Στο ελεύθερο χρόνο του, από το 1933 έως το 1938, ο Ισιγώνης συνεργάστηκε με το φίλο του, George Dowson, σε ένα ιδιωτικό πρόγραμμα κατασκευής ενός χειροποίητου αγωνιστικού αυτοκινήτου, το Lightweight Special. Χτισμένο χωρίς την ενίσχυση των εργαλείων δύναμης, το αυτοκίνητο χρησιμοποίησε ένα περίβλημα αποδοτικής και τονισμένης δομής που επινοήθηκε από τον Ισιγώνη από κοντραπλακέ για το σώμα και κάλυψη από αλουμίνιο για την πλευρική κάλυψη.

Ο Ισιγώνης συναγωνίστηκε επιτυχώς το αυτοκίνητο ο ίδιος, έως ότου τον ανάγκασαν οι απαιτήσεις της εργασίας του να σταματήσουν το 1948. Περιέγραψε αργότερα το Lightweight Special ως: «Μια επιπολαιότητα στη ζωή μου. Δεν ήταν τόσο πολύ μια άσκηση σχεδίου ως μέσο να με διδάξει για το τρόπο να χρησιμοποιώ τα χέρια μου.» Το 1936 του προσφέρεται η θέση του μηχανικού οδήγησης και κατεύθυνσης Morris στις μηχανές, μια επιχείρηση που ιδρύθηκε στην Οξφόρδη το 1912 από τον William Morris, ο οποίος είχε αφοσιωθεί στην χαμηλής τιμής παραγωγή. Ο Ισιγώνης ανέπτυξε τη μέθοδο των ανεξάρτητων συστημάτων αναστολής στις μηχανές Morris και επινόησε ένα ανεξάρτητο σύστημα διάνοιξης σπειρών υιοθετώντας μια συμβατικότερη και φτηνότερη λύση αξόνων ακτινών.

Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι μηχανές Morris ανέλαβαν στρατιωτική εργασία, ειδικότερα την ανάπτυξη του ελαφρού οχήματος αναγνώρισης Morris. Δεδομένου ότι ο Ισιγώνης αποτελούσε μέλος ενός διατηρημένου επαγγέλματος, η υπηρεσία του στις οπλισμένες δυνάμεις ήταν μηδαμινή, παραμένοντας κυρίως στις εγκαταστάσεις Cowley της επιχείρησης κοντά στην Οξφόρδη.

Εκεί εργάστηκε στα στρατιωτικά οχήματα των διάφορων τύπων, συμπεριλαμβανομένου του μηχανοποιημένου wheel barrow που προορίστηκε προς χρήση από την Πολεμική Αεροπορία στις ζούγκλες, καθώς και στο σχεδιασμό μιας αμφίβιας έκδοσης που σχεδιάστηκε προς χρήση από το βασιλικό ναυτικό. Παρά τη δέσμευση των μηχανών Morris για πολεμική χρήση, η επιχείρηση παρέμεινε δεσμευμένη στην ανάπτυξη ενός δημοφιλούς, συμπαγούς αυτοκινήτου παραγωγής. Ο χρόνος, η εργασία και οι πόροι αφιερώθηκαν στη διαμόρφωση ενός πρωτοτύπου μικρού διθέσιου αυτοκινήτου.

Το πρόγραμμα ονομάζεται αρχικά το κουνούπι από το διευθυντή Thomas. Λειτουργώντας κάτω από τον κύριο μηχανικό της επιχείρησης, Α. V. Oak, ο Ισιγώνης δημιούργησε σχεδόν ολόκληρο το σχέδιο και τις προδιαγραφές για το Morris Minor, ένα εξαιρετικό επίτευγμα στη βιομηχανία οχημάτων μαζικής παραγωγής. Ο Oak υποστήριξε το single-minded όραμα του Minor και έδωσε στον Ισιγώνη την ελευθερία να ελέγξει κάθε πτυχή του σχεδίου, παρά την ανάπτυξη της συμβατικής, πιo οικονομικής διαδικασίας και της δημιουργίας μια νέας αντισυμβατικής μορφής σωμάτων από τα υπάρχοντα τμήματα πλαισίων.

MORRIS MINOR

Το 1942, το πρώτο πρότυπο κλίμακας παρήχθη και ξεκίνησε η διαδικασία κανονικής παραγωγής του προτύπου με χειροποίητη επεξεργασία και διαμόρφωση του χάλυβα. Μέχρι το 1945, ένα σύνολο - το στατικό πρότυπο κλίμακας κοντά στη συμβατική μορφή παραγωγής παρουσιάστηκε. Ο William Morris ήταν εξαγριωμένος όταν είδε το τελικό πρότυπο και το επονόμασε «το λαθραίο αυγό».

Παρότι πολλοί αυτοκινητιστικοί σχολιαστές συμφώνησαν με τον Morris, το αυτοκίνητο βγήκε στην πώληση το 1948, κερδίζοντας βαθμιαία το κοινό, πέρα και από τους βρετανικούς αυτοκινητιστές - ειδικά επειδή η οδήγηση και η ανάρτηση που είχε εξελίξει ο Ισιγώνης το κατέστησαν τόσο εύκολο στην οδήγηση έναντι άλλων αυτοκινήτων της εποχής. Το οικονομικό αυτοκίνητο του Ισιγώνη παρέμεινε στην παραγωγή έως το 1971.

Ενθαρρυμένος από την επιτυχία του Morris Minor, ο Ισιγώνης συνέχισε τα πειράματα σχεδίου του στις μηχανές Morris, αλλά όταν αυτή συγχωνεύτηκε με την επιχείρηση μηχανών του Ώστιν το 1952 για να διαμορφωθεί η British Motor Corporation (BMC), παραιτήθηκε για να εργαστεί στην Alvis, καθότι φοβήθηκε ότι η ελευθερία του θα συγκρατούταν σε μια μεγάλη επιχείρηση όπως η BMC.

Εκεί συνεργάστηκε με το φίλο του Alex Moulton, τον ειδικό συστημάτων ανάρτησης που εφεύρε την έννοια της ρευστής διασύνδεσης και αργότερα έγινε διάσημος για το συμπαγές Moulton στα πλαίσια της ανάπτυξης ενός αυτοκινήτου πολυτέλειας. Όταν η Alvis ακύρωσε το πρόγραμμα, ο Ισιγώνης κλήθηκε από τον Sir Leonard Lord για να επιστρέψει στην BMC όπου επρόκειτο να συνεργαστεί στενά και να αξιολογήσει τα σχέδια του Jack Daniels (όχι καμία σχέση!!!). Ο Ισιγώνης μετέφερε τα σκίτσα έννοιας σε τεχνικά σχέδια και σε λειτουργούντα πρωτότυπα. Η αποστολή που δόθηκε στον Ισιγώνη και την ομάδα του στη BMC ήταν να καταπολεμηθούν οι αυξανόμενες εισαγωγές των φθηνών και μικρών αυτοκινήτων φυσαλίδων από τη Γερμανία και την Ιταλία. Το τμήμα του χρεώθηκε με το σχέδιο ενός οικονομικού στην κατανάλωση βενζίνης, ανέξοδου 4θέσιου οχήματος χρησιμοποιώντας μια υπάρχουσα μηχανή για να επανακτήσει το μερίδιο αγοράς για BMC.

Ο Ισιγώνης είχε αποκτήσει την φήμη ως σχεδιαστή με τις πιο δημιουργικές και εμπνευσμένες ιδέες, από τότε που σχεδίασε το άκρως απόρρητό σχέδιο –αρχικά αποκαλούμενο ADO 15 (Austin Design Office Project 15) – σε ένα τραπεζομάντηλο !!!. Το σχέδιο αυτό ήταν το επαναστατικό Mini, το οποίο μετά από λίγο έγινε το best-seller στην Ευρώπη.

Ο Ισιγώνης μπορεί να μην ανακάλυψε την φόρμουλα των mini αυτοκινήτων, αλλά έγινε ο εμπνευστής και δημιουργός του πιο διάσημου παραδείγματος του είδους. Αλλάζοντας τον παραδοσιακό τρόπο μετάδοσης του και τοποθέτησης του κινητήρα από εμπρός προς τα πίσω σε πλαϊνή μετάδοσης και ένθεση, εξοικονόμησε σημαντικό χώρο δίνοντας την δυνατότητα άνετης φιλοξενίας 4 ατόμων στο εσωτερικό μιας μικρής και εύκολης στο parking πλατφόρμας. Για πρώτη φορά υπήρχε διαθέσιμος χώρος για τους επιβάτες στο 80% του συνολικού όγκου του αυτοκινήτου.

Αφού ο Sir Leonard Lord οδήγησε το πρωτότυπο, ζήτησε από τον Ισιγώνη να ετοιμάσει για παραγωγή το αυτοκίνητο μέσα σε ένα έτος.

Το σχέδιο ήταν τόσο ριζικό και πρωτόγνωρο, που η BMC ανησύχησε για πιθανά πολύ υψηλό κόστος. Απτόητος, ο Ισιγώνης σχεδίασε τα εργαλεία ο ίδιος. Αλλά η βιασύνη για να βγάλει τα αυτοκίνητα στο δρόμο προκάλεσε προβλήματα για τα πρόωρα πρότυπα του μίνι, ιδιαίτερα με τα μονταρίσματα μηχανών και τις επικαλύψεις των πατωμάτων. Ο Ισιγώνης αργότερα αναγνώρισε ότι οι επικαλύψεις των πατωμάτων είχαν διαρροές επειδή τις είχε σχεδιάσει ανάποδα.

Το Mini ευνοήθηκε σημαντικά από την συνεχιζόμενη συνεργασία του Ισιγώνη με τον Alex Moulton και τα συστήματα ανάπτυξης για την ανάρτηση. Ο σχεδιασμός του αυτοκινήτου σε συνδυασμό με την επαναστατική κίνηση στους εμπρός τροχούς και την ανεξάρτητη ανάρτηση πίσω, έδωσαν σημαντική ευκολία στην οδήγηση, παρότι ο Ισιγώνης “περιφρονούσε” τις ανέσεις των καθισμάτων που παραδοσιακά προσέφεραν τα Βρετανικά αυτοκίνητα, δηλώνοντας ότι είναι προτιμότερο να κάθονται σε καρφιά όταν οδηγούν αυτοκίνητο παρά σε άνετα καθίσματα.

Το 1959, όταν και το Mini βγήκε στην παραγωγή, ήταν η χρονιά για την δημιουργία ενός συμβόλου που εκτός από τις πωλήσεις ρεκόρ στην Ευρώπη, έγινε η “εικόνα” της δεκαετίας του ’60. Μεταξύ των 5 εκατομμυρίων που παρήγαγε η BMC, πολλά αγοράστηκαν από διάσημους ιδιοκτήτες όπως οι Beatles, οι ηθοποιοί Peter Sellers, Dudley Moor και οι Steve McQueen. Το μικρό αυτό αυτοκίνητο έγινε θρύλος όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία του 1969 “The Italian Job” όπου πρωταγωνιστούσε ο Michael Caine, ενώ αργότερα έγινε το συνώνυμο του γέλιου με τον Mr. Bean.

Φιλόδοξος όπως πάντα, ο Ισιγώνης δημιούργησε πολλές διαφορετικές εκδόσεις του αυθεντικού Mini, περιλαμβάνοντας μικρά φορτηγά, αγροτικά, station wagon και το Morris Mini Traveler που χρησιμοποιήθηκε από την Βασιλική Πυροσβεστική και τα Ταχυδρομεία.

Μια από τις εκδόσεις ήταν για αγωνιστικούς σκοπούς, την οποία ο Ισιγώνης δεν υποστήριξε με πολλή θέρμη. Μετά από ένα αγώνα στον οποίο το αυτοκίνητο οδηγούσε ο οδηγός και σχεδιαστής John Cooper, αποφάσισε να το μεταλλάξει σε ένα πλήρως ανταγωνιστικό και νικητή αυτοκίνητο αγώνων, το γνωστό Mini-Cooper. Οι διάσημοι οδηγοί Formula 1, James Hunt, Jackie Stewart & Niki Lauda, ξεκίνησαν την καριέρα τους οδηγώντας σε αγώνες το Mini-Cooper.

Στρέφοντας την προσοχή του στα μέσου μεγέθους οχήματα, κυρίως λόγω της αυξανόμενης ζήτησης, ο Ισιγώνης συνέχισε την ιδεοληψία του με τη μεγιστοποίηση του διαστήματος επιβατών που συνδυάστηκε με την καλύτερη δυνατή οδική εκμετάλλευση. Παρείχε στην BMC το πρότυπο 1100, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το στούντιο Pininfarina στην Ιταλία, όπου ο Sergio Pininfarina σχεδίασε τη μορφή εξωτερικών σωμάτων. Προωθημένο ως Morris 1100 το 1962, και αργότερα ως Austin 1100, οι καθαρές, κλασσικές γραμμές του αυτοκινήτου εξυπηρέτησαν τις πωλήσεις της BMC πολύ καλά. Το Austin 1100 ξεπέρασε το μίνι σε κέρδη και παρέμεινε ως η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στα αυτοκίνητα της Μεγάλης Βρετανίας για πολλά έτη.

ο Ισιγώνης συνέχισε να λειτουργεί ως διευθυντής εφαρμοσμένης μηχανικής στο τμήμα του Austin Morris έως το 1971 όταν και αποσύρθηκε. Ένας ασυμβίβαστος ατομιστής, Ισιγώνης πιστώνεται με το ρητό: «μια καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάζεται από την επιτροπή.»

ΚΩΔΙΚΑΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ

Στα μέλη των Ενώσεων Διακοσμητών, παγκοσμίως, ζητείται να ασκούν το επάγγελμά τους κατά τρόπο που να προκαλεί σεβασμό και εμπιστοσύνη στους πελάτες, προμηθευτές, συναδέλφους διακοσμητές και κοινό.
Η επαγγελματική συμπεριφορά κάθε μέλους της Ένωσης οφείλει να κατευθύνεται από τον ακόλουθο κώδικα.

1. Θα συμμορφώνεται με τους ήδη υπάρχοντες νόμους και κανονισμούς, ρυθμίζοντας τις διαδικασίες της επιχείρησής του και την άσκηση της διακόσμησης εσωτερικού χώρου σύμφωνα με αυτό τον κώδικα.

2. Μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη διακόσμηση σε έναν πελάτη ως σύμβουλος ή προμηθευτής, με βάση μια αμοιβή, μισθό ή προμήθεια υπό τον όρο ότι οι επαγγελματικές του υπηρεσίες θα διεξαχθούν με τρόπο που θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του πελάτη, χωρίς να θίξει την επαγγελματική του ακεραιότητα.

3. Πριν υπογράψει ένα συμβόλαιο με έναν πελάτη, θα ορίζει και θα προσδιορίζει σαφώς τον σκοπό και την φύση της μελέτης ή τις υπηρεσίες που θα παρέχει καθώς και τον τρόπο αμοιβής του. Θα εκτελέσει αυτές τις υπηρεσίες όπως ορίζονται στο συμβόλαιο και με την υψηλότερη επίδοση του επαγγέλματος.

4. Δεν θα αποκαλύπτει ποτέ πληροφορίες χωρίς τη συγκατάθεση του πελάτη και θα θεωρεί τις ευθύνες του σαν υποχρέωση προς το επάγγελμα του.

5. Θα θεωρεί μέρος της επαγγελματικής του ευθύνης να έχει ενεργό ενδιαφέρον στις μελέτες, τις σχεδιασμένες να βελτιώσουν την ποιότητα του περιβάλλοντος του ανθρώπου, διευθύνοντας τέτοιες δραστηριότητες κατά τρόπο που να εξυψώνει την αξιοπρέπεια του επαγγέλματος και της Ένωσης στην οποία ανήκει.

6. Δεν θα θίξει ποτέ την φήμη ή τις επαγγελματικές σχέσεις άλλου συναδέλφου του επαγγελματία διακοσμητή.

8. Δεν θα συνάψει εν γνώσει του συνεργασία με πελάτη που έχει συμβόλαιο με συνάδελφο, ούτε θα έλθει σε συμφωνία, πριν ο πελάτης διακόψει κάθε προηγούμενη σχέση με τον πρώτο.

9. Δεν θα επιτρέψει σε κανέναν αντιπρόσωπο της επιχείρησής του ή της εταιρείας του να παρουσιαστεί σαν μελετητής διακοσμητής, εκτός αν του χορηγηθεί τέτοια εντολή για συγκεκριμένη αποστολή, ούτε να παρουσιαστεί στο κοινό γενικά σαν επαγγελματίας μελετητής εσωτερικού χώρου, μέχρις ότου μια τέτοια εκπροσώπηση κατοχυρωθεί με εκπαίδευση ή την απαραίτητη εμπειρία.

10. Δεν θα υπαινίσσεται ποτέ, μέσω διαφημίσεων ή άλλων μέσων, ότι το προσωπικό του ή οι υπάλληλοι της Εταιρείας είναι μέλη της Ένωσης, εφόσον το δικαίωμα χρησιμοποίησης της ονομασίας, χορηγείται αποκλειστικώς στα μέλη, με ταυτότητα της Ένωσης.

11. Θα ενθαρρύνει και θα συντρέχει στην διακίνηση ιδεών και πληροφόρησης μεταξύ του διακοσμητή εσωτερικού χώρου και συγγενών επαγγελμάτων, μόνον και εφόσον κατευθύνονται από τα ίδια υψηλά πρότυπα επαγγελματικής ασκήσεως που αρμόζουν στις σχέσεις του με τους συναδέλφους τους διακοσμητές.

12. Θα θεωρεί ηθική υποχρέωσή του να ενθαρρύνει σπουδαστές που δείχνουν ενδιαφέρον για την διακόσμηση εσωτερικού χώρου και θα προσφέρει κάθε βοήθεια, οποτεδήποτε αυτή είναι δυνατή, στους νέους που μπαίνουν στο επάγγελμα.


Κάθε απόκλιση από αυτόν τον κώδικα ή κάθε πράξη επιζήμια στην Ένωσή του και στο επάγγελμα, θα εκλαμβάνεται σαν αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, υποκείμενη σε συζήτηση από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης που ανήκει.

Η Ένωση Διακοσμητών Βορείου Ελλάδος προσυπογράφει τον ανωτέρω κώδικα.

Θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα την καταγραφή αυτή και θα προσπαθήσω να την ολοκληρώσω.

Ας εντοπίσουμε πρώτα τα σημεία που χρήζουν περαιτέρω διερέυνησης και καταγραφής.

1.ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο που ορίζει την επαγγελματική και λοιπή δραστηριότητα του αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων;

απάντηση ο ίδιος ακριβώς που ορίζει κι οποιουδήποτε κτίζει κάτι το Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός Ν.1577/1985 όπως ισχύει μετά τον Ν.2831/2000

για να ενημερωθεί κανείς πάνω στο θέμα ευρύτερα και ειδικότερα καλό είναι να αγοράσει το βιβλίο του Δημ.Γ.Χριστοφιλόπουλου με τίτλο ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣΗΣ τομος γ ΓΕΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ απο τις εκδόσεις Δίκαιο&οικονομία Π.Ν.Σακκούλας

2.Υποχρεώσεις προκύπτουν απέναντι στην πολιτεία οπότε έρχεται αμέσως μετά:

α.οι νόμοι του φορολογικού κώδικα για τους ελεύθερους επαγγελματίες ή εργολάβους ή αναλόγως τη μορφή της ενασχόλησης του αντίστοιχου αναγραφόμενου της έναρξης επιτηδεύματος στην εφορία.

β.ο κώδικας ασφαλιζομένων [στον ΟΑΕΕ ή ΟΓΑ για αυτοαπασχολούμενους και ΙΚΑ για ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους]

γ.η εγγραφή στο οικείο επιμελητήριο επαγγελματιών και βιοτεχνών και η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος για τους αυτοαπασχολούμενους

δ.ο αρχιτέκτονας εσωτερικών χώρων κανονικά -σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη-έχει τις ίδιες απολαβές με τον αρχιτέκτονα μηχανικό αφού είναι αντίστοιχες οι εργασίες που αναλαμβάνει, όμως δεδομένου ότι στην Ελλάδα δεν υπογράφει τις μελέτες του, αφού δεν έχει επαγγελματικά δικαιώματα δηλαδή δεν μπορεί να εγγραφεί στο τεχνικό επιμελητήριο [αλλά ούτε και στο καλλιτεχνικό επιμελητήριο] οπότε σύμφωνα με το κράτος είναι ανύπαρκτος επαγγελματικά και μπορεί να θεωρηθεί ένας απλός έμπορος υπηρεσιών.

Μην σας ξεγελά το γεγονός ότι οι Αρχιτέκτονες είναι λίγο πιο οργανωμένοι λόγω Τεχνικού Επιμελητηρίου επειδή αντιμετώπισαν λόγω παλαιότητος το ζήτημα πιό νωρίς, είναι ακόμα ξέφραγο αμπέλι η κατάσταση και για κείνους.

Αυτή η κατάσταση κάποιους βολεύει, είπαμε σε προηγούμενο άρθρο ποιούς βολεύει: τους εκμεταλλευτές του συστήματος τους εργοδότες άρπαγες και τα τσιράκια τους στο υπουργείο παιδείας και οικονομίας.Μήν αφήνετε να σας εκμεταλλευονται οι άρπαγες.

Γραφτείτε σε διεθνείς συλλόγους Αρχιτεκτόνων εσωτερικών χώρων και ενημερωθείτε για το τι και πως συμβαίνει εκεί που έχουν λυθεί τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε εδώ και αιώνες όπως στη Γερμανία Αγγλία Γαλλία Ιταλία Αμερική και αλλού.

Παρακάμψετε το Ελληνικό κρατικό σύστημα χρησιμοποιώντας αυτή του την αοριστία επ'οφελεία σας.

Σας χρειάζεται γνώση και οργάνωση για τα θέματα αυτά ώστε να μην εξαρτάστε από ανύπαρκτη μέριμνα.Απλά είστε εκτεθειμένοι από κάθε άποψη.Άρα βοηθηθείτε απο ειδικούς χρειάζεστε σαν επαγγελματίες: λογιστή, δικηγόρο, συναδέλφους[σύλλογο-επιμελητήριο τους δασκάλους σας και τους συμφοιτητές σας] χωρίς λογιστή και δικηγόρο τα καταφέρνετε χωρίς τους υπόλοιπους θα απομονωθείτε και θα σβήσετε επαγγελματικά όσο κι αν είστε ταλαντούχος.Είμαστε όλοι οι άνθρωποι κοινωνικά όντα και πολύ περισσότερο οι καλλιτέχνες.

3.Επαφίεται η αμοιβή του Αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων στην εκάστοτε ισορροπία ζήτησης και προσφοράς που δύναται να διαμορφώσει με τους πελάτες του.

Αποτέλεσμα: όταν οι πελάτες δεν έχουν οικονομική άνεση πληρώνεστε λίγα όταν έχουν και θέλουν να την αξιοποιήσουν πληρώνεστε πολλά και βεβαίως η αγορά και οι δυνατότητες του δείχνουν στον κάθε επαγγελματία που να σταθεί και πώς.

Πάντως αρχικά καλό είναι να υπολογίζει κανείς τις ώρες ενασχόλησης με το αντικείμενο και να το κοστολογεί αντίστοιχα.Καλό είναι να πληροφορηθεί πώς πληρώνονται οι αρχιτέκτονες βάσει του κανονισμού αμοιβών του ΤΕΕ.

οφείλουμε να διασφαλιζόμαστε έναντι των αρπακτικών και των επιπόλαιων με ιδιωτικά συμφωνητικά.

Για να υπογράψει κανείς συμφωνητικό με το πελάτη θα πρέπει να έχει υπόψη του πως γίνεται

κι ακόμα καλύτερα να το φτειάξει συμβολαιογράφος ή δικηγόρος

υπογράφεται σε τρία αντίτυπα σφραγισμένα προσκομίζονται στην οικεία εφορία σφραγίζονται κρατάει η εφορία ένα αντίγραφο ένα ο εργοδότης και ένα ο μελετητής.

έτσι διασφαλίζονται και τα δύο μέρη και δεν υπάρχει θέμα συζήτησης ή διαφωνίας είναι όλα ξεκάθαρα.

σε επόμενη φάση θα δούμε για το βιομηχανικό σχεδιαστή

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
1.η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σαν προσωπική γνώμη

Ο σχεδιασμός είναι σαν αντίληψη και νοοτροπία δράσης, μια απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαδική εργασία, την ολοκλήρωση και την τελειοποίηση της.
Υπό αυτή την έννοια είναι προϊόν και συνέπεια της περιρρέουσας ατμόσφαιρας।
Σε αυτή θα αναφερθούμε κυρίως εδώ.

Ο σχεδιασμός, όπως και το όνομα του λέει, είναι η χρήση σχεδίων για την πρόβλεψη και προ επίλυση των προβλημάτων που δύνανται να προκύψουν.
Είναι το σχέδιο, αυτό που στην οργάνωση καλείται πρόγραμμα των ενεργειών καταγεγραμμένο με σύμβολα και κανόνες σταθερούς, με σύστημα δηλαδή, κάτι σαν άλλη γλώσσα επιστημονική
φτιαγμένη για τεχνικές περιγραφές.
Ανάλογα με τον τομέα, το σχέδιο και οι ιδιαίτεροι συμβολισμοί.
Αυτό δικαιολογεί την ύπαρξη τόσων ειδών σχεδίων,αρχιτεκτονικό,διακοσμητικό,βιομηχανικού σχεδιασμού και τόσα άλλα.

Το σχέδιο είναι ένα εξαιρετικό και εξειδικευμένο αποτελεσματικό εργαλείο.
Γίνεται τέτοιο στα κατάλληλα χέρια από στελέχη που με κάθε γραμμή περιγράφουν κάτι που θα γίνει.
Είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα που συμπυκνώνει τεχνική γνώση κι εμπειρία,
αλλιώς παραμένει μια θεωρία χωρίς ουσία.

Είναι ο συνδετικός κρίκος των πόρων μιας ομάδας, το "στρατηγικό" σχέδιο μιας επιχείρησης που στόχο έχει να προσδώσει σε κάποιο κατασκεύασμα ένα σύνολο από ιδιότητες μορφολογικές, λειτουργικές, κατασκευαστικές, συμβολικές.
Σε όλες τις προωθημένες βιομηχανικά και τεχνικά χώρες το Σχέδιο ο Προγραμματισμός
και οι ειδικοί του χαίρουν ιδιαίτερης φήμης και φροντίδας αφού βοηθούν τα μέγιστα στην ανάπτυξη και πρόοδο του συνόλου.।

Στην Ελλάδα έχουμε σαν κοινωνία πολλά προβλήματα όπως όλες οι κοινωνίες, εδώ όμως όλως παραδόξως κάποια προκύπτουν από τα σημαντικά πλεονεκτήματα που μας έχει προσδώσει η ίδια η φύση που μας περιβάλλει.
Παρατηρούμε πως έχουμε από την αρχαιότητα ακόμα, κάποια μόνιμα χαρακτηριστικά στην αντίληψη των πραγμάτων καθημερινών αλλά και πιο σοβαρών:ευστροφία,ευελιξία,καπατσοσύνη,αεικινησία,φυγοπονία,κοντόφθαλμος ατομικισμός.
Ασχολούμαστε όλοι σχεδόν με όλα κι αυτό μας κάνει γνώστες έστω και ημιμαθείς μιας αξιοσημείωτα μεγάλης ποικιλίας πραγμάτων και καταστάσεων.
Λίγο επειδή έπρεπε και είμαστε αναγκασμένοι από το περιβάλλον και τις απαιτήσεις της ζωής μας, λίγο επειδή μας πήγαινε, λίγο επειδή μας άρεσε, γίναμε εντέλει αυτό που λέμε μικρές ιδιοφυΐες।
Φαντασθείτε τώρα να είναι όλες μαζεμένες σε ένα μικρό τρεχαντήρι και να θέλουν να κυβερνήσουν όλοι- και κουτσά στραβά να το μπορούν-.
Αλλά κανένας δεν θέλει να υπακούσει και κυρίως κανένας να τραβήξει κουπί.
Ο εγωισμός ,η περηφάνια και η αυτοπεποίθηση που προκαλούν οι συγκεκριμένες ιδιότητες της ημιμάθειας ,
είναι αυτό που αντιπαλεύει το ομαδικό πνεύμα, την ιεραρχία και μέσα από αυτή, την ολοκλήρωση και τελειοποίηση της εργασίας της ομάδας:,την εμβάθυνση στη γνώση και την πράξη και έτσι αντιπαλεύει και το σχεδιασμό και προγραμματισμό σαν κύριο εργαλείο της ομαδικής προσπάθειας.
Έτσι αφού δεν χρησιμοποιούνται οι ειδικοί χάνουν και την ειδίκευση τους, ή μετακομίζουν για αλλού.

Σε κάθε επίπεδο της Ελληνικής κοινωνίας οι υποδομές είναι έτσι ημιτελείς και ενίοτε ανύπαρκτες με αποτέλεσμα να πρέπει κάθε μέρα να ανακαλύπτουμε τον τροχό.
Μέρος της ευθύνης για την κατάσταση αυτή έχουμε ο καθένας μας ξεχωριστά λόγω ακριβώς της συμπεριφοράς μας αυτής.
Καθιστούμε με τη συμπεριφορά μας τις έννοιες αναλύω μελετώ προγραμματίζω υλοποιώ με πειθαρχεία υπομονή και επιμονή και συνεργασία το πρόγραμμα-σχέδιο μου αδύνατες και ανύπαρκτες ή λειψές.
Το διαπιστώνω στη δουλειά μου και στον χώρο που κινούμαι καθημερινά.


Σαν επαγγελματίας θα μεταφέρω κάποιες ενδεικτικές εμπειρίες μου που καταγράφουν κάποιες από αυτές τις συνθήκες αντιπροσωπευτικές της κοινωνίας μας.

Το ότι μπορώ και σχεδιάζω: Χώρους, Αντικείμενα,Προϊόντα και Κοσμήματα και κάνω Εικονογραφήσεις και άλλα είναι πολύ σπάνιο και ιδιαίτερο για κάποιον που λειτουργεί στα πλαίσια μια κοινωνίας ειδικευμένων στελεχών।
Συνήθως τα στελέχη αυτά, όχι μόνο δεν αλλάζουν τομείς -σαν τα πουκάμισα- αλλά εξειδικεύονται σε έναν και μοναδικό συνήθως εμβαθύνοντας όσο το δυνατό περισσότερο.
Συνήθως είναι υπάλληλοι σε κάποια εταιρία που τους εξασφαλίζει όλο το υπόβαθρο που απαιτείται για να δράσουν δημιουργικά αλλά κυρίως ξένοιαστα από φροντίδες άλλου τύπου, πχ λογιστικά, εύρεση πελατών, χειρισμός πελατών: εισπράξεις, αρχείο δημόσιες σχέσεις ,καθαρισμό χώρου, αγορά αναλωσίμων υλικών και τόσα άλλα.
Όλη αυτή η ποικιλία δραστηριοτήτων των δημιουργών στην Ελλάδα δημιουργεί μια επιπόλαια επαφή με το αντικείμενο εργασίας αφού για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί κανείς να εμβαθύνει αν δεν δημιουργήσει ή δεν χρησιμοποιεί μια ρουτίνα εργασίας την οποία όλο και βελτιώνει।
Έτσι τα πολυτάλαντα άτομα στην Ελλάδα είναι μια κοινοτοπία, ενώ αλλού είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο.Αυτό έχει και τα καλά του και τα κακά του.

Τα καλά του είναι ποικιλία εμπειριών και γνώσεων αλλά και ιδιοτήτων αλλά και ευελιξία.
Κατέληξε να μου αρέσει αυτή η ευρύτατη ποικιλία θεμάτων κυρίως λόγω της έλλειψης επανάληψης αλλά δεν είμαι πιά ειδικευμένος.Κατάντησα εν ολίγοις ανειδίκευτος: ελεύθερος επαγγελματίας.

Εμπειρίες έχω ναι κι αυτοπεποίθηση άπειρη: μπορώ να σχεδιάσω ακόμα και διαστημόπλοιο δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να μου σταθεί εμπόδιο, το θέμα είναι πως λίγο η αγορά, λίγο ο χαρακτήρας μου, λίγο η ιδιαιτερότητα του ελεύθερου επαγγελματικού τομέα που κινούμαι δεν μου επιτρέπει να εξειδικευτώ περαιτέρω να φτιάξω μια ρουτίνα εργασίας όπως λέγεται και άρα να εμβαθύνω στην τέχνη μου και τις ιδιαιτερότητες της।,πολύ δε περισσότερο να γνωριστώ με ανθρώπους που ασχολούνται με τα ίδια θέματα.
Αν δει κανείς τους συναδέλφους τις ενώσεις τα επιμελητήρια και τους συλλόγους τις σχολές και τη σύνδεση τους με την αγορά και μεταξύ τους θα διαπιστώσει πως είναι:
Σκορποχώρι η κατάσταση γενικώς .

Μια απλή προέκταση του Ελληνικού τρόπου δράσης δηλαδή.Το αποτέλεσμα:
Ανοργανωσιά και σπατάλη χρόνου και ενέργειας κάθε είδους.Για να γίνουν τα αυτονόητα και τα εύκολα προκύπτουν πάντα φοβερές επιπλοκές και εμπόδια.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως δεν μπορώ να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια...
οπότε ας δούμε λίγο ευρύτερα το θέμα:

Αν προσέξουμε την Ελληνική κοινωνία ,
τώρα θα δούμε πως:

1.έχει έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα, αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, αλλά δίνει το χείριστο των αποτελεσμάτων παρόλο το μέγεθός του.
Αυτό γίνεται επειδή δεν λειτουργούν τα άτομα σαν μέλη ομάδας που σκοπό έχει να προάγουν έργο [κι άρα να έχουν κίνητρα για να το πράξουν].
Αντίθετα η επιδίωξη του μέσου δημόσιου υπαλλήλου είναι η λεγόμενη πρόωρη συνταξιοδότηση: αν ήταν δυνατό να κάθεται και να πληρωνόταν θα ήταν το ιδανικό.
Όλοι θέλουν περισσότερα άρα θα βρουν τρόπο θεμιτό ή αθέμιτο να το πετύχουν.
Το άραγμα γίνεται έτσι ο στόχος και η επιδίωξη του αφού ο μισθός είναι σταθερός αν και λίγος, τι μένει από το να κερδίσει την ενέργεια και το χρόνο του καθώς και "εκτακτα''.
"Αυτοί κάνουν πως δουλεύουν και οι άλλοι πως τους πληρώνουν..."όπως έλεγε εύστοχα κάποιος φίλος


2.Από την άλλη έχει τις μεγάλες μη ανταγωνιστικές και άρα μη κερδοφόρες εταιρίες και βιομηχανίες [που κλείνουν και θα κλείνουν η μία μετά την άλλη].
Σε αυτές δουλεύουν ιδιωτικοί υπάλληλοι εργαζόμενοι σαν άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι με κατοχυρωμένο καθεστώς σχετικά καλό μισθό και καθεστώς σταθερότητας αντίστοιχο του δημοσίου,για λίγο δυστυχώς.

3।Τέλος πολλές μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις και μικρομάγαζα που παραπαίουν
όπου:
Οι μεν επιχειρηματίες δημιουργοί είναι αναγκασμένοι να φοροδιαφεύγουν, αλλά και να στερούν έτσι τους εργαζομένους τους από πόρους πολύτιμους και υποδομές ασφαλείας και υγιεινής.Λέω είναι αναγκασμένοι, αφού η υποστήριξη και η υποδομή από τους κρατούντες είναι ανύπαρκτη, για να μην πούμε ότι έχουν δημιουργήσει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και άναρχης αγοράς.Η οποία γίνεται χαοτική μέσω του παγκοσμιοποιημένου συστήματος εξαθλίωσης των εργαζομένων, παραγωγών, αγροτών και λοιπών ανθρώπων του μόχθου,
Μέσω της ανάγκης παραπέφτουν αρκετοί και εύκολα στην κατηγορία των καθαρμάτων της αισχροκέρδειας και της εκμετάλλευσης.

Οι επιχειρηματίες καθάρματα έχουν γίνει τόσο επιτήδειοι από την εξάσκηση στις πιρουέτες αποφυγής υφάλων του κράτους και λαθροχειρίας των πελατών και εργαζομένων που επιπλέουν σαν φελλοί σε οποιαδήποτε κατάσταση κι επιβιώνουν πατώντας στις πλάτες άλλων.
Είναι γνωστό ότι φοροδιαφεύγουν [και εν μέρει δικαίως γιατί να πληρώνουν για υποδομές που δεν έχουν;] αλλά και ότι διαβρώνουν το δημόσιο για να κάνουν τις δουλειές τους.
Κλέφτες των πελατών τους από τη μια, αφού κανείς δεν συμμαζεύει τους κακομαθημένους.
Έχουν από την άλλη ,στύψει τον κοσμάκη που δουλεύει για κείνους σαν άλλοι είλωτες σε συνθήκες ανθυγιεινές, ανασφάλειας και ανυποληψίας όπου ανυπεράσπιστοι κι αφημένοι στην τύχη τους, υπομένουν.
Ώς πότε είναι το θέμα,νομίζω όχι για πολύ ακόμη: μέχρι να βγουν εξαθλιωμένοι σαν τους παππούδες τους-Ραγιάδες επαναστάτες -να τους σφάζουν σαν κτήνη στους δρόμους।

4।Πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες,και επιστήμονες κάθε κλάδου
που καρκινοβατούν μεταξύ ανέχειας και ανηθικότητας,
είτε κακοπληρωμένοι ή κι απλήρωτοι από τα καθάρματα, το κράτος και τους ξετιναγμένους, να σκάνε από τα καρδιακά και τα εγκεφαλικά κάθε μέρα στους δρόμους στον αγώνα της επιβίωσης πορευόμενοι, χωρίς είλωτες και χωρίς χρήματα να ξεπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, είτε που αποκτηνώθηκαν στον αγώνα της επιβίωσης και τα τσεπώνουν δολίως και πλαγίως από κείνους που δεν φταίνε και δεν τα έχουν και τα δίνουν απλά επειδή είναι στριμωγμένοι.

μέσα σε όλο αυτό το άναρχο σύστημα κάποιοι πλουτίζουν παράταιρα και υπερβολικά σε βάρος του συνόλου με αποτέλεσμα οι φτωχοί να εξαθλιώνονται για να πλουτίζουν περισσότερο οι λίγοι.
Σε αυτό το σύστημα που φέρει και τις επιρροές της παγκόσμιας κρίσης κοινωνικής και οικονομικής η Ελλάδα ξεχωρίζει για δυο τρία πράγματα που την κάνουν πιο δυνατή,έχει μάθει να βαδίζει σε χαοτικά μονοπάτια και δεν της κακοφαίνεται πολύ।
Ευτυχώς,αλλά για σκεφτείτε να μπορούσαμε να δουλέψουμε κι ομαδικά κι οργανωμένα τι θα καταφέρναμε!


Αυτό χωλαίνει για πολλούς λόγους κάποιοι από αυτούς αναζητούμε στη συνέχεια.
Η οργάνωση και η αποτελεσματικότητα μαθαίνεται στην οικογένεια και στο σχολείο.
Εδώ και καιρό ένα έγκλημα διαπράττεται στην εκπαίδευση।
Βιάζονται μερικοί να φτιάξουν υπάνθρωπους και υποτακτικούς।
Οι διαχωρισμοί πρώτα σε ΑΕΙ -ΤΕΙ ξεκίνησαν με αυτή τη λογική των Υπό- μηχανικών, μιας ανόητης δομής που υποτίθεται παράγει ιεραρχία και ξεκίνησε από τη χούντα για να δώσει καλύτερους μισθούς στους καθηγητές των ΚΑΤΕΕ -εξειδικευμένων τεχνικών λυκείων-
Αλλά είναι δυνατό να βάλει κανείς φραγμούς στον άνθρωπο που θέλει να σπουδάσει να μορφωθεί και να μάθει;Είναι δυνατό να υπάρξει φραγμός στη γνώση;
Που σταματάει ο μηχανικός και που αρχίζει ο υπομηχανικός;
Ή μήπως τα πολλά χρόνια κάνουν τις σπουδές αξιόλογες και ουσιαστικές.Είναι σίγουρο ότι για τη γνώση χρειάζεται και χρόνος και ενέργεια-κόπος αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει οι νέοι να σπουδάζουν δεκαετίες επειδή αυτό κάθε νοήμων καταλαβαίνει ότι είναι άτοπο χάνεται ο στόχος της μόρφωσης δηλαδή η δράση και η επαγγελματική δραστηριοποίηση.
Η πράξη έδειξε ότι αυτά γίνονται για σκοπιμότητες και εξυπηρέτηση κάποιων που προτιμούν οι πολλοί να μένουν μετέωροι με ανύπαρκτα ή αόριστα τα δικαιώματα και άρα τις υποχρεώσεις τους.Επομένως καθίστανται στο χώρο τους ανεύθυνοι κι ανένταχτοι και σε λίγο αν αφεθούν στο ρέμα της ζωής για την καθημερινή τους επιβίωση αμέτοχοι πολιτικά αδρανείς και εν ολίγοις παθητικοί αποδέκτες της κατάστασης που τους επιβάλλεται.
Με μια λέξη αχρηστευμένοι άνθρωποι στον αγώνα για τη δημιουργία μιας Ελλάδας με αξιοκρατία, οργάνωση, διαφάνεια, και αποτελεσματικότητα εντέλει.

Συγκεκριμένα αυτή τη χώρα τη νέμονται τρεις κλάδοι:
1.Δικηγόροι-Δικηγορικός σύλλογος-κυρίως λόγω της παραγωγής πολιτικών 2.Μηχανικοί-Τεχνικό επιμελητήριο-κυρίως λόγω της συμβουλευτικής των πολιτικών 3.Βιομήχανοι-Βιομηχανικό επιμελητήριο-κυρίως λόγω της οικονομικής ποδηγέτησης των πολιτικών Οι οποίοι έχουν το χέρι και το μαχαίρι χρήμα και εξουσία και τα νέμονται κατά βούληση και παρά φύσει. Αυτά τα τρία αποστήματα πρέπει να σπάσουν με κάθε θυσία αλλιώς- επειδή το ψάρι θα βρωμάει πάντα από το κεφάλι-θα πορευόμαστε εξυπηρετώντας τα συμφέροντα πενήντα οικογενειών.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στον κάθε δικηγόρο, μηχανικό, βιομήχανο αλλά στους διαπλεκόμενους και υψηλά ιστάμενους δολοπλόκους που καλό θα ήταν να τους αφοπλίσουμε φανερώνοντας τους και να τους παραμερίσουμε εγκαίρως.

Τα νομικά κενά και οι διαχωρισμοί με βάση τις υποτιθέμενες δυνατότητες στις εισαγωγικές εξετάσεις στις σχολές συνεχίζονται ακόμη και επί ΑΕΙ και ΑΤΕΙ απο το 1974 αναρωτιέμαι γιατί;
Κλείνουμε τα 35 χρόνια υπόδουλων φοιτητών: των λεγομένων "σπουδαστών"
είναι υπόδουλοι στο σύστημα της αοριστίας των εκμεταλλεύσεων των διαπλοκών και των ανισοτήτων έναντι κάθε νομιμότητας και λογικής.

Είναι δυνατό και απολύτως θεμιτό να δεχόμαστε την ύπαρξη όρων επάρκειας γνώσεως, αλλά δεν νοείται ύπαρξη επάρκειας δυνατοτήτων κυρίως δε αφού δεν υπάρχει τρόπος να φανεί αυτή στις εξετάσεις μετά το λύκειο.

Καλύτερα θεωρώ να ξεκίναγαν οι διακρίσεις σε σχέση με τα αποτελέσματα-επιτεύγματα των σπουδών μέσα και μετά τις σχολές όπου φαίνεται ξεκάθαρα η έφεση-ενδιαφέρον η μη για τον γνωστικό τομέα.

Γιατί χρειάζεται η κλιμάκωση αυτή όμως;
Μήπως οι ιδιαίτερες κλίσεις και δυνατότητες μπορούν να περιγραφούν από τις βαθμολογίες,μόνο από την επάρκεια και το αποτέλεσμα των σπουδών δεν θα έπρεπε κρίνονται οι σχολές;

Κάθε νέος που περνάει το κατώφλι οποιουδήποτε ΑΤΕΙ [πολύ δε περισσότερο των περιφερειακών] κάνει αποδεκτές τις διακρίσεις σε βάρος του, αποδέχεται την διάκριση ενάντια στους κόπους και τις θυσίες του καθώς και της οικογένειας του, βάζει τον εαυτό του σε μια τεράστια περιπέτεια: αποδέχεται το σύστημα των πονηρών που του λένε έμμεσα ότι είναι υπό-φοιτητής δηλαδή τον ονομάζουν σπουδαστή.
Αλλά η ελληνική γλώσσα δεν έχει τέτοια διάκριση αφού σπουδαστής και φοιτητής είναι συνώνυμα και είναι έτσι επειδή εκείνοι που τη δημιούργησαν δεν ήτανε λαμόγια κλέφτες και καθάρματα.

Η πονηρία ξεχείλισε όπως και ο θυμός για τους πονηρούς κάθε είδους συμφεροντολόγους πρυτάνεις και λοιπούς απερίσκεπτους του Τεχνικού Επιμελητηρίου και του σαθρού κατεστημένου Πολιτικών και Οικονομικών παραγόντων που κρατάνε καθηλωμένη τη χώρα και το δυναμικό της.

Το άδικο φέρνει άδικο και βία, και η εκπαίδευση μας δεν δίνει καρπους αφού γεμίζει θυμό τα νιάτα.
Τρία πράγματα πρέπει να γίνουν κατανοητά
1.δεν σπουδάζουμε για να γίνουμε πλούσιοι, η μόρφωση δεν οδηγεί στον πλούτο αλλά στην ουσία στο πνεύμα.
2.η μόρφωση που μένει χωρίς δράση είναι ανάπηρη σαν θεωρία χωρίς ουσία και καταντάει χαμένος κόπος.
3.οι επαγγελματικές σπουδές πρέπει να ξεχωρίσουν απο τη μόρφωση είναι μεν σχετιζόμενες άμεσα αλλα είναι διαφορετικά είδη του ίδιου γένους -Γνώση-
Η επαγγελματική γνώση και η καλλιέργεια της πρέπει να γίνεται συνειδητά σαν μέσο βιοπορισμού με στόχο το υλικό κέρδος.
Η μόρφωση πρέπει να καλλιεργείται σαν μέσο πνευματικής ανάτασης με πνευματικό και ψυχικό κέρδος για να φανεί χρήσιμο το υλικό κέρδος οι πόροι.
Και τα δύο αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθιουνται στη δυναμική ισορροπία της ύπαρξης του κοινωνικού ανθρώπου.
Αποτελούν το κεφάλαιο της ατομικής οικονομίας του ανθρώπινου όντος.
Τα επαρκή οικονομικά μέσα και η λοιπή επάρκεια σε πολιτιστική και κοινωνική ενέργεια βοηθάει τα μέγιστα για την εκτόξευση της δραστηριοποίησης σε άλλα επίπεδα δυναμικής ύπαρξης και κυρίως στην διαχρονικότητα της αποτελεσματικότητας της.


Πως θα μπορούσαμε τα ελαττώματα να γίνουν προτερήματα;
Φανταστείτε να είναι μεγάλος ο τομέας το δημοσίου και ακόμα μεγαλύτερος από τώρα, αλλά να παράγει έργο μέσα από οργάνωση και κίνητρα- καλές πληρωμές για καλές υπηρεσίες-,και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να απολάμβαναν αντίστοιχης ασφάλειας και σταθερότητας σε κάθε επιχείρηση όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι άρα καθεστώς δημοσίου και ιδιωτικού κοινό με κοινά τα θετικά χαρακτηριστικά και έλλειψη των αρνητικών.
Το υβρίδιο αυτής της κατάστασης θα το λέγαμε ΒΕΛΤΙΣΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ
Φανταστείτε επιχειρηματίες που θα δούλευαν σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού με υποδομές από το κράτος και με πολλαπλών επιπέδων ελεγκτικούς οργανισμούς που να ελέγχουν κάθε βήμα καθενός μας όχι για να τιμωρήσει αλλά και για να δώσει έπαθλα και κίνητρα για προώθηση της ποιότητας και των προτύπων και των υποδομών και των θεσμών της.
Όλα αυτά για να μας κάνουν να θέλουμε το νέο αυτό τρόπο ζωής, ομαδικότητας και συναγωνισμού στη δημιουργία και την εξασφάλιση ποιότητας στη ζωή μας.

Βασική προϋπόθεση όλων αυτών: η οριοθέτηση συσσώρευσης πλούτου-πόρων πέρα από ένα όριο.
θα έπρεπε να θεωρείται κλοπή και έγκλημα προς την ανθρωπότητα τόσο η υπερβολική συσσώρευση πλούτου όσο και εξουσίας ή ισχύος εντέλει οποιουδήποτε τύπου πόρων, αντίστοιχα όπως το κέρδος γίνεται αισχροκέρδεια όταν αυξάνεται παράταιρα.

Αυτά φαίνονται ίσως πολύ γενικά και αόριστα αλλά απαιτούν μόνο μερικές διορθωτικές κινήσεις που κάθε κυβέρνηση μπορεί να φέρει σε πέρας μέσω
-της φορολογικής κλίμακας εισοδήματος, οι πολύ πλούσιοι θα αναγκάζονται να διαθέτουν τεράστια ποσά για κοινωφελείς σκοπούς.
-της αλλαγής στην εκπαίδευση με δύο τρόπους
1.αρχικά με την ίδρυση ενός και μόνο Ανοιχτού Πανεπιστημίου με παραρτήματα σε κάθε τριτοβάθμια σχολή μόνο για μόρφωση των πολιτών κάθε ηλικίας ιδιότητας και Σχολών επαγγελματικής αποκατάστασης μέσω κρατικής εποπτείας και οδηγίας από το υπουργείο εργασίας για τις ανάγκες της Ευρώπης σε ειδικότητες.
Ώστε να βγαίνουν ειδικότητες συνεργαζόμενες με την παραγωγή και τις ανάγκες της χώρας και γενικότερα ώστε να μην οδηγούν σε ανεργία αλλά αντιθέτως σε ευμάρεια.
2.το χωρισμό σε δύο μέρη της εκπαίδευσης σε κάθε επίπεδο της
α. παιδείας-μόρφωσης: κορμός κοινός για όλους
β.επαγγελματικής εξειδίκευσης
που θα υπηρετούν διαφορετικές σκοπιμότητες αφού η μία είναι διαχρονική αν και συμπληρώνεται και τελειοποιείται και η άλλη εμβαθύνει και ενημερώνεται λόγω της συνεχούς αλλαγής που ενέχει.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ-DESIGN

Άρθρο 6

Οι τρεις συνιστώσες του Σχεδιασμού-Design-

Στη διαδικασία του Σχεδιασμού οποιουδήποτε κτίσματος ή αντικειμένου συμβάλουν τρεις- μεταξύ άλλων- βασικοί και πολυσυζητημένοι παράγοντες επιρροής.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ, Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ Η ΜΟΡΦΗ

Οι τρεις αυτοί παράγοντες εκφράζουν και περιέχουν τους κανόνες που ρυθμίζουν τις δημιουργικές διαδικασίες ολοκλήρωσης των συνόλων.

Κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιηθεί με διαφορετικές ονομασίες όπως αισθητική ή φόρμα αντί για μορφή, τεχνική αντί για κατασκευή,λειτουργία χρήσης ή πρακτική-πρακτικότητα αντί για λειτουργία.

Λειτουργία [ή λειτουργία χρήσης ή πρακτικότητα ή όπως αλλιώς] ο όρος αναφέρεται πάντα στη χρήση και το σύνολο των αντιδράσεων μεταξύ αντικειμένου ή χώρου και των χρηστών του.
Οι αντιδράσεις αυτές λειτουργούν άμεσα κατά τη χρήση και στηρίζονται σε οργανικές ενέργειες όπως: κάθομαι, κοιμάμαι, ξεκουράζομαι, εργάζομαι, και λοιπά, είναι δηλαδή οι φυσιολογικές όψεις της χρήσης.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα σταθερά υπάρχον είναι ότι στη διαδικασία χρήσης εκπληρώνονται οι ανάγκες του χρήστη [δια μέσω των ιδιοτήτων και λειτουργιών του ανάλογου αντικειμένου ή κτίσματος]
Συνήθεις προεκτάσεις της άμεσης χρήσης του αντικειμένου ή κτίσματος είναι και οι δευτερεύουσες χρήσεις του, που αναφέρονται:
1. σε μεταλλάξεις συμπληρώσεις αφαιρέσεις -ευελιξία χρήσεως-
2.στη συντήρηση και επιδιόρθωση ,
3. στην αποθήκευση,
4.στη μεταφορά,
5. στη αποσυναρμολόγηση του και συναρμολόγηση του με ευκολία,
6.στον καθαρισμό,και υγιεινή του διατήρηση
7. και στη συνεργασία του με άλλα ομοειδή ή συμπληρωματικά είδη
και τελευταία
8.στην ολοκληρωτική ανακύκλωση των υλικών του

Κατασκευή ή στατική λειτουργία:αναφέρεται στο σύνολο των τρόπων και μεθόδων των επεξεργασιών των υλικών και τη μετεξέλιξη τους σε δομές.
Η κατασκευή υποστηρίζει την αντοχή στη χρήση, την οικονομία υλικών και ενέργειας στη δημιουργία του αντικειμένου ή κτίσματος,

Όλες οι κατασκευαστικές διαδικασίες στοχεύουν στην εκπλήρωση της στατικής λειτουργίας των επιμέρους συνόλων- διαμορφώσεων και του συνόλου.
Προορίζονται για να αντισταθούν στις διάφορες δυνάμεις που το φορτίζουν και γενικά το καταπονούν.[πχ σταθερότητα καθίσματος ,περιστροφή του, κύλιση, αντοχή στοιχείου πλάτης, ή μπράτσων,αντοχή της βαφής στην τριβή ,ολισθηρότητα ή αποφυγή της σε κάποια μέρη επαφής, και άλλα]

Η στατική λειτουργία είναι θεμελιακή προυπόθεση για τη λειτουργία χρήσης.
Η σημασία όμως της κατασκευής πάει πιο πέρα από τη στατική της αποστολή και γίνεται το μέσο, το σχεδιαστικό εργαλείο των λειτουργικών λύσεων και των μορφολογικών παραλλαγών.

Η μορφή ή φόρμα και η αισθητική και συμβολική λειτουργία:είναι το κύριο γνώρισμα των υλικών αντικειμένων που μας περιβάλλουν.
Η μορφή βιώνεται με τη διαδικασία της παρατήρησης των υλικων αντικειμένων μέσα από τις αισθήσεις μας και ενεργεί στον ψυχικό μας κόσμο αμεσότερα και πιο περίπλοκα απο ότι η λειτουργία της χρήσης ενεργεί άμεσα στον οργανικό κόσμο μας και έμμεσα στον ψυχικό μας.
Η ολοκλήρωση ενός συνόλου είναι αυτονόητο [τώρα πια] ότι πρέπει να επιτυγχάνεται με την ισότιμη συμμετοχή και των τριών αυτών θεμελιακών παραγόντων, όμως αυτό μοιάζει ουτοπικό ή ακατόρθωτο.

Ανα καιρούς έχουν παρουσιαστεί κινήματα που ρίχνουν μεγαλύτερο βάρος ενδιαφέροντος στον ένα ή στον άλλο παράγοντα με αποτέλεσμα τη δημιουργία των εξής γενικών τάσεων που κάθε τόσο ανακύπτουν με διαφορετικό όνομα.

Φορμαλισμός[formalismo απο την ιταλική λέξη forma=μορφή] όπου κυριαρχεί η μορφή έναντι της κατασκευής και της λειτουργίας.
Αποτελούσε απο τη ρωμαϊκή εποχή [το δείχνει το δόγμα: "η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει μόνο είναι αθώα, πρέπει και να δείχνει..."] και νομίζω αποτελεί ακόμη στην σύγχρονη Ιταλική κοινωνία τη βασική νοοτροπία σχεδιασμού:τον εντυπωσιασμό, πολύ επιτυχημένο ομολογουμένως αφού περνάει μέσα απο τι φινέτσα [finezza=λεπτότητα,ευαισθησία,έμφαση στη λεπτομέρεια].
Κυρίαρχη είναι και στην Αμερικάνικη κοινωνία στην προσπάθεια της να εντυπωσιάσει και να κυριαρχήσει μέσα απο την αμετροέπεια του μεγέθους[more is better...=το περισσότερο είναι καλύτερο...].

Φουνξιοναλισμός [funzionalismo απο την ιταλική λεξη funzione=λειτουργία] όπου η λειτουργία, πρακτικότητα κυριαρχεί τόσο της μορφής όσο και της κατασκευής σαν έμφαση στην αποτελεσματικότητα και αξιοπιστία:έντονο χαρακτηριστικό της νοοτροπίας σχεδιασμού Βορείου Ευρώπης [Γερμανία,Ελβετία,Φινλανδία,Σουηδία,Νορβηγία,Κάτω χώρες]αλλά και Ιαπωνίας,Κορέας.

Κονστρουκτιβισμός [costruttivismo από τη λέξη costruzione=κατασκευή]Όπου η κατασκευή με τις ιδιαίτερες αισθητικές της ποιότητες γίνεται πρόταση.Η κατασκευή αποτελεί την έναρξη -την πηγή της εμπνευσης-της δημιουργικής διαδικασίας δίνοντας και τον αντίστοιχο χαρακτήρα.

Τα αποτελέσματα αυτά είναι αιχμές του φαινομένου και γνώρισαν την αποδοχή του κοινού και μάλιστα για μεγάλα χρονικά διαστήματα επειδή ανακυκλώνονται σαν μεταπτώσεις.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ-DESIGN Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

ΑΡΘΡΟ5

Σχεδιασμός-Design- ο άλλος δρόμος προς τη τέχνη

Διαβάζοντας το βιβλίο "ένας άλλος δρόμος για την τέχνη'' του Βασίλη Ηλιόπουλου των εκδόσεων 'Ελλην, θα δει κανείς μια σειρά από ιδέες για τη σύγχρονη τέχνη και τον παραλληλισμό με την τέχνη.

Η υπόθεση του σχεδιασμού-design- ξεκινά στα αρχικά στάδια του πολιτισμού του ανθρώπου.
Η απεικόνιση στα σπήλαια:αντικειμένων καθημερινής χρήσης φυτών ζώων και τρόπων κυνηγιού όπως και άλλων φάσεων της καθημερινής ζωής των πρωτόγονων ανθρώπων , δείχνει την ίδια ακριβώς λογική και μεθοδολογία απο την αρχή του πολιτισμού μέχρι σήμερα.

Γίνεται ατομική καταγραφή των ιδεών για να αναλυθούν να ξεκαθαριστούν και να επεξεργαστούν περαιτέρω ώστε να γίνει πιό εύκολη η επεξήγηση τους και σε άλλους ανθρώπους που θα συμπράξουν και στην υλοποίηση τους.

Η τακτική αυτή της επικοινωνίας και της συνεννόησης σε ομαδικές δραστηριότητες [όπως αρχικά η συνεργασία στο κυνήγι ή σε άλλες δραστηριότητες πολεμικές και παραγωγικές στην συνέχεια] καθιστά τον άνθρωπο εξαιρετικά αποτελεσματικό και παραγωγικό στις δραστηριότητες του.

Για να γίνει δυνατή η μετάδοση των ιδεών γίνεται χρήση αρχικά:
1.σχημάτων -σκίτσων που υλοποιούνται με πρόχειρα μέσα,[ με κάρβουνο αίμα και άλλες φυσικές χρωστικες ουσίες τα μελάνια και οι σκόνες, που εφαρμόζονται αρχικά με τα χερια και μετά με κλαδιά και υποτυπώδη πινέλα ή γραφίδες σε βράχους , ξύλα ,δέρματα ,περγαμηνές και πάπυρους και λοιπά ]
2.σκαμμάτων προσομοίωσης με υλικά σχεδιαγράμματα και μοντέλα συμβολικής ή και υπο κλίμακα αναπαράστασης,που γίνονται με ίχνη στην άμμο και σύμβολα με πέτρες ξύλα και άλλα υλικά που αναπαριστάνουν μεταφορικά την ιδέα .

Σήμερα τα μέσα που βοηθούν στη μελέτη, επεξεργασία και επεξήγηση των ιδεών, ώστε να γίνουν κατανοητές απο άλλους , δέν είναι κα πολύ διαφορετικά στον πυρήνα τους, μόνο οι τεχνικές και τα μέσα έχουν εμπλουτιστεί και μετεξελιχτεί για λόγους αναγκαιότητας-για σκεφτείτε πόσο πρόχειρα υλικά είναι πιά τα κλαδιά και η άμμος, ενώ ένα χαρτί κι ένα στυλό;-

Ετσι όπως βοηθούσε ο αρχηγός και ιερέας τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας ,να κατανοήσουν την ιδέα του [όπου κατέληξε μετά απο παρατήρηση μελέτη σκέψη και δοκιμές]και να συμπράξουν στην καλύτερη δυνατή υλοποίηση της και να συμπράξουν στην καλύτερη δυνατή υλοποίηση της, έτσι και ο Σχεδιαστής βοηθά σαν άλλος ιεροφάντης τους συνεργάτες του να δώσουν στα προβλήματα λύσεις: πρακτικες λειτουργικές εργονομικές ανθεκτικες οικονομικές και το κυριότερο γοητευτικές-όμορφες.

Η εργασία του Σχεδιαστή ανάλογα με τον τομέα εφαρμογής έχει και την αντίστοιχη ονομασία αλλά κατα βάση είτε σχεδιάζει κανείς ένα βελόνι είτε σχεδιάζει διαστημόπλοιο εφαρμόζει ακριβώς την ίδια διαδικασία.

Η διαδικασία του Σχεδιασμού είναι:
Α.'Ερευνα: καταγραφή των δεδομένων του σχεδιαστικού προβλήματος αλλά και προσπάθεια συλλογής λύσεων που έχουν ήδη δοθεί σε αντιστοιχα θέματα εφόσον υπάρχουν.Αυτό το στάδιο αντιστοιχεί στην ανάλυση των δεδομένων του προβλήματος
Β.Δημιουργία:εφευρεση λύσεων ή μετεξέλιξη με εμπλουτισμό των λύσεων που υπάρχουν ήδη σε νέες .Εδώ έχουμε τις εξής φάσεις:
προσχέδια προπλάσματα
α.αναλυτικά σχέδια και μοντέλα παρουσίασης
β.κατασκευαστικές λεπτομέρειες
γ.υλοποίηση μοντέλου υπο κλίμακα
δ.ολοκλήρωση και παρουσίαση παράδοση
Η φάση των αρχικών σκίτσων ιδεών ,μεσολαβεί σε κάθε επικοινωνία με τον πελάτη συνεργατη κλπ για την κατοχύρωση της ορθής κατευθυνσης των εργασιών.Είναι το πηγαινε έλα -feed back-
Αυτή είναι η μία διαφορά του Σχεδιασμού απο την τέχνη δηλαδή η στενή συνεργασία με τον πελάτη αλλά βέβαια μιλάμε για την ελεύθερη τέχνη όπου δεν υπάρχει εργοδότης και ο καλλιτέχνης κάνει ακριβώς αυτό που θέλει έχοντας ίσως[συνήθως του είναι αδιαφορο και ορθώς] κατα νου ότι αυτό που φτιάχνει θα πρέπει ν μπορεί να το πουλήσει άρα θα πρέπει να αρέσει σε αυτούς που θα το παρουσιάσει.

Υπο αυτή την έννοια ο ερασιτέχνης είναι ο πιό αυθεντικός καλλιτέχνης αφού το κάνει ότι κάνει χάρη γούστου κι όχι για το κέρδος.

Ο καλλιτέχνης που έχει εργοδότη χορηγό [ο οποίος παρεμβαίνει στο έργο προβάλοντας προτιμήσεις και απαιτήσεις] λειτουργεί υπο τη λογική των εφαρμοσμένων τεχνών και όχι σαν εικαστικός καλλιτέχνης.

Γ.Κατασκευή.Εδώ έχουμε τις φάσεις της υλοποίσης του πρωτοτύπου[εφόσον πρόκειται για σειρά ομοειδών αντικειμένων]ή της πραγματικής κατασκευής και τη συνεχή διαπραγμάτευση και συνεννόηση με εξειδικευμένους τεχνικούς μέσω της οποίας γίνει δυνατό να υλοποιηθεί με τον πλέον πιστό και κατάλληλο τρόπο η μελέτη, που απο θεωρητικό κατασκεύασμα γίνεται πράξη και ύλη.Επομένως καθίσταται η παρέμβαση του Σχεδιαστή απαραίτητη και για τούτο η επίβλεψη επιβεβλημένη στενή και συνεχής.

Η δευτερη και σημαντικότερη διαφορά είναι η τεχνική και τεχνολογική κατάρτιση του Σχεδιαστή.
Η τεχνική κατάρτιση του Σχεδιαστή οποιουδήποτε κλάδου είναι υψηλότατη και εξειδικεύεται περαιτερω μέσα στη βιομηχανία ή στον κλάδο που δραστηριοποιείται.
Επειδή είναι διπλός ο ρόλος του: Δημιουργός και Τεχνικός, που μάλιστα παράγει έργο μέσω στελεχών που είναι εξαιρετικά καταρτισμένα - τα ανώτατα στελεχη- και υπερεξειδικευμένα -στελέχη εφαρμογής- -αλλά για τούτο απαιτητικά και βέβαια δεν δέχονται οδηγίες απο τυχαίους όσο κι αν αυτοί τίθενται επικεφαλής μαζί με τον εργοδότη τους.
Σε μια βιομηχανία όπου απο τον τελευταίο εργάτη μέχρι το ανώτατο διευθυντικό στέλεχος τίθενται όλα στη διάθεση και υπο τις οδηγίες του Σχεδιαστή .
Μιλάμε δε για επενδυσεις τεράστιες που του εμπιστευονται την πρόοδο τους στην αγορά.
Για να διευκολυνθεί στο έργο του ο Σχεδιαστής χρησιμοποιεί τις απόλυτα εξειδικευμένες γνώσεις και δυνατότητες, τους αλλά και την εμπειρία τους, για να βγεί το αποτέλεσμα άψογο απο κάθε άποψη.

Το αποτέλεσμα έτσι είναι ομαδικό όπου ο Σχεδιαστής είναι ο ''Μαέστρος -δάσκαλος'' και η ομάδα εργασίας του'' η Ορχήστρα'' συμβάλλει τα μέγιστα , αναλόγως τις απαιτήσεις στην υλοποίηση με τα μέσα που διαθέτει.
Αυτά τα μέσα καλείται να χειριστεί με τον προσφορότερο τρόπο, ώστε να βγεί το αποτέλεσμα ΑΡΙΣΤΟ ανεξάρτητα απο την υποδομή που προκύπτει.
Βλέπουμε έτσι μικρές βιοτεχνίες να αντιπαρατίθενται σε βιομηχανίες κολοσσούς και να νικούν με τα προιόντα τους να υπερτερούν σε όλους τους τομείς.

Για τούτο ο σύγχρονος Σχεδιαστής τείνει να γίνεται μια μορφή στάρ και να βοηθιέται απο τη βιομηχανία μέσω των δημοσίων σχέσεων υψηλων δυνατοτήτων που έχει, επειδή και η ίδια βοηθιέται έμμεσα, επειδή το όνομα του σχεδιαστή λειτουργεί σαν κράχτης ποιότητας σχεδιασμού του προιόντος .
Θα έχετε ακούσει ονόματα όπως Αρμάνι, Πινινφαρίνα, Τζιουντζάρο, Μπερτόνε, που λειτουργούν σε αυτή τη βάση.

Σκεφτείτε το εξής απλό:Οτιδήποτε τεχνητό υπαρχει γύρω μας ιδιαίτερα ότι παράγεται βιομηχανικά έχει σχεδιαστεί απο κάποιο λιγότερο ή περισσότερο γνωστό Σχεδιαστή.

ΤΕΧΝΕΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΚΙ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ

ΑΡΘΡΟ 4

Τι είναι εικαστικές τέχνες και τι εφαρμοσμένες τέχνες;

Εικαστικό λέγεται αυτό που μπορεί να απεικονίζει, να μορφοποιεί την ύλη, το παραστατικό.
Επομένως εικαστικές τέχνες λέμε εκείνες που λειτουργούν σαν μέσα για την μορφοποίηση της ύλης και απεικόνισης ιδεών και συναισθημάτων μέσω ύλης.

Εικαστικές τέχνες λέμε παραδοσιακά τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Συνηθίζονταν να τις λέμε εικαστικές για να τις ξεχωρίζουμε από τις υπόλοιπες μορφές σαν σύνολο, με την ίδια λογική που λέγονταν παραστατικές : το θέατρο και ο χορός.

Ζωγραφική λέμε την απεικόνιση με χρώματα[χρωστικές ύλες]πάνω σε μια επιφάνεια.Ειδικές ζωγραφικές τεχνικές δίνουν ένα σύνολο από μεθόδους ,που υπάγονται στη ζωγραφική, αλλά διαφέρουν πάρα πολύ μεταξύ τους, σε βαθμό που να μην καταφέρνουμε να δούμε το συνδετικό κρίκο στην τεχνική τους παρά μόνο το σκοπό : την έκφραση, και τη βασική δυάδα στοιχείων χρωστική -επιφάνεια.

Σε αυτή τη λογική η φωτογραφία είναι μετεξέλιξη της ζωγραφικής και ο κινηματογράφος μετεξέλιξη της φωτογραφίας και του θεάτρου.

Γλυπτική ονομάζουμε την απεικόνιση με όγκο, με ανάγλυφο τρόπο: προσθέτοντας και αφαιρώντας υλικό, χρησιμοποιώντας ύλη που σκαλίζεται πλάθεται ή μορφοποιείται ώστε γενικά να κατέχει όγκο και να εκτείνεται στο χώρο και τελευταία στο χώρο -μέσω κατασκευών που εμπεριέχουν κίνηση-.

Καλό είναι να πούμε ότι τώρα τα όρια των κλάδων της τέχνης είναι μάλλον ρευστά και ακαθόριστα.
Τώρα πια η ζωγραφική, η γλυπτική, και οι άλλες μορφές τέχνης αλληλοδανείζονται τα μέσα τους και τις τεχνικές τους κάνοντας έτσι δυσδιάκριτο το τοπίο ως προς τι είναι ζωγραφικό, γλυπτικό, φωτογραφικό, αρχιτεκτονικό, κινηματογραφικό ή θεατρικό και πάει λέγοντας.

Αυτό γίνεται επειδή στην τέχνη τίποτε πια δεν θεωρείται ορισμένο σταθερό και μόνιμο, ενώ κάθε όριο είναι και μια πρόκληση για να ξεπεραστεί στη μάχη για το πρωτόγνωρο και το πρωτοποριακό, το ιδιαίτερο και το εντυπωσιακό.

Οι μίξεις, οι πειραματισμοί και ο διεργασίες αυτές γεννούν πρωτόγνωρες καταστάσεις, πολλές φορές μάλλον αποκρουστικές, αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσες σαν δυνατότητες έκφρασης και τονισμού νέων ποιοτήτων, κυρίως όμως σαν εξερευνήσεις νέων ορίων.

Γενικά έχουμε μια απελευθερωμένη τέχνη και ένα σύνολο καλλιτεχνών που σαν νέοι εξερευνητές προσπαθούν να βρουν τα όρια της που ολοένα και καταπατούνται και ξεχειλώνουν.
Έτσι οι περισσότεροι δημιουργοί σήμερα είναι χαμένοι στο υπερπέραν των δυνατοτήτων, των μέσων και των τάσεων που δημιουργούν.

Δεν έχουν αρχές, δεν γνωρίζουν όρια , δεν ξέρουν που πάνε και γιατί, παρόλα αυτά ο χορός καλά κρατεί...

Άλλο τέχνη κι άλλο τεχνική λοιπόν;
Όχι βέβαια!
Η τέχνη δημιουργήθηκε σαν εμπλουτισμός της τεχνικής με πνεύμα και νόημα.
Αρχικά αυτό πέτυχε ανεβάζοντας τις απαιτήσεις στην υλοποίηση της, και μετά μέσα από τη διαφοροποίηση και την ιδιαιτερότητα χρησιμοποιούμενες σαν πόλος έλξης ενδιαφέροντος .
Έτσι η τέχνη είναι η τεχνική μετ' εξελιγμένη.

Εφαρμοσμένη τέχνη είναι η εξειδικευμένη τέχνη με ειδικές τεχνικές προδιαγραφές -τεχνολογία-που βρίσκει άμεση και πρακτική εφαρμογή σε συγκεκριμένους τομείς διαμόρφωσης αντικειμένων και χώρων άρα εμπεριέχει και τη χρηστική, ωφελιμιστική, πρακτική διάσταση εξού και το "εφαρμοσμένη".

Εφαρμοσμένες τέχνες λέμε το σχεδιασμό -design- χώρων και αντικειμένων ,και τη φωτογραφία.

Εικαστικές τέχνες και εφαρμοσμένες τέχνες είναι κι αυτές δύσκολο να ξεχωρίσουν σαν ιδιαίτερες κατηγορίες και μεταξύ τους σαν γένη αλλά και σαν είδη λόγω αυτής της τάσης συγκερασμού και ανάμιξης τους.
Πρόκειται για την τάση που επιβλήθηκε στην τέχνη από την αγορά και τη λογική της "δημιουργικότητας" του χρηματικού κέρδους όπου όλα εντάσσονται στο παιχνίδι της πρωτοπορίας και της ιδιαιτερότητας, όπου καταργείται οτιδήποτε προηγούμενο σαν αναλώσιμο μουσειακό είδος χρησιμοποιημένο και άρα ξεπερασμένο.
Ανόητη λογική, ανόητων ανθρώπων που κυνηγάνε το χρήμα και άρα μπαίνουν στη στρεβλή λογική του εμποράκου, που πουλάει κάδρα και τον ενδιαφέρουν αυτά που θέλει ο κόσμος που θα τα αγοράσει.

Φαύλος κύκλος ο κύκλος του κέρδους από την τέχνη αφού ο καλλιτέχνης που ενδιαφέρεται για την επιτυχία που εξαργυρώνεται πρωτίστως, θα κυνηγήσει πρώτα τις δημόσιες σχέσεις και θα κοιτάξει πρώτα τι θέλουν οι αγοραστές του κι όχι να βρει τι θέλει ο ίδιος και τι του αρέσει και του ταιριάζει ώστε να το προτείνει.
Το αποτέλεσμα;
Απαίσιο!!!:Όλο και πιο κραυγαλέα τέχνη, ακραία και παράξενη, χυδαία και αποκρουστική αφού στόχος της δεν είναι πια η αρμονία, η ομορφιά, το ωραίο, το τέλειο αλλά ο σνομπισμός για κείνους που δεν έχουν χρήματα να την αποκτήσουν και ο ερεθισμός εκείνων που τα έχουν για να τα δώσουν.

Το αντίπαλο δέος των εικαστικών τεχνών είναι πια οι εφαρμοσμένες μπαίνοντας τα ερεθίσματα με άνεση στο περιβάλλον μας αντί να πηγαίνουμε εμείς στο χώρο εκθεσης τους, αλλά και γιατί ο σνομπισμός αν και υπάρχει αποβάλλεται λόγω του ποσοτικού της παραγωγής:
Ο δισδιάστατος σχεδιασμός[γραφιστική-Grafic design] μέσω των εκδόσεων,της τηλεόρασης, των υπολογιστών και του διαδικτύου αντιπαλεύει τη κλασική ζωγραφική.
Ο τρισδιάστατος σχεδιασμός [βιομηχανικός σχεδιασμός-industrial design] μέσω των χρηστικών αντικειμένων αντιπαλεύει τη γλυπτική
Η μουσική των ηλεκτρονικών μέσων κι ο κινηματογράφος μέσω και της τηλεόρασης αντιπαλεύουν τη ζωντανή μουσική και το θέατρο
Εξάλλου ζούμε σε υλιστική εποχή και ο ωφελιμιστικός τους χαρακτήρας μας πάει γάντι

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΑΡΘΡΟ 3

Γιατί και πώς μπορεί να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη;

Η έλλειψη ελευθερίας εξαιτίας της αφόρητης πίεσης των καθημερινών μας υποχρεώσεων, μάς αγχώνει και μας στεναχωρεί, επειδή μας στρέφει αλλού από κει, που ονειρευόμαστε να καταλήξουμε.

Η ενασχόληση με οποιαδήποτε χειρωνακτική ή πνευματική εργασία μας κουράζει, αφού απαιτεί αυτοσυγκέντρωση και προσπάθεια άρα κατανάλωση της ζωτικής μας ενέργειας και του χρόνου μας.

Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα, που αναλόγως την ιδιοσυγκρασία του καθενός μπορούν να προσφέρουν ανάταση-αναζωογόνηση και χαλάρωση ψυχική και σωματική.

Η τέχνη και ο αθλητισμός είναι δύο από κείνα τα πράγματα, που χαρίζουν ψυχική και σωματική ευεξία.

Το καταφέρνουν επειδή αναζωογονούν και χαλαρώνουν τους ανθρώπους αφήνοντας τους να διοχετεύσουν μέρος της ζωτικής τους ενέργειας, που δεν βρίσκει τρόπο να εκφραστεί και να σκορπιστεί μέσα στην καθημερινότητα δημιουργώντας έτσι το αίσθημα της ασφυξίας, που λέμε στενοχώρια και άγχος.

Είναι νομίζω η δημιουργική διάθεση η πιο πιεστική ανάγκη μετά την κάλυψη των βιοτικών αναγκών-φαγητό,ντύσιμο,σπίτι,κλπ-γιατί παρόλο που δεν είναι μοιρασμένη εξίσου σε όλους τους ανθρώπους [άλλος είναι λίγο και άλλος είναι υπερβολικά προσανατολισμένος στη δημιουργική διεργασία και φιλοδοξία] αποτελεί την έκφραση και επιβεβαίωση της ελευθερίας της βουλήσεως μας για τις επιλογές μας,αλλά και για την αίσθηση, ότι κάτι σημαντικό είμαστε για το δικό μας σύμπαν.

Είναι αυτή η χαμένη παιδικότητα, που εκφράζεται με το παιχνίδι, την ανακάλυψη και την ευόδωση των προσπαθειών, για τη δημιουργία ενός όμορφου πράγματος, έχοντας την ελευθερία να επιβάλουμε τους όρους μας έστω για λίγο.

Νοιώθει κανείς σαν βασιλιάς έστω για δέκα λεπτά , όταν αποφασίζει , να πλάσει ένα κόσμο στα μέτρα του κατά το γούστο του.

Τι πιο απλό για να το πετύχει από το να πάρει κανείς ένα χαρτί και ένα μολύβι και να γράψει δυό αράδες ή να σκιτσάρει μια εικόνα, που τον γοητευει.
Θα μπορούσε ίσως να δώσει χαρά και σε κάποιον όταν θα τις διαβάσει [επειδή υπάρχει μια ψυχή , που τον νοιώθει και συμμερίζεται τον κόσμο των συγκινήσεων του].

Πολύ περισσότερο σημαντικό είναι για τον ίδιο το δημιουργό: η απόλυτη ελευθερία, να κάνει αυτό που νομίζει σωστό , όμορφο ή ότι άλλο του δίνει τη χαρά που πιθανά του στερεί η κοινωνία.

Αυτή η θεραπευτική αναζωογόνηση και η ξενοιασιά που για λίγο θα έχει ο άνθρωπος αυτός θα τον κάνει σίγουρα να αποκτήσει μια έφεση προς αυτή την ευχάριστη ενασχόληση διέξοδο, θα του γίνει όπως λέμε μεράκι και αργότερα πάθος.
Μπορεί να του δημιουργηθεί τόσο μεγάλος ζήλος , που να γίνει ερασιτέχνης=εραστής της τέχνης ή ακόμη παραπέρα πανευτυχής καλλιτέχνης ,που μπορεί να ζήσει από την ενασχόληση του αυτή άρα και επαγγελματίας της τέχνης.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά της τέχνης : το κοινό ο αποδέκτης.
Η πλευρά της ψυχής εκείνης που θα δεχθεί το ερέθισμα-σήμα του καλλιτέχνη.
Η πιο άρτια εικόνα αυτού του φαινομένου κατά τη γνώμη μου είναι: ο ερμηνευτής-τραγουδιστής οι μουσικοί και οι χορευτές, που συγκινούνται μερακλώνονται με τη δημιουργία του συνθέτη και του στιχουργού και συμμετέχουν ο καθένας με το δικό του τρόπο στο κοινωνικό αυτό γεγονός- δρώμενο.

Αν δεν εργασθείς για την τέχνη όφελος δεν υπάρχει, ούτε σαν δημιουργός βρίσκεις δίαυλο, ούτε σαν φιλότεχνος ανακαλύπτεις και αποκωδικοποιείς συναισθηματικά μηνύματα και διδαχές ενδιαφέρουσες.
Η καλλιέργεια προαπαιτείται λοιπόν έτσι κι αλλιώς για να ανοιχτούν οι δρόμοι στην τέχνη όπως και παντού.

Για να γίνει πιο κατανοητό:
Αν δεν ξέρεις τίποτε για μουσική, για αρμονία, μελωδία, ρυθμό, πως θα μπορέσεις να γίνεις συνθέτης ή ερμηνευτής ή πως θα χορέψεις;

Πότε θα διασκεδάσεις πραγματικά, όταν κοιτάς και ακούς τους άλλους να παίζουν μουσική να τραγουδάνε και να χορεύουν δηλαδή να διασκεδάζουν ή όταν συμμετέχεις ο ίδιος, ειδικά μάλιστα σαν διασκεδαστής ή ψυχαγωγός.

Αφού όσο περισσότερο αγαπάς κάτι, τόσο περισσότερο ποθείς να το κατακτήσεις από κάθε άποψη,συμπεραίνω πως ισχύει και το αντίστροφο ότι δηλαδή όσο μεγαλύτερος ο ζήλος στο κυνήγι αυτής της κατάκτησης τόσο μεγαλύτερη αποδεικνύεται η αγάπη και ο πόθος.Έχει ισχύ αυτό για κάθε μορφή τέχνης κι έτσι από το ζήλο του φαίνεται ο καλός και πιστός εργάτης της τέχνης.
Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα εξαρτώμενο από το ζήλο αλλά και από τις συνθήκες, ατομικές-ταλέντο,προτεραιότητες- κοινωνικές και γι΄αυτό τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στους ιστορικούς.

Στο μεν ερώτημα γιατί να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη, τι κερδίζει κανείς από αυτή;

Αξίζει να το πράξει κανείς γιατί είναι ιδιαιτέρως διασκεδαστικό ευχάριστο κι αναζωογονητικό,είτε συμμετέχεις σαν δημιουργός είτε σαν φιλότεχνος .
Η τέχνη κι ο αθλητισμός είναι τα παιχνίδια μικρών και μεγάλων.

Στο ερώτημα τώρα αν μπορεί να ασχοληθεί ο καθένας με την τέχνη η προσωπική μου γνώμη είναι πως όχι!

Μπορεί να το κάνει και το κάνει έτσι κι αλλιώς μόνο όποιος το θέλει επειδή μια εσωτερική αναγκαιότητα του το επιβάλλει: το έχει ανάγκη επειδή είτε είναι πιεσμένος-στενοχωρημένος είτε γοητευμένος από τη γλυκιά θαλπωρή της τέχνης.

Το σημαντικό νομίζω είναι να χτυπήσει κανείς "φλέβα χρυσού" να βρει δηλαδή τις καλύτερες και καταλληλότερες των δυνατοτήτων του, και πάνω σε αυτές να στηρίξει την προσπάθεια του για έκφραση και δημιουργία ή απλά για τελειοποίηση της τεχνικής του στον τομέα που τον ευχαριστεί και του προσφέρει τη διάκριση κι αναγνώριση που διακαώς επιθυμεί ,για να προσφέρει στους άλλους διασκέδαση ψυχαγωγία και ενθουσιασμό.

Οι ορέξεις και οι δυνατότητες του καθενός θα του υποδείξουν τι του ταιριάζει .
Από την άλλη το τι του ταιριάζει θα φανεί και μέσα από τις ικανότητες που κάνει να φανερωθούν αυτή η ενασχόληση.Αυτό που λέγαμε για φλέβα χρυσού είναι μια μεταφορά του πώς βγαίνει στη φόρα το ταλέντο, σκάβοντας επίμονα και υπομονετικά λίγο λίγο με τα κέρδη έρχεται και η απληστία το πάθος δηλαδή για το ωραίο -το τέλειο και το όμορφο.

Απαιτείται επομένως υπομονή, επιμονή και διασκέδαση στην τριβή με την τέχνη, αν αυτά δεν υπάρχουν στη ζωή μας δεν υπάρχουν κι επιτεύγματα έτσι κι αλλιώς.
Η τέχνη είναι ζωή εμπλουτισμένη με νοήματα και ερεθίσματα χαράς, ελπίδας, ανθρωπιάς.